ေက်ာင္းေန ေပ်ာ္ေစခ်င္

အေျခခံပညာေက်ာင္းေတြရဲ႕ေက်ာင္းဝင္းထဲ ေျခခ်မိလုိက္တာနဲ႔ေတြ႕ရမယ့္ ဆုိင္းဘုတ္ေတြကေတာ့ 

''အမ်ဳိးသား စည္းကမ္းအစ စာသင္ေက်ာင္းက'' တုိ႔၊ 

''ကာယ၊ ဥာဏ၊ စာရိတၱႏွင့္ ရသသက္ေမြး၊ ဘက္စုံပညာေရး''တုိ႔၊ 

''စိတ္ ဓာတ္၊ စည္းကမ္း၊ ပညာ''တုိ႔၊ 

''ေက်ာင္းေနေပ်ာ္၍ စာ ေတာ္ရမည္''တို႔ စတာေတြပါပဲ။ 

အဲဒီအမ်ဳိးမ်ဳိးအဖုံဖုံ ေသာဆုိင္းဘုတ္ေတြမွာ

''ေက်ာင္းေနေပ်ာ္၍ စာေတာ္ရမည္'' ဆုိတာေလးကိုၾကည့္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြေက်ာင္း မေပ်ာ္ျဖစ္ၾကရတာ သတိျပဳစပ္စုၾကည့္မိပါတယ္။

ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေက်ာင္းေပ်ာ္ဖုိ႔ဆုိတာ သင္ၾကားတဲ့ဆရာ၊ ဆရာမက တပည့္မေမြးဘဲ တန္းတူ ညီမွ်သင္ၾကားေပးမွရယ္၊ ကစားခ်ိန္ကစား, နားခ်ိန္နား ရမွရယ္၊ ေန႔ရွိသေရြ႕တစာတည္းစာမေနမွရယ္၊ ေက်ာင္း ဟာမိသားစု အသုိက္အၿမံဳတစ္ခုပုံစံျဖစ္ေနမွရယ္ ေက်ာင္း ေပ်ာ္ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္ၾကမွာပါ။ 

အဲသလုိမွမဟုတ္ ဘဲ ေက်ာင္းေရာက္ၿပီဆုိလုိက္တာနဲ႔ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုျပစ္တင္ႀကိမ္းေမာင္း၊ ဆူပူမာန္မဲ၊ ေစာင္းေျမာင္းေျပာ ဆုိခံေနရမယ္ဆုိရင္ ဘယ္မွာလာၿပီး ေက်ာင္းေပ်ာ္ႏုိင္ၾက ပါ့မလဲ။ 

ဒီေန႔ေခတ္ ျမန္မာႏုိင္ငံကေက်ာင္းေတြ (အေျခခံ မွာေရာ အဆင့္ျမင့္မွာပါ) မွာ ေက်ာင္းျပင္ပသင္ၾကားမႈ (က်ဴရွင္) ကင္းတဲ့ ဆရာ၊ ေက်ာင္းသား မရွိသေလာက္ရွား ပါတယ္။ အတန္းပုိင္ဆရာမဆီမွာ က်ဴရွင္မယူရင္ အတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားမ်က္ႏွာမရျဖစ္ရတာ နားနဲ႔ မဆံ့ေအာင္ၾကားခဲ့ရ၊ ၾကားေနရဆဲပါ။ ၿမိဳ႕ေပၚအထက္ တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တစ္ၿပိဳင္နက္လုိလုိ ပင္စင္ယူ သြားၾကတဲ့အခါဆရာမလတ္၊ ဆရာမငယ္ေတြတစ္ဆင့္တက္ေနရာ ရလာၾကပါတယ္။ 

အဲဒီလုိရလာၾကတဲ့အခါ တန္းခြဲ ေအ၊ ဘီ၊ စီ အတန္းပုိင္ လုပြဲႀကီးျဖစ္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီတန္း ခြဲလုပြဲႀကီး ကုိ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက တန္းခြဲအလွည့္က် ယူစနစ္နဲ႔ ေျဖရွင္းေပးလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာေအတန္း အတန္းပိုင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ဆရာမက စီတန္းအတန္းပုိင္ျဖစ္သြား ပါတယ္။ 

အဲဒီမွာတက္လာတဲ့ျပႆနာက သူ႔ဆီက်ဴရွင္ လာတက္တဲ့ ေက်ာင္းသား ခုနစ္ေယာက္ပဲ ရလုိက္ျခင္းပါ ပဲ။ ကုိယ့္ဆီလာတက္တဲ့ ေက်ာင္းသားအေရအတြက္နည္း ျခင္းက ေက်ာင္းတြင္း လယ္ဗယ္တူ ဆရာမ ေတြၾကားမွာ ဂုဏ္ငယ္စရာ၊ မ်က္ႏွာငယ္စရာေကာင္းတဲ့အရာလုိ႔မ်ား မွတ္ယူထားၾကေလသလားမသိ။ အဆုိပါဆရာမ သူ႔ဆီ က်ဴရွင္လာမတက္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေျဗာင္ဖြင့္ေမး ၿပီးဆူပါ၊ ပူပါေတာ့တယ္။ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ခုလုိ အျဖစ္မ်ိဳးႀကံဳကုိမႀကံဳဖူးေၾကာင္း၊ ခုမွခံရေလျခင္း၊ သိကၡာ က်ရေလျခင္းဆုိၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကိုေစာင္းေျမာင္း ျပစ္တင္သမႈျပဳပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ေက်ာင္းသားေတြ အဲဒီဆရာမ အခ်ိန္ေရာက္မွာ၊ အဲဒီဆရာမနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္ရမွာ စုိးရြံ႕ေနၾကရၿပီးေစတသိကဒုကၡ ခံစားၾကရပါေတာ့ တယ္။ 

ဘယ္မွာလာၿပီးေက်ာင္းေပ်ာ္စာေတာ္ ႏုိင္ၾကပါ ေတာ့မလဲ။ 

ေက်ာင္းသားေတြကို ေက်ာင္းမေပ်ာ္စာမေပ်ာ္ျဖစ္ ေစတဲ့က်င့္နည္းတစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ စာ ေမးပြဲေမးခြန္းထုတ္ရာမွာ ပညာျပေမးခြန္းထုတ္ၿပီးေက်ာင္း သားကုိပညာေပးျခင္းနည္းပါပဲ။

ေမးခြန္းကုိေက်ာင္းသား ေတြ (သူ႔ဆီက်ဴရွင္လာမတက္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြ) မေျဖ ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ခက္တဲ့ေမးခြန္းေမး၊ မေျဖႏုိင္ေတာ့ ဒါေလးေလာက္ေတာင္မေျဖႏုိင္ရေကာင္းလားလုိ႔ အျပစ္ ဖုိ႔၊ အဲဒါ တျခားက်ဴရွင္ဆရာအားကုိးခ်င္ဦး၊ အဲဒါေၾကာင့္ နင္တုိ႔ဒီေမးခြန္းကုိ မေျဖႏုိင္တာဆုိၿပီးႏွိပ္ကြပ္။ ဘယ္ ေလာက္မ်ား ဆရာစိတ္မရွိလုိက္သလဲဆုိတာ။ မေကာင္း ျမင္စိတ္နဲ႔ အျပစ္ရွာၿပီးအျပစ္ေျပာခ်င္လုိ႔ပါ။ အဲဒီလုိ ဆရာမမ်ိဳးတစ္ေယာက္တေလရွိတာနဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမ အားလုံးကုိ သိမ္းႀကံဳးေျပာေနတာပါလုိ႔ ဆုိေကာင္းဆုိ ၾကပါလိမ့္မယ္။ 

အဲသလုိမ်ဳိးဆရာမမ်ဳိးတစ္ေက်ာင္း တစ္ေယာက္ရွိေနမယ္ဆုိရင္ အဲဒီဆရာမသင္ၾကားေပး ရတဲ့ေက်ာင္းသား ၄ဝ, ၅ဝရဲ႕ တတ္ေျမာက္မႈနဲ႔ထားရွိရ မယ့္စိတ္ထား ဘယ္ေလာက္အေဟာသိကံျဖစ္သြားမလဲ။ 

တစ္ႏုိင္ငံလုံးအတုိင္းအတာနဲ႔ဆုိရင္ အေရအတြက္ ဘယ္ ေလာက္ထိရွိသြားမလဲဆုိတာ ေတြးသာၾကည့္ ပါေတာ့။ အဲဒီလုိမ်ဳိး ဥာဏေလလြင့္မႈ (Intellectual waste)ေၾကာင့္ တုိင္းျပည္ႏုိင္ငံအတြက္ ဘယ္ေလာက္ ထိနစ္နာသြားႏုိင္ သလဲဆုိတာထိ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ႏုိင္ငံနဲ႔လူမ်ဳိးအတြက္ အတုိင္းအဆမဲ့ နစ္နာဆုံး႐ႈံးမႈ လုိ႔ေတာင္ဆုိရမွာပါ။

ခု တင္ျပခဲ့တာေတြက တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းမွ်သာပဲရွိပါေသး တယ္။ သင္ထားတဲ့အတုိင္း သခ်ၤာကိုမတြက္ခဲ့လုိ႔ ေလ့ က်င့္ခန္းစာအုပ္ လႊင့္ပစ္ခံရတဲ့ေက်ာင္းသားေတြ၊ စာစီ စာကုံးကုိေရးေပးထားတဲ့အတုိင္း က်က္မေျဖ လုိ႔အမွတ္ တစ္မွတ္မွမေပးတာေတြလည္း မၾကားခ်င္အဆုံးပါ။ 

ဒီေတာ့ေက်ာင္းသားေတြ၊ ေက်ာင္းသားမိဘေတြ အစုိးရ ေက်ာင္းေတြ အေပၚအေလးထားအားကိုးမႈနည္း လာၾက တာေတြ႕ေနရပါၿပီ။ ဒါေတြကို အေျခခံေက်ာင္းေတြမ်က္ ျခည္မျပတ္သင့္ပါဘူး။ 

ေခတ္ေတြ၊ စနစ္ေတြေျပာင္းလဲေနမႈက အေျခခံ ပညာအဆင့္မွာ ကိုယ္ပုိင္ေက်ာင္းေတြဖြင့္ခြင့္ျပဳလာတဲ့ အခါ ေက်ာင္းသားမိဘေတြ ကုိယ္ပုိင္ေက်ာင္းေတြဘက္ ကုိအာ႐ုံေျပာင္းလာၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ 

ကုိယ္ပုိင္ ေက်ာင္းအားလုံးက သင္ၾကားေရးဆရာ၊ ဆရာမေတြဟာ ေက်ာင္းျပင္ပမွာ ကုိယ့္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားကုိျပန္ၿပီး က်ဴရွင္လုံးဝေပးခြင့္မရွိပါဘူး။ အဲဒီလုိေပးခဲ့ရင္ သက္ဆုိင္ရာေက်ာင္းက ထုတ္ပယ္ ျခင္းခံၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ္တာဝန္ယူသင္ၾကားေပးရတဲ့ဘာသာရပ္ အေပၚမွာ အမွန္တကယ္ကြၽမ္းက်င္တတ္ေျမာက္ၿပီး၊ ေက်ာင္းသားကုိ အမွန္တကယ္တတ္ေျမာက္ေအာင္သင္ ၾကားေပးႏုိင္ပါမွ ေနာက္ႏွစ္၊ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ ဆက္ၿပီး ခန္႔ထားျခင္းခံၾကရမွာျဖစ္ေတာ့ ကာယဥာဏ စြမ္းအားေတြ ကို ဆတက္ထမ္းပိုးတုိးထုတ္ၿပီး သင္ၾကားေပးၾကပါတယ္။ 

ဒါ့ျပင္ ျဖည့္စြက္ဘာသာရပ္ေတြျဖစ္တဲ့ ဘဝတစ္သက္တာ ကြၽမ္းက်င္ရာဘာသာရပ္၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာ၊ ကြန္ပ်ဴတာ၊ ပန္းခ်ီ၊ ဂီတ၊ အိမ္တြင္းမႈ၊ အားကစားေတြကုိ အမွန္ တကယ္ သင္ၾကားေပးေနတာေတြ႕ရပါ တယ္။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကုိလည္း အိမ္တုိင္ရာေရာက္ႀကိဳပုိ႔လုပ္ ေဆာင္ေပးတဲ့အတြက္လည္း ကုိယ့္သားသမီးေက်ာင္း မတက္ဘဲ တစ္ေနရာရာမွာ ေလလြင့္ပ်က္စီးသြားမွာမစိုးရိမ္ ၾကရေတာ့ပါ။ 

အဲဒီလုိမ်ဳိးအားသာခ်က္ေတြေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမိဘေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ အာ႐ုံဟာ ကိုယ္ပုိင္ေက်ာင္းေတြ ဆီ ေရာက္ရွိအပ္ႏွံတာမ်ားလာတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေတြကုိ အစိုးရေက်ာင္းေတြက ဆက္လက္ၿပီး လ်စ္လ်ဴ႐ႈေနဦးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ျဖင့္ ေက်ာင္းသား မိဘေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ယုံၾကည္အားထားခံရ မႈဟာ နည္းသည္ထက္နည္းသြားပါလိမ့္မယ္။ 

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံဟာ ဒီမုိကေရစီပညာေရးကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္၊ အေကာင္အထည္ေပၚေအာင္ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ 

ဒီမုိကေရစီပညာ ေရးဆုိတာ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ထားရွိရမယ့္စိတ္ထား (Attitude)၊ ကြၽမ္းက်င္တတ္ ေျမာက္မႈ (Skills)၊ ပညာ (Knowledge)၊ ဒီမုိကေရစီ၏တန္ဖုိးႏွင့္စံႏႈန္းမ်ား (Democratic values and norms) ရရွိေစၿပီး အဲဒီအရည္အ ေသြး (Capacity) ေတြကို လူ႔ေဘာင္အသုိင္းအဝုိင္းေတြ မွာစြမ္းရည္ ျပည့္ျပည့္၊ တာဝန္သိသိအသုံးခ်ႏုိင္ေစဖုိ႔ျဖစ္ ပါတယ္။ 

ဒါမွသာ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္တဲ့ႏုိင္ငံေတာ္ သစ္ကို တည္ေဆာက္ႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြဟာ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံရဲ႕ ေရႊေရာင္အနာဂတ္ (Golden Future) ေတြျဖစ္ပါတယ္။

ေရႊေရာင္အနာဂတ္ကုိဖန္တီးတည္ ေဆာက္အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကမယ့္ လူငယ္ေတြစြမ္း ရည္ျပည့္ဝတဲ့ ပညာရွင္၊ ပညာတတ္ေတြျဖစ္ဖုိ႔ေက်ာင္း ေနေပ်ာ္ဖုိ႔ဟာ အလြန္တရာမွကုိ အေရးႀကီးလွပါတယ္။ 

ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ဖန္တီးရွင္ေတြကုိ ေတာင္ေျပာင္တဲ့ လူငယ္ေတြျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးႏုိင္တဲ့ဆရာ၊ ဆရာမေတြအျဖစ္ ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားႏိုင္ေအာင္၊ ေက်ာင္း ေပ်ာ္ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္ေအာင္ အစဥ္ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္ ႏုိင္္တဲ့ဆရာ၊ ဆရာမေတြျဖစ္ေအာင္ အသိနဲ႔သတိယွဥ္ ၿပီး ေပးဆပ္ႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔သာ...။ ။

#Democracytoday

Yangon Media Group