ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တကယ္ျမတ္ႏိုးရင္

ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ ၿပိဳက်ေနပါတယ္။ လူမ်ားစု ႏုိင္ငံသားမ်ား အတြက္ကေတာ့ က်န္းမာေရး၊ လူမႈ ေရး၊ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး ဘာဆိုဘာမွ မေကာင္းပါ။ ဒါေပမဲ့ လူအနည္းစုကေတာ့ အခ်မ္းသာႀကီး ခ်မ္းသာ ပါတယ္။ ေျမျပန္႔က ညီအကို ေမာင္ႏွေတြ ခံစားေနရသလို ေတာင္ေပၚက တုိင္းရင္းသား ညီေနာင္မ်ားဟာ လည္း ဖက္စံု ၿပိဳက်ေနတဲ့ဒဏ္ကို အတူတူခံစား ရပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက ေတာင္ေပၚေဒသမ်ားမွာ အခုအထိ စစ္ပြဲေတြကို ရင္ဆုိင္ေနရတာေၾကာင့္ သူတို႔ဖက္မွာ ပိုၿပီးခံစား ရပါတယ္။ ညီေနာင္မ်ားရဲ့ ေတာင္ေပၚေဒသ မ်ားဟာ စစ္ပြဲေတြနဲ႔အတူ နပန္းလံုးလာ ရတာ ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္ေပမယ့္ အခုအထိ ၿငိမ္းခ်မ္းမယ့္ အရိပ္အေယာင္ မေတြ႔ရေသးပါဘူး။

တုိင္းျပည္မၿငိမ္းခ်မ္းရင္ အဲဒီ တုိင္းျပည္ဟာ မတိုးတက္တဲ့အျပင္ ေရရွည္မွာ ခြ်တ္ၿခံဳၾကမယ္ဆိုတာ အသိ တရားရိွသူတုိင္း နားလည္ပါတယ္။ ဘယ္ပညာ ရွင္ကိုမွ ေမးစရာ မလိုပါ။ ဒါျဖင့္ရင္ ဘာေၾကာင့္ ေခတ္ အဆက္ဆက္ အစိုးရမ်ားဟာ တုိင္းျပည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ စစ္ပြဲေတြရပ္ဆုိင္းေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ၾက တာလဲ။ ဘာေတြက အခုအခံေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ။ ေရွးတုန္းက ပေဒသရာဇ္ေတြ စစ္တုိက္ၾကပါတယ္။ 

ႏုိင္ငံအတြင္းက ပေဒသရာဇ္ခ်င္း တုိက္ခုိက္ၾကသလို အိမ္နီးခ်င္း တုိင္းျပည္မ်ားက ပေဒသရာဇ္မ်ားလည္း စစ္ၿပိဳင္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေခတ္တုန္းက ပေဒသရာဇ္ေတြ အခ်င္းခ်င္း စစ္ခင္း ၾကတာဟာ လူမ်ဳိးေရးေၾကာင့္ လည္း မဟုတ္သလို စီးပြားေရးအတြက္လည္းမဟုတ္ပါ။ ငါသည္ဘုန္းလက္ရံုး တန္ခိုးႏွင့္ျပည့္စံုေသာ တျခား ေသာ ထီးေဆာင္းမင္းမ်ားက ဦးညႊတ္ရေသာ မင္းတပါး ျဖစ္သည္ ဆိုတာကို ျပခ်င္တာက အဓိကအခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။

၁၉ ရာစုကစလို႔ ဒီဖက္ေခတ္ တေလွ်ာက္လံုးမွာေတာ့ စစ္တုိက္တယ္ဆိုတာ နယ္ခ်ဲ့တဲ့ အလုပ္တခုျဖစ္လာ သလို နယ္ေျမကိုပါ သိမ္းယူၿပီး စီးပြားေရးကိုပါ လက္ဝါးႀကီးအုပ္တဲ့ အဆင့္အထိေရာက္လာပါတယ္။ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ့က ျမန္မာျပည္ကို အဲဒီအတုိင္း တေသြမတိမ္း လုပ္ခဲ့တာပါ။ အဂၤလိပ္ထြက္သြားလို႔ လြတ္ လပ္ေရးရေတာ့ ျမန္မာျပည္ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းတိုးတက္ လာရမယ့္အစား ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း တုိက္ခုိက္ျပန္ပါ တယ္။ အဲသလို တုိက္လုိက္ၾကတာ စစ္ပြဲေတြဟာ အခုအထိ မၿပီးႏုိင္မစီးႏုိင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း တုိက္ေနၾကတာလဲ။ လြတ္လပ္ေရးရခါစက တဦးနဲ႔တဦး အထင္အျမင္ လြဲရာကေန တုိက္ ခုိက္မႈေတြ ျဖစ္ပြားခဲ့တယ္လို႔ ေယဘူယ် သံုးသပ္လိုပါတယ္။

ဘယ္သူကဆိုးတယ္၊ ဘယ္သူကေကာင္းတယ္၊ ဘယ္သူကပဲမွန္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိး မေျပာလိုပါ။ ဒီလိုနဲ႔ စစ္ပြဲ ေတြ ႏွစ္ရွည္ၾကာလာခဲ့ပါတယ္။ အဲသလို စစ္ပြဲေတြ ၾကာရွည္လာရင္းကေန ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ စစ္တပ္က လူထု ေရြးေကာက္ထားတဲ့ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ အစိုးရကို အာဏာ သိမ္းလုိက္တဲ့ ေနာက္ပုိင္း စစ္ပြဲေတြက သက္ဆိုးပိုရွည္ လာေတာ့ပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ကာလဟာလည္း ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ ေက်ာ္လာခဲ့ ပါတယ္။

၁၉၆၂ ႏွစ္ ေနာက္ပုိင္းမွာ အဓိကအားျဖင့္ ျမင္ရတာကေတာ့ တပ္မေတာ္က တုိင္းရင္းသားေပါင္းစံုနဲ႔ စစ္ပြဲေတြႏႊဲ႐ံုသာ မကေတာ့ပဲ ေနရာတုိင္းမွာ ဝင္ပါလာေၾကာင့္ တုိင္းျပည္ဖြတ္ေက်ာျပာစု ျဖစ္သြားပါတယ္။ စီးပြားေရးက်ဆင္းသြားသလို ပညာေရးလည္း ႏံုနဲ႔သြားပါတယ္။ ပညာေရးႏံုနဲ႔ဆို ပညာေရးဝန္ႀကီးမ်ားဟာ စစ္ဗိုလ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့တာကိုး။ ၿမိဳ႔ႀကီးျပႀကီးမ်ားမွာေတာင္ ပညာေရးအေဟာသိကံ ျဖစ္သြားမွေတာ့ ေတာင္ေပၚ ဆိုရင္ ပိုဆိုးလိမ့္မယ္ဆိုတာ ေဗဒင္ေမးစရာမလိုပါဘူး။ ဒါေတြ အားလံုးဟာ တုိင္းျပည္အတြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရိွတာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကစလို႔ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ ဆင္ႏႊဲေနတဲ့ စစ္ပြဲေတြဟာ တုိင္းရင္း သားမ်ားနဲ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ တုိင္းတပါးနဲ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ပေဒသရာဇ္ေတြလို ဘုန္း လက္ရုံးျပဖို႔ သက္သက္ ဆင္ႏႊဲတဲ့ စစ္ပြဲမ်ားမဟုတ္ဘဲ တတုိင္းျပည္လံုးကို စစ္တပ္လက္ေအာက္ သြတ္သြင္းလိုတဲ့စိတ္၊ စစ္တပ္ကပဲ ေနရာတုိင္းမွာ အုပ္ခ်ဳပ္မယ္၊ စီမံမယ္၊ ကြပ္ကဲမယ္၊ အျမတ္ထုတ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ အဲဒါကို မခံႏုိင္တဲ့ တုိင္းရင္းသားမ်ားက ျပန္လည္ခုခံတုိက္ခုိက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိတ္သုဥ္းေနတာလို႔ ဆိုႏုိင္ပါ တယ္။

ႏုိင္ငံေရးစကားနဲ႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္ တုိင္းရင္းသား အမ်ဳိးသားမ်ားအၾကား တန္းတူေရးကို အစိုးရက လက္မခံ တာေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပါ ထိပါးခံလာရတာပါ။ တန္းတူေရးကို လက္မခံဘူး ဆိုတာက စစ္မွန္တဲ့ ျပည္နယ္ ေပါင္းစု ျပည္ေထာင္စုကို လက္မခံျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္လို ေျပာမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဖက္ဒရယ္ယူနီယံ စနစ္ကို က်င့္သံုးဖို႔ ျငင္းဆန္တယ္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။

ေကာင္းပါၿပီ။ ကေန႔မွာေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားက ေနရာတုိင္းမွာ ေဝဆာေနပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအက်ဳိး ေတာ္ေဆာင္ ဆိုတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြလည္း ေပၚလာပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖာ္ေဆာင္မယ့္ အဖြဲ႔ႀကီးလည္း ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ အစိုးရ ဝန္ႀကီးမ်ား ဦးေဆာင္တဲ့ ျမန္မာၿငိမ္းခ်မ္းေရးစင္တာကေတာ့ အာဏာနဲ႔ လုပ္ပုိင္ခြင့္အရေရာ၊ ေငြေၾကးအရပါ ထိပ္ဆံုးက ေရာက္ေနတဲ့ အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအဖြဲ႔ႀကီးမွာ ႏုိင္ငံျခားျပန္ အေနာက္တုိင္းက ပညာသင္လာသူ မ်ားလည္း ပါပါတယ္။ ေနာ္ေဝ၊ အီးယူအဖြဲ႔ဝင္ႏုိင္ငံမ်ားက ၿငိမ္းခ်မ္းေဖာ္ေဆာင္ေရးအတြက္ ကူညီေထာက္ပံ့တဲ့ ေငြေၾကးပမာဏကလည္း မနည္းလွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကေန႔အခ်ိန္အထိ စစ္မွန္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရရိွဖို႔ အရိပ္အေရာင္ကို မေတြ႔ရေသးပါ။

ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးပညာရွင္တဦးျဖစ္တဲ့ ၿဗိတိသွ်လူမ်ဳိး ပါေမာကၡ ေဒးဗစ္ကင္းက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖာ္ေဆာင္ ေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဒီလိုမ်ဳိး ေမးခြန္းေတြကို ေမးထားပါတယ္။ သူေမးထားတာကေတာ့ “ဘယ္လို ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးမ်ဳိးအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ေျပာဆိုေနတာလဲ”၊ “ဘယ္သူ႔အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလဲ”၊ “ဘယ္သူ႔အလိုက် တည္ေဆာက္ရမယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလဲ” စတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုတိယကမBာစစ္အတြင္းက ဂ်ာမဏီက နာဇီေခါင္းေဆာင္ ဟစ္တလာ လိုခ်င္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ စစ္ေအးတုိက္ပြဲ ကာလမ်ားအစမွာ ရုရွားက အာဏာရွင္ စတာလင္ ေျပာေျပာေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲအတြင္းမွာ အေမရိကန္ သမၼတ နစ္ဆင္ တင္ျပေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စတာမ်ဳိးေတြဟာ သူတို႔အလိုက်လုပ္ဖို႔၊ သူတို႔အုပ္စီးခ်င္တာကို အုပ္စီးႏုိင္ဖို႔ အတြက္ လိုခ်င္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ဳိးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ သာမန္ျပည္သူေတြအတြက္ မဟုတ္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ သက္ဆုိင္သူမ်ားအားလံုးအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ဳိးမဟုတ္ ဘဲ အာဏာပုိင္ေတြ၊ အာဏာရွင္ေတြ လိုခ်င္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပံုစံမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။

တုိင္းျပည္တခုအတြင္းမွာ လူမ်ားစု လူမ်ဳိးတမ်ဳိးအတြက္ပဲ အက်ဳိးရိွတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ဳိးဟာ စစ္မွန္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ဳိး မဟုတ္သလို ေရရွည္တည္တန္႔မယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလည္း မဟုတ္ပါ။ ဒါကို ကမ႓ာ႕သမုိင္း မ်ားက အႀကိမ္ႀကိမ္ သက္ေသျပခဲ့ ၿပီးသားလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ လူမ်ားစု လူမ်ဳိးတမ်ဳိး အတြင္းမွာလည္း အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေနတဲ့ လူတန္းစားတရပ္အတြက္သာ ျဖစ္ေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ဳိးဟာ ေနာက္ဆံုးမွာ သားေလွ်ာ ပါတယ္။ ဥပမာ ေျပာရရင္ ျဖစ္တည္လာမယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပံုစံ တခုဟာ ဗမာေတြထဲမွာေတာင္ အစိုးရ အာဏာပုိင္မ်ား၊ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားနဲ႔ ခရိုနီမ်ားအတြက္ပဲ အက်ဳိးရိွေနတယ္ဆိုရင္ သာမန္ ဗမာလူမ်ဳိးအမ်ားစု ကလည္း ေထာက္ခံမွာ မဟုတ္ပါ။ ဆန္႔က်င္မွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တုိင္းရင္းသားေတြဖက္က ေထာက္ခံဖို႔ ဆိုတာက ပိုၿပီးေဝးပါေသးတယ္။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ စကားေျပာၾကၿပီဆိုရင္ သက္ဆုိင္တဲ့သူမ်ား အားလံုးပါဝင္ဖို႔ လုိပါတယ္။ သမၼတနဲ႔ ဘယ္တုိင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ တံခါးပိတ္ေတြ႔ၾကတယ္၊ အမ္ပီစီနဲ႔ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္ပဲ ေျပာမယ္၊ အမ္ပီစီနဲ႔ ရွမ္းေခါင္းေဆာင္ပဲ ေျပာမယ္၊ အမ္ပီစီနဲ႔ ကရင္ေခါင္းေဆာင္ပဲေျပာမယ္ ဆိုတာမ်ဳိးက ကနဦး အဆင့္မွာေတာ့ ဟုတ္သလိုလို ရိွေပမယ့္ ေရရွည္ေဆြးေႏြး လာၿပီဆိုရင္ လက္နက္ကုိင္မဟုတ္တဲ့ ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ လူမႈရပ္ဝန္းထဲက အမ်ဳိးမ်ဳိး အေထြေထြေသာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ တျခားေသာ လူရိုေသ ရွင္ရိုေသ လူပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြ၊ ဘယ္သူ႔လစာမွ ယူမထားတဲ့ ပညာရွင္ေတြလည္း ပါဝင္ဖို႔လိုလာပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဘယ္သူ႔လစာမွ ယူမထားတဲ့ ပညာရွင္ဆိုတာက ဒီလိုပါ။ ဥပမာ အစိုးရဝန္ႀကီးမ်ား ေခါင္းေဆာင္ ေနတဲ့ အမ္ပီစီကေနတဆင့္ လစာယူထားတဲ့ ပညာရွင္ဆိုသူဟာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အမ္ပီစီကို လြန္ဆန္လို႔ ရႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေဖာ္ဆာင္မယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ ႏုိင္ငံသားမ်ားအပါအဝင္ ဒီတုိင္းျပည္အတြင္းမွာ မီတင္းေနထုိင္တဲ့ လူမ်ား အားလံုးအတြက္ အက်ဳိးရိွမယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ဳိးသာ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ လက္ရိွအစိုးရနဲ႔ စစ္တပ္အတြက္ အသာစီးရေစမယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပံုစံမ်ဳိး ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူမွ ႏွစ္သက္မွာ မဟုတ္ပါ။ ေရရွည္တည္ တံ့ခုိင္ၿမဲတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဖို႔အတြက္ ေနာက္ဆံုး သြားရမယ့္ လမ္းကေတာ့ အမ်ဳိးသားမ်ားအၾကား တန္းတူ ညီမွ်မႈကို အာမခံႏုိင္တဲ့ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုဆိုတဲ့ အေျဖသာ ရိွပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တန္းတူညီမွ်မႈကို ေဖာ္ေဆာင္မေပးဘူးဆိုရင္ လက္နက္ကုိင္ထားတဲ့သူက သူ ကုိင္ထားတဲ့ လက္နက္ကို အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့ စြန္႔မွာမဟုတ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပန္ဆန္းေဆြးေႏြးပဲြက ၂ဝဝ၈ ကိုမျပင္ဘူးဆိုရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလက္မွတ္ မထိုးဘူးဆိုတဲ့ အသံထြက္လာတာပါ။

ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ အေၾကာင္းကိစၥ တခုခုအတြက္ ေဆြးေႏြးၾကမယ္ ဒါမွမဟုတ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ စကား ေျပာၾကမယ္ ဆိုရင္ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္တခုရိွပါတယ္။ အဲတာကေတာ့ ေဆြးေႏြးတဲ့ ကာယကံရွင္ မ်ားဟာ ေနာက္ကေန ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတာ မရိွဘဲ ဘယ္ေလာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဆြးေႏြးဆံုးျဖတ္ ပုိင္ခြင့္ ရိွသလဲဆိုတဲ့ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို အေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ ေတာင္အာဖရိကႏုိင္ငံ သမၼတျဖစ္ခဲ့သူ နယ္ဆင္မန္ဒဲလားက အခုလို တိုတုိရွင္းရွင္း ေျပာခဲ့ဘူးပါတယ္။ အဲတာကေတာ့ Only free man can talk တဲ့။ လြတ္လပ္ေနတဲ့ သူသာလွ်င္ စကားေျပာႏုိင္ ပါတယ္၊ ေဆြးေႏြးႏုိင္တယ္လို႔ ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ကြယ္မွာ အေႏွာင္အဖြဲ႔ ရိွေနတဲ့ သူတဦးဟာ ဘယ္လို ေဆြးေႏြးမႈ၊ အေပးအယူလုပ္မႈကိုမွ လုပ္ႏုိင္ျခင္းမရိွဘူးလို႔လဲ အဓိပၸါယ္ သက္ေရာက္ပါတယ္။ အေႏွာင္အဖြဲ႔ ဆိုတာ ေနာက္ကြယ္ကေန ဟိုလူႀကီးက ခ်ဳပ္ကုိင္ထားတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးသက္ေရာက္သလို ငါ့လူမ်ဳိး သာ အုပ္စီးရမယ္၊ ငါ့လူမ်ဳိးသာ အသာစီးရရမယ္၊ ငါတို႔အဖြဲ႔ကပဲ အျမတ္ပိုမ်ားရမယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆ စိုးမိုးေနတာမ်ဳိးကိုလည္း ဆိုလိုႏုိင္ပါတယ္။

သမၼတက အမိန္႔ေပးေပမယ့္ စစ္တပ္က မလုိက္တာဟာ သမၼတထက္ စစ္တပ္က အာဏာပိုရိွေနတဲ့ သေဘာလား။ ဒါမွ မဟုတ္ သမၼတနဲ႔ စစ္တပ္အၾကားမွာ ျပႆနာရိွေနတယ္ ဆိုတာကို မီးေမာင္းထိုးျပတဲ့ သေဘာလား။ ဒါမွ မဟုတ္ သမၼတနဲ႔ စစ္တပ္ၾကားမွာ ျပႆနာရိွေနတယ္လို႔ ျမင္ေစခ်င္လို႔ ထင္ေစခ်င္လို႔ တမင္လုပ္ျပတာလား။ ေမးစရာေမးခြန္းေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။ ေနာက္ထပ္ေမးခြန္းတခုကေတာ့ အဲသလို အေျခအေနမွာ အမ္ပီစီကေကာ ဘယ္ေလာက္အထိ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးႏုိင္ မလဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအက်ဳိးေဆာင္ ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းဟာ လွပခန္႔ညားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ မသယ္ေဆာင္လာႏုိင္ရင္ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအက်ဳိးေဆာင္ ဆိုတာ ပြဲစားဆိုတဲ့ စကားလံုးေလာက္သာ တန္ဖိုးရိွပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းကို တကယ္ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုရင္ လူတစု၊ အဖြဲ႔တခုအတြက္ မဟုတ္ဘဲ တတုိင္းျပည္လံုးအတြက္ အားလံုးအတြက္ အက်ဳိးရိွတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ဳိးကိုသာ ၾကားလိုျမင္လိုပါေၾကာင္း။

ဧရာဝတီ