မ်က္ရည္မဆည္နိုင္ပါ မေမ့နိုင္စရာမရိွေသာ ၇ ရက္ ဇူလိုင္

ျမကၽြန္းညိဳညိဳ တကၠသိုလ္ေျမဟာပင္ကိုကပင္ လြမ္းစရာပါ။ ၾကည့္ပါဦး။ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္၊သစ္ပုပ္ပင္၊ တကသ အေဆာက္အဦ၊ အဓိပတိလမ္းမ၊ စိန္ပန္းနီ၊ စိန္ပန္းျပာ၊ ငုေရႊ၀ါ၊ သစ္တိုသစ္ခ်ဳိပင္မ်ားနဲ႔ ျမက္ခင္း စိမ္းစိမ္း ေလးမ်ားဟာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဥပဓိရုပ္မ်ား ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ဟာ တကၠသိုလ္ရဲ႕ အမွတ္အသားမ်ားျဖစ္သလို တကၠသိုလ္ရဲ့ အဆင္တန္ဆာ၊ ရတနာနဲ႔ မဂၤလာမ်ားလည္း ျဖစ္ေပတယ္ဗ်ား။ 

တကၠသိုလ္ေရာက္ဖူးသူတိုင္း ေမ့နိုင္စရာမရိွပါ။ လြမ္းစရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမ့နိုင္စရာမရိွေသာ ၇ ရက္ဇူလိုင္ ေန႔ကေပါ့။ တကၠသိုလ္ ပရ၀ုဏ္ထဲလွည့္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပၾကတယ္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို မလိုခ်င္ ဘူး။ ဒီမိုကေရစီသာ လိုခ်င္တယ္။ ေက်ာင္းသားထုက ဟစ္ေၾကြးေတာင္းဆိုၾက တယ္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ၾကမ္းတမ္းျပင္းထန္လာတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသား ေတြ၊ တကၠသိုလ္ပရ၀ုဏ္ရဲ႕ အျပင္မထြက္ရဲၾက။ မထြက္ ၀ံ့ၾက။ ဒါေၾကာင့္ အထိအခိုက္မရိွေအာင္ ေက်ာင္း၀င္းထဲလွည့္လည္ ဆႏၵျပၿပီး ေက်ာင္းသား ေတြရဲ့ ဆႏၵကို ေဖာ္ထုတ္ဟစ္ေၾကြး ျပသၾကျခင္းျဖစ္ေပတယ္ဗ်ား။ 

အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဒဂံုေဆာင္သဟာယႏွင့္ စာဖတ္သင္းရဲ႕ ဥကၠ႒လည္း ျဖစ္တယ္။ ဗိုလ္တေထာင္ သတင္းစာရဲ႕ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ နယ္ေျမ သတင္းေထာက္လည္း ျဖစ္တယ္ဗ်ား။ ေက်ာင္းသားမ်ားက ဆႏၵျပၿပီးၾကေသာ္လည္း အရိွန္မေျပေသး။ ကြ်န္ေတာ့္ အခန္းမွာ စုေ၀းေနဆဲ။ ေျပာဆိုေနဆဲ။ ဆဲဆိုေနဆဲ။ စစ္အစိုးရကို သူတို႔မုန္းၾကတယ္။ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ် လက္မခံနိုင္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ တကၠသိုလ္နယ္ေျမလာၿပီး ဖိနိွပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္သည္ကို သည္းမခံနိုင္ၾကဘူး။ မေက်နပ္နိုင္ၾကဘူး။ အဓိကကေတာ့ လြတ္လပ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ပညာသင္ၾကားမႈကို အထိပါးမခံနိုင္ၾကျခင္းျဖစ္ ေပတယ္ဗ်ား။

သည္အခိ်န္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္အခန္းသို႔ သတင္းေထာက္တေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ သူက ဆရာဦးကို ေလး ပါတယ္။ ဦးခ်စ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေစာင့္ေနတယ္။ သူက အေခၚခိုင္း လိုက္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဦးကိုေလး (ေမာင္ေဒါန)ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗိုလ္တေထာင္သတင္း စာတာ၀န္ခံအယ္ဒီတာပါ။ ဆရာ ဦးသိန္းေဖျမင့္ ၿပီးလွ်င္ ၀ါအရင့္ဆံုးပါ။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ခ်က္ခ်င္းလိုက္လာခဲ့ပါေကာ၊ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ရဲေဘာ္မ်ားလည္း သူတို႔အခန္း သူတို႔ျပန္ၾကၿပီး လူစုခဲြရၿပီေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ ဦးခ်စ္ဆိုင္ ေရာက္ ေရာက္ခ်င္းပဲ ဆရာဦးကိုေလးကအေရးတႀကီး ေျပာတယ္။ စစ္တပ္က ပစ္ေတာ့မယ္။ ၿခံ၀တံခါးမွာ ေက်ာင္း သားေတြရိွေသးလား။ အျမန္သြားေခၚေခ်၊ ရွင္းေခ်။ ကိုယ့္အေဆာင္ ကိုယ္ျပန္ခိုင္း။ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔က ပစ္မိန္႔ေပးလိုက္ျပီ။ ဗိုလ္စိန္လြင္တို႔က ပစ္ေတာ့မယ္။ က်ဳပ္ အခုပဲ ျမန္မာ့အသံမွာ သူတို႔ဆီက ျပန္လာတာ။ သြား သြား၊ ျမန္ျမန္သြား။ 

တကသႏွင့္ ၿခံတံခါး၀သို႔ ကြ်န္ေတာ္ အလ်င္အျမန္ ေျပးခဲ့တယ္။ ေဒါသမထိန္းႏိုင္ေသာ ေက်ာင္းသားတို႔ရဲ႕ အသံက ဆူညံေနတယ္။ တခ်ိဳ႕က အေဆာင္ေတြေပၚက ေအာ္ေနတယ္။ တခ်ဳိ႕က အေဆာင္၀င္းထဲက ေနေအာ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ တကၠသိုလ္၀င္းတံခါး၀ ျခံစည္းရိုးခြထိုင္ျပီး ေအာ္ေနၾကတယ္ဗ်ား။  ''တကၠ သိုလ္နယ္ေျမဟာ မင္းတို႔စစ္သားနဲ႔ဘာဆိုင္လဲကြ၊ မင္းတို႔ သံုးေယာက္ေပါင္းလို႔ ခုနစ္တန္းေအာင္ရဲ့လား။ တကၠသိုလ္ကို ဘာလာရႈပ္တာလဲ။ သတၱိရိွရင္ ေရွ႕တန္းသြားေပါ့'' ေက်ာင္းသားေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး ေအာ္ဟစ္ ဆဲဆိုေနၾကတယ္ဗ်ား။ 

ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း''ေဟ့- ရဲေဘာ္တို႔ စစ္တပ္က ပစ္ေတာ့မယ္တဲ့။ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ အျမန္ဆံုးျပန္ၾကဖို႔ ေျပာရင္း လူလိုက္ရွင္းရတယ္။ ေနာက္ဆံုး ျခံစည္းရိုးမွာ ခြထိုင္ၿပီး အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို အကဲခတ္ေလ့ လာေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္အခန္းေဖာ္ ကိုေဖ၀င္းအား ဆဲြေခၚရတယ္။ ၿပီးေတာ့ နွစ္ေယာက္သား တကသထဲ ၀င္ၿပီး ေက်ာင္းသားက်န္၊ မက်န္ စစ္တယ္။ ေက်ာင္းသားတဦးမွ်မေတြ႕။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ ေ၀းလို႔။ သူတို႔က ေက်ာင္းသားေတြကို စစ္တပ္ရဲ႕ပစ္ကြင္းမွာ လႊတ္ထားခဲ့သလို ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ား။ တကယ္ ဆို အစအဆံုး ေခါင္းေဆာင္သင့္တယ္ မဟုတ္လား။ 

လူသူကင္းမဲ့ေနတဲ့ တကသအေဆာက္အဦထဲကထြက္ျပီး မႏၱေလးေဆာင္ဘက္ျဖတ္ကူးမယ္အလုပ္ ေသ နတ္သံေတြ ထြက္လာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို သတ္တဲ့ ေန၀င္းစတင္းသံေပါ့။ မနၱေလးေဆာင္ေရွ႕ မွာ အကၤီ်ခြ်တ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ေသနတ္ထိၿပီး လဲက်သြားၿပီ။ ေသြးေျမက်ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ ေယာက္ အဓိပတိလမ္းမကို မျဖတ္ကူးရဲေတာ့။ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ျပီး ေနာက္ေဖးက ေျပးရတယ္။ သထံု၊ ပဲခူး၊ ပင္းယ၊ အင္း၀စတဲ့ ဗဟို ေဆာင္ေတြ ျဖတ္တယ္။ ေသနတ္သံနဲ႔ေ၀းရာ သိပၸံစာသင္ခန္းေတြဘက္ေျပးတယ္။ သစ္ပုပ္ပင္ႀကီးနား လမ္းဆံုေရာက္တယ္။ သို႔ေသာ္ လမ္းျဖတ္မကူးရဲေသး။အဓိပတိခန္းမႀကီးနား ေရာက္မွပဲ လမ္းကူးရဲတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၀ိဇၨာစာသင္ခန္းမ်ား ျဖတ္တယ္။ ဂ်ပ္ဆင္ဘုရားရိွခိုးေက်ာင္းကို ေရာက္တယ္။ ျပဴတစ္ျပဴတစ္ လုပ္ေနတဲ့ သီရိေဆာင္မွ ညီမမ်ားကိုလည္း အထဲ၀င္ေနဖို႔ သတိေပးခဲ့ရေသးတယ္။ ေနာက္ ဆံုးေတာ့ ေရႊဘိုေဆာင္ျဖတ္ျပီး မိမိရဲ႕ဒဂံုေဆာင္ ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမာလို႔။ စိတ္ေမာလူေမာေပါ့။ 

ညေရာက္ၿပီး ညဥ့္နက္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားေတြ မအိပ္ႏိုင္ၾက။ ခါးသီးနာၾကည္း ေနၾကတယ္။ ခံျပင္းျပီး ေဒါသထြက္ေနၾကတယ္။ သန္းေခါင္ေက်ာ္သည္အထိ။ ဟိုအခန္းစု၊ သည္အခန္းစု၊ မအိပ္ၾကေသး။ ေနာက္ ဆံုး မိုးလင္းခါနီးမွ အိပ္ေမာက်သြားသလို ရိွတယ္။ 

''အံုး . . . ဒိုင္း'' ဒဂံုေဆာင္ႀကီး တုန္ခါသြားတယ္။ မ်က္နွာၾကက္ေတြ ျပဳတ္က်ကုန္တယ္။ ျခင္ေထာင္တိုင္ ေတြ၊ ခုတင္တိုင္ေတြ လြင့္စဥ္ကုန္တယ္။ မိုးၿပိဳသလို အသံႀကီးလား၊ တေဆာင္လံုး တုန္ခါသြားတယ္။ တေဆာင္လံုး လန္႔ကုန္တယ္။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ။ ဘာေတြပ်က္ကုန္ၿပီလဲ။ အားလံုးလိုလို ထြက္ၾကည့္ၾက တယ္။ ေကာ္ရီဒါမွာ လူအျပည့္။ 

''တကသ အေဆာက္အဦႀကီး မရိွေတာ့ဘူးဗ်ဳိ႕။ စစ္တပ္က ဗံုးခဲြျပီး ၿဖိဳခ်လိုက္ျပီ။ ဖ်က္ဆီးပစ္ျပီ''

မနၱေလးေဆာင္ဘက္မွ ေက်ာင္းသားတို႔က ေျပးလာၿပီး လိုက္ေအာ္တယ္။ ငိုသံပါႀကီးေတြနဲ႔။ ဆက္ေအာ္ေန ၾကတယ္ဗ်ား။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒဂံုေဆာင္သားမ်ားလည္း ေျပးဆင္းၾကတယ္။ ေျပးထြက္ၾကတယ္။ ေတာင္ငူနဲ႔ မႏၱေလးေဆာင္ဆီသို႔ေျပးခဲ့တယ္။ 

တကသ အေဆာက္အဦႀကီး မရိွၿပီ။ ၿပိဳလဲသြားၿပီ။ ေျမခသြားၿပီ။ တကသ အေဆာက္အဦႀကီး ေျမပံုျဖစ္ သြားၿပီ။ ေက်ာင္းသားေတြ ရင္ထု မနာျဖစ္ကုန္ၿပီ။ အခ်ဳိ႕က ေအာ္ဟစ္ငိုတယ္။ အခ်ဳိ႕က ရင္ထုငိုတယ္။ အခ်ဳိ႕က အစိုးရကို ဆဲတယ္။ အခ်ဳိ႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းကို ဆဲတယ္။ အခ်ဳိ႕က ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကို ဆဲတယ္။ 

တကသအေဆာက္အဦကို ၿဖိဳတာ သမိုင္းတရားခံပဲ၊ တကသ အေဆာက္အဦကိုဖ်က္တာ သမိုင္းကိုဖ်က္ တာပဲ၊ သမိုင္း လူဆိုးပဲ တရားခံ ဘယ္သူလဲ။ 

တရားခံ ဗိုလ္ေန၀င္းလား။ တရားခံ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးလား။

News Watch(ေစာင့္ၾကည့္သတင္းဂ်ာနယ္)