လက္ႏွစ္ဖက္မရွိသည့္ ကိုေအာင္ၿငိမ္းဦးတစ္ေယာက္ ေရကူးကန္ထိပ္မွ သတ္မွတ္ေနရာတြင္ အသင့္ျပင္ လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ အားကစား႐ံုတစ္ခုလံုး လက္ခုပ္သံႏွင့္ ေအာ္ဟစ္အားေပးသံမ်ား ဆူညံပြက္ေလာ ႐ိုက္သြားသည္။ ေရကူးကန္ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ စုေ၀းေနေသာ ျမန္မာအသင္းႏွင့္ ပဲြၾကည့္စင္ေပၚမွ ပရိသတ္တုိ႔ အားေပးသံမ်ားျဖစ္သည္။
“ေအာင္ၿငိမ္းဦး”ဟူသည့္အမည္ကို ေအာ္ဟစ္လ်က္အားေပးေနသူမ်ားမွာ အမ်ားစုက ၀ွီးခ်ဲေပၚတြင္ျဖစ္ၿပီး မတ္တတ္ရပ္ေနသူတခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေျခလက္တစ္ခုခု မသန္စြမ္းသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။
အသက္(၂၆)ႏွစ္အရြယ္ ကိုေအာင္ၿငိမ္းဦးမွာ လက္ႏွစ္ဖက္လံုးမရွိ။ သို႔ေသာ္ သူ႔မွာ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ယံုၾကည္ ခ်က္ရွိသည္။ အျခားႏိုင္ငံမွ မသန္စြမ္းသူမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ရာတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ မသန္စြမ္းအဖဲြ႕မ်ား အေနျဖင့္ နည္းစနစ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အားနည္းခ်က္မ်ားစြာရွိခဲ့ေသာ္လည္း ကိုေအာင္ၿငိမ္းဦးက ေရကူး အားကစားၿပိဳင္ပဲြကို လက္ႏွစ္ဖက္မရွိဘဲ ေျခေထာက္ျဖင့္ အားျပဳကူးခတ္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ေရႊတံဆိပ္ ရယူ၍ ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။
မံုရြာသားေအာင္ၿငိမ္းဦးက ငယ္စဥ္ကပင္ မိခင္ျဖစ္သူ ဆံုးပါးသြားသည့္အတြက္ မႏၲေလးမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီး တစ္ပါးက ေစာင့္ေရွာက္ထားခဲ့သူျဖစ္သည္။ အရြယ္ရလာသည့္အခါ မႏၲေလးရွိ မိဘမဲ့ကေလးေက်ာင္းသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး ေျပာစကားႏွင့္ စည္းကမ္းမ်ားကိုမလိုက္နာဘဲ ေက်ာင္းမွထြက္ေျပးကာ ဘူတာတြင္ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ထိ (၁၅)ႏွစ္အရြယ္ ေအာင္ၿငိမ္းဦးမွာ သန္သန္မာမာျဖစ္သည္။ ဘူတာတြင္ ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ေနထိုင္ရင္း မီးရထားတဲြမ်ားေပၚ က်င္လည္က်က္စားခဲ့သည္။
တစ္ေန႔တြင္ အျမန္ရထားတစ္စီးေနာက္ ေျပးလိုက္ရင္း ရထားေပၚေရာက္ႏွင့္ေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက ေအာင္ၿငိမ္းဦးကို ရထားေပၚတက္မည္အထင္ျဖင့္ အက်ႌစလွမ္းဆဲြလိုက္သည္။ ရထားတဲြေျခနင္းခံုေပၚ ေရာက္ရွိသြားေသာ္လည္း ကိုင္စရာတန္းမရွိသည့္အတြက္ အရွိန္မထိန္းႏိုင္ျဖစ္ကာ ရထားေပၚမွ ေျခေခ်ာ္ျပဳတ္က်ခဲ့သည္။
ကံအေၾကာင္းမလွစြာပင္ ထိုေန႔က ေအာင္ၿငိမ္းဦးလက္ႏွစ္ဖက္ ရထားဘီးေအာက္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ပါသည္။ ဘူတာအနီးရွိေနသည့္ ကုန္သည္အခ်ဳိ႕က ေအာင္ၿငိမ္းဦးကို ေဆး႐ံုသို႔ ပို႔ေဆာင္ေသာ္လည္း ေဆး႐ံုမွ ဆရာ၀န္မ်ားက လူနာရွင္မရွိလွ်င္ တက္ေရာက္ခြင့္မျပဳဟုဆိုသည့္အတြက္ သူႏွင့္သိသည့္ မိဘမဲ့ကေလးအခ်ဳိ႕က ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးထံ ဖုန္းဆက္ေပးခဲ့သည္။ ဆရာမႀကီးက သတင္းၾကားၾကားခ်င္း ေဆး႐ံုသို႔ေရာက္လာၿပီး ဆရာ၀န္မ်ားကို အျပစ္တင္ခဲ့သည္။ ဆရာမႀကီး ေပးသည့္အသက္ႏွင့္ ရွင္သန္ခဲ့ရသည့္ ေအာင္ၿငိမ္းဦးက မိဘမဲ့ေက်ာင္းမွာပင္ ဆက္လက္ေနထိုင္ခဲ့သည္။
“ေဆး႐ံုကဆင္းၿပီး စိတ္ဓာတ္ေတြက်တယ္။ ဘာမွလုပ္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းမွာ လက္ေ၀ွ႔ထိုးတဲ့ ထိန္လင္းေငြဆိုတာ ေက်ာင္းစံျပပဲ။ သူက ေရႊတံဆိပ္ေတြရတယ္။ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္းနဲ႔ ငါလည္း ဘာလို႔မလုပ္ႏိုင္ရမွာလဲဆိုၿပီး အားတက္လာတာ။ ဆရာမႀကီးကိုခြင့္ေတာင္းၿပီး ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ ေရကူး စသင္ျဖစ္တာပါ”ဟု ေအာင္ၿငိမ္းဦးကေျပာျပသည္။
၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွစတင္ကာ ျပည္တြင္းမသန္စြမ္းအားကစားၿပိဳင္ပဲြမ်ား ဆက္တိုက္ယွဥ္ၿပိဳင္လာခဲ့ၿပီး ေရႊ၊ ေငြ၊ ေၾကးတံဆိပ္မ်ားစြာကို ေအာင္ၿငိမ္းဦး ဆြတ္ခူးႏိုင္ခဲ့သည္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ အင္ဒိုပါရာဂိမ္းၿပိဳင္ပဲြႀကီးသို႔ သြားေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ရခဲ့ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ေရႊတံဆိပ္ႏွစ္ခု ရယူေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ ယခုႏွစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံက အိမ္ရွင္အျဖစ္က်င္းပသည့္ (၇)ႀကိမ္ေျမာက္ ပါရာဂိမ္းၿပိဳင္ပဲြတြင္လည္း ေရႊတံဆိပ္ႏွစ္ခု ရယူေပးလိုက္ျပန္သည္။
မႏၲေလးမိဘမဲ့ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး ေဒၚနီနီေထြးကိုယ္တိုင္ သားတပည့္ျဖစ္သူကို လာေရာက္အားေပးခဲ့သည္ကလည္း ေအာင္ၿငိမ္းဦးအတြက္ တက္ႂကြဖြယ္ရာ အားေဆးတစ္ခြက္ျဖစ္ခဲ့သည္။
“ဆရာမႀကီးလာအားေပးေတာ့ အားတက္သြားတယ္။ ေက်းဇူးလည္းတင္တယ္။ ဆရာမႀကီးအေပၚ ဆိုးခဲ့မိုက္ခဲ့ေပမယ့္ ဆရာမႀကီးက သေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ခဲ့တယ္”ဟု ေအာင္ၿငိမ္းဦးက တုိးလ်စြာေျပာသည္။
ကိုေအာင္ၿငိမ္းဦးလိုပင္ အာဆီယံမသန္စြမ္းအားကစားၿပိဳင္ပဲြ ၀င္ေရာက္ေနသည့္ မသန္စြမ္းသူမ်ားမွာ စိတ္ဓာတ္တစ္ခုအရင္းျပဳ၍ ႏိုင္ငံအတြက္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။
ေရကူးအားကစားၿပိဳင္ပဲြတြင္ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္သည့္ အသက္(၁၇)ႏွစ္အရြယ္ မေအးေအးသန္းမွာ ဆုတံဆိပ္တစ္ခုမွ် မရရွိခဲ့ေသာ္လည္း စိတ္မပ်က္ဘဲ ေနာင္လာမည့္ၿပိဳင္ပဲြမ်ားတြင္ ဆုတံဆိပ္မ်ားရယူႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားသြားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားသည္။ မေအးေအးသန္းမွာ ေမြးရာပါလက္ႏွစ္ဖက္မရွိသူျဖစ္ၿပီး မသန္စြမ္းျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေရးေဂဟာမွျဖစ္သည္။
သန္လ်င္ၿမိဳ႕နယ္တြင္ေနထိုင္ၿပီး အတန္းပညာတစ္တန္းသာတက္ဖူးသည့္ မေအးေအးသန္းက ေရကူးအားကစားေလ့က်င့္ခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္သာရွိေသးသည္။ မိသားစုတြင္ ညီမသံုးဦး၊ ေမာင္တစ္ဦးရွိၿပီး သူက အႀကီးဆံုးသမီးျဖစ္သည္။
မသန္စြမ္းျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေရးေဂဟာသုိ႔ ေရာက္ရွိလာသည္မွာ ငါးႏွစ္ပင္ရွိခဲ့ၿပီျဖစ္ၿပီး ထိုအေၾကာင္းကို မေအးေအးသန္းက ေအာက္ပါအတိုင္းေျပာျပသည္။
“သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လမ္းေဘးမွာေလွ်ာက္သြားေနလို႔ စည္ပင္က ပိုက္ဆံေတာင္းေနတယ္ဆိုၿပီး ဖမ္းသြားတယ္။ စစ္ေတာ့ မေတာင္းပါဘူးေျပာလည္းမရဘူး။ အရင္က အိမ္မွာအေမက နင့္ကို သင္တန္းေက်ာင္းပို႔ပစ္မယ္လို႔ ခဏခဏေျပာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း သင္တန္းေက်ာင္းမွာ လက္မႈပညာေတြ သင္ေပးတယ္လို႔ေျပာတာ ခဏခဏၾကားေနေတာ့ သင္တန္းေက်ာင္းကို ရင္းႏွီးေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ စည္ပင္ကပို႔ေတာ့ တမင္လိုက္သြားတာ”
ေအးေအးသန္းက ကန္ေတာ္ႀကီးအနီးရွိ နတ္ေမာက္မသန္စြမ္းေက်ာင္းတြင္ ေလးႏွစ္ေနထိုင္ခဲ့ၿပီးမွ မသန္စြမ္းျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေရးေဂဟာသို႔ေရာက္ရွိၿပီး ကေလး၀ိုင္းထိန္းေပးျခင္း၊ စာအိတ္မ်ား ျပဳလုပ္ျခင္း
တို႔ျဖင့္ ျဖတ္သန္းေနသူျဖစ္သည္။ အိမ္က ခဏခဏလာေခၚေသာ္လည္း ေအးေအးသန္းကျပန္ မလိုက္ လိုေပ။ အိမ္ကလာေခၚမွာကိုပင္ ေၾကာက္ေနမိသည္ဟု သူကဆုိသည္။ ပေထြးျဖစ္သူလည္းရွိတာမို႔ သင္တန္းေက်ာင္းမွလူႀကီးမ်ားကလည္း ျပန္မထည့္လိုေပ။
ေရကူးအားကစားနည္းကို အခက္အခဲမ်ားၾကားမွ အားမေလွ်ာ့ဘဲ ေလ့က်င့္ခဲ့ၿပီး ေအးေအးသန္း တစ္ေယာက္ အာဆီယံမသန္စြမ္းအားကစားၿပိဳင္ပြဲတြင္ ႏိုင္ငံကုိယ္စား ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ရသူတစ္ဦး ျဖစ္လာခဲ့သည္။
လိပ္ျပာကူးနည္းကို မကူးဖူးေသာ္လည္း ရေအာင္ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ကာ ၿပိဳင္ပဲြအၿပီးတြင္ အားျပတ္ၿပီးမူးလဲ သြားခဲ့သည္။ ဆုမရရွိေသာ္လည္း ေအးေအးသန္း စိတ္မပ်က္။ “ေနာက္ပဲြေတြမွာ ႀကိဳးစားမယ္”ဟု သူက ခုိင္မာစြာဆိုသည္။
မႏၲေလးၿမိဳ႕တြင္ ၀ွီးခ်ဲျဖင့္ ထီလိုက္ေရာင္းသူ ေမြးရာပါမသန္စြမ္း ကိုသန္႔ဇင္မွာ အာဆီယံပါရာဂိမ္းတြင္ ႏိုင္ငံအတြက္ ေငြတံဆိပ္ႏွစ္ခု၊ ေၾကးတံဆိပ္တစ္ခု ရယူေပးလိုက္သည္။ ေရကူးအားကစားကို မသန္စြမ္းတစ္ဦးအေနျဖင့္ ကိုသန္႔ဇင္ ၁၃ ႏွစ္တိုင္ ကစားခဲ့သည္။ ယခုကဲ့သို႔ ႏိုင္ငံတကာမွ အားကစားသမားမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ရသည့္အခါ သန္မာမႈႏွင့္ နည္းစနစ္ပိုင္းမ်ား ကြာဟမႈမ်ားစြာရွိေၾကာင္း ကိုသန္႔ဇင္ကဆိုသည္။
“မသန္စြမ္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေရကူးတာ ေတာ္႐ံုမလြယ္ဘူး”ဟု ၀ွီးခ်ဲေပၚတြင္ ဆုတံဆိပ္မ်ား ခ်ိတ္ဆဲြလ်က္ ထိုင္ေနသည့္ ကိုသန္႔ဇင္ကေျပာသည္။ ယခုက့ဲသို႔ ဆုတံဆိပ္သံုးခုရရွိသည့္အေပၚ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ျမႇင့္တင္ေပးႏိုင္သည္ဟုယူဆၿပီး အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းသာေနေၾကာင္း သူက ဆက္လက္ေျပာခဲ့သည္။
မသန္စြမ္းေရကူးအဖဲြ႕မွာ ယခုၿပိဳင္ပဲြႀကီးတြင္ ေရႊတံဆိပ္ ၁၅ ခု မွန္းထားေသာ္လည္း ၁၂ ခုသာ ရရွိခဲ့သည္။ ေငြတံဆိပ္ရွစ္ခုႏွင့္ ေၾကးတံဆိပ္ ၁၃ ခုကိုပါ ရရွိခဲ့သည္။ “ကိုယ့္ႏိုင္ငံက ေဆးအဆင့္နိမ့္ေနတဲ့အတြက္ အားနည္းခ်က္ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါတို႔ျမန္မာ ႏိုင္ရမယ္ဆိုၿပီး စိတ္ဓာတ္ကို ျမႇင့္ထားခဲ့ၾကတယ္”ဟု ေရကူးအသင္းနည္းျပေခါင္းေဆာင္ ဦးျမခိုင္ကဆိုသည္။
သံလံုးပစ္အားကစားယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့သည့္ (၂၅)ႏွစ္အရြယ္ ကိုေအာင္သူရတစ္ေယာက္ အားကစားကြင္းအတြင္း စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားထံ ဖုန္းဆက္ေနသည္။ ေဆးအဆင့္နိမ့္လြန္းၿပီး အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစား၍ ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ရသည့္အတြက္ မည္သည့္ဆုမွရရွိမည္ဟု သူ မထင္ထားခဲ့ေပ။ ၿပိဳင္ပဲြေနာက္ဆံုးေန႔ျဖစ္သည့္ ဇန္န၀ါရီ ၁၉ ရက္တြင္မွ သူ ေၾကးတံဆိပ္ရရွိေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားလာသျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
ေမြးရာပါသူငယ္နာအေၾကာတင္းေရာဂါျဖင့္ ၀ွီးခ်ဲေပၚထိုင္ေနသည့္ ကိုေအာင္သူရက “ပထမေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူးေပါ့။ အခု ပီတိျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ပဲြေတြမွာ ေရႊရေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္”ဟု ေျပာသည္။ သူက ျပည္တြင္းၿပိဳင္ပဲြမ်ားတြင္ ေရႊတံဆိပ္ႏွစ္ခုရရွိထားသူလည္းျဖစ္သည္။ မသန္စြမ္းျဖစ္သည့္အတြက္ တစ္ခါတစ္ရံ ၀မ္းနည္းစိတ္ျဖစ္ေပၚမိေသာ္လည္း သူ႔အေပၚနားလည္အားေပးသည့္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေနထိုင္ခဲ့ရသည့္အတြက္ အၿမဲတမ္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနထိုင္ပါသည္ဟု သူကဆိုသည္။
(၇)ႀကိမ္ေျမာက္ အာဆီယံမသန္စြမ္းအားကစားၿပိဳင္ပဲြတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ မသန္စြမ္းကစားသမားမ်ားအတြက္ နည္းစနစ္ပိုင္းႏွင့္ အေထာက္အကူျပဳပစၥည္းမ်ား အားနည္းခဲ့သည္။ တခ်ဳိ႕အားကစားနည္းမ်ားမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက ယခုႏွစ္တြင္မွ ထည့္သြင္းကစားျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ ကစားသမားတို႔အတြက္ အခက္အခဲရွိခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာ့ဂုဏ္ေဆာင္ မသန္စြမ္းကစားသမားမ်ားသည္ ၿပိဳင္ပဲြတိုင္းတြင္ စိတ္မပ်က္၊ ဇဲြမေလွ်ာ့ဘဲ အဆင့္အတန္းမီစြာ ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
ၿပိဳင္ပဲြအမ်ားစုတြင္ အားနည္းခ်က္တစ္ခုမွာ ကစားသမားမ်ားအသံုးျပဳသည့္ ၀ွီးခ်ဲမ်ားျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံ အသီးသီးမွကစားသမားမ်ား အသံုးျပဳသည့္ ၀ွီးခ်ဲမ်ားမွာ အဆင့္မီေကာင္းမြန္ၿပီး ျမန္မာကစားသမား မ်ား၏၀ွီးခ်ဲမ်ားမွာ အခက္အခဲရွိေနခဲ့သည္။
“အခ်ိန္လည္းမလံုေလာက္ဘူး။ ၀ွီးခ်ဲကြာဟမႈ၊ နည္းစနစ္၊ ခံစစ္ အရမ္းအားနည္းခဲ့တယ္။ သူတုိ႔ႏိုင္ငံေတြက ၀ွီးခ်ဲေတြက သြားလာရလြယ္ကူေပါ့ပါးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀ွီးခ်ဲေတြက ေဘးကိုကားၿပီး အရမ္းႀကီးေနေတာ့ ဒါကိုထိန္းေနရတာနဲ႔တင္ အလုပ္႐ႈပ္ေနတယ္”ဟု ၀ွီးခ်ဲဘတ္စကက္ေဘာအသင္းေခါင္းေဆာင္ ကိုမ်ဳိးသိန္းကေျပာသည္။
ကိုမ်ဳိးသိန္းက ေသြးေၾကာမွ်င္ေလးမ်ား ျပတ္ေတာက္သည့္ ေရာဂါတစ္ခုျဖင့္ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ ျဖတ္ထားရသူျဖစ္သည္။ မသန္စြမ္းျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ၁၃ ႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီး ထိုမတိုင္မီကတည္းက တိုက္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္မွ ေဘာ္လီေဘာအားကစားသမားတစ္ဦးျဖစ္သည္။ မသန္စြမ္းျဖစ္ေသာ္လည္း ၀ါသနာပါရာအားကစားကို ရသည့္နည္းျဖင့္ ဆက္လက္ကစားေနခဲ့သည္။
၀ွီးခ်ဲဘက္စကက္ေဘာအားကစားနည္းသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ပထမဆံုးထည့္သြင္းက်င္းပျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူပင္ ဂိုးလ္ေဘာကစားနည္းကိုလည္း ျမန္မာက ပထမဆံုးထည့္သြင္းကစားခဲ့သည္။ ယခုမွစတင္ကစားၾကရသည့္အတြက္ စတုတၳေနရာသာရရွိခဲ့ၿပီး ဆုတံဆိပ္မ်ားႏွင့္ လဲြေခ်ာ္ခဲ့ရသည္။ “ဂိုးလ္ေဘာက မေလးရွားက အေကာင္းဆံုးပဲ”ဟု ဂိုးလ္ေဘာၿပိဳင္ပြဲက်င္းပေရးေကာ္မတီဥကၠ႒ကဆိုသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ မသန္စြမ္းအားကစားသမားအမ်ားစုကို စီးပြားကူးသန္း၀န္ႀကီးဌာန၊ လယ္/ဆည္၀န္ႀကီးဌာန စသည္တို႔က ၀န္ထမ္းမ်ားအျဖစ္ ခန္႔အပ္ထားၾကသည္။ ၀န္ႀကီးဌာန၀န္ထမ္းမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း လုပ္ငန္းခြင္၀င္စရာမလုိဘဲ တခ်ဳိ႕က ေန႔စားအျဖစ္၊ တခ်ဳိ႕က လခစားအျဖစ္ အသီးသီးရွိေနၾကသည္။ သူတို႔တာ၀န္မွာ ႏိုင္ငံ့အတြက္ အားကစားျဖင့္ ျမႇင့္တင္ဂုဏ္ေဆာင္ေပးႏိုင္ရန္ျဖစ္သည္။ အားကစားပဲြတြင္ ဆုတံဆိပ္ရရွိပါက ေန႔စား၀န္ထမ္းမွ လခစားအျဖစ္ ရာထူးတိုးေပးေလ့ရွိၿပီး သူတို႔ကလည္း လခစားျဖစ္ရန္ ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကသည္။
ေဘာ္လီေဘာအားကစားအသင္းမွ အမ်ားစုေသာ ကစားသမားမ်ားမွာ တပ္မေတာ္စစ္မႈထမ္းေဟာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔အထဲတြင္ ဗိုလ္ႀကီးအဆင့္မွ တပ္ၾကပ္ႀကီးအဆင့္ထိ ပါ၀င္ၾကသည္။ အမ်ားစုမွာ ေရွ႕တန္းတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း မိုင္းဒဏ္၊ ဗံုးဒဏ္ေၾကာင့္ ေျချပတ္လက္ျပတ္ ျဖစ္ခဲ့ရသူမ်ားျဖစ္ သည္။
(၇)ႀကိမ္ေျမာက္ အာဆီယံမသန္စြမ္းအားကစားၿပိဳင္ပဲြသည္ ယခုႏွစ္မွ အိမ္ရွင္အျဖစ္ စတင္ လက္ခံက်င္းပျခင္း ျဖစ္သည့္အတြက္ ျပည္သူမ်ား သိရွိမႈနည္းပါးေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ပရိသတ္ စိတ္၀င္စားမႈမ်ားျပားသည့္ ၿပိဳင္ပဲြမ်ားလည္းရွိခဲ့သည္။ မ်က္စိကိုစည္း၍ ေဘာလံုးကိုခ်ဴဆဲြကာ အသံနား ေထာင္၍ ယွဥ္ၿပိဳင္ရသည့္ မ်က္မျမင္ေဘာလံုးပဲြစဥ္မ်ားမွာလည္း လက္ခုပ္သံမစဲခဲ့။ ေျခေထာက္ မသန္သူမ်ား ေျမေပၚလွဲအိပ္၍ ဂိုးသြင္းဂိုးဖမ္းသည့္ ဂိုးလ္ေဘာပဲြမွာလည္း အားေပးသူမ်ားခဲ့သည္။ ေဘာ္လီေဘာအားကစားပြဲတြင္လည္း အားေပးသူျပည့္ခဲ့သည္။
အာဆီယံႏိုင္ငံအသီးသီးမွ အားကစားသမားမ်ားသည္လည္း စိတ္ပ်က္အားငယ္မႈမရွိ၊ ၀မ္းနည္းမႈမရွိ တက္ႂကြေပ်ာ္ရႊင္စြာ ၿပိဳင္ပဲြ၀င္ၿပိဳင္ခဲ့ၾကသည္။
ေမြးရာပါမသန္စြမ္းသည့္ ကိုသန္႔ဇင္က “မသန္စြမ္းညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ ႀကိဳးစားၾကပါ။ မသန္ေပမယ့္၊ မလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ္ႏိုင္တဲ့၀န္ကိုထမ္းၾကပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္”ဟု အားေပးစကားဆိုသည္။
အားကစားၿပိဳင္ပဲြႀကီးအၿပီးတြင္ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံက ပထမ၊ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံက ဒုတိယ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံက တတိယ၊ မေလးရွားႏိုင္ငံက စတုတၳရရွိခဲ့ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံက အဆင့္ငါးေနရာတြင္ ရပ္တည္ခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ မသန္စြမ္းကစားသမားမ်ားက ေရႊတံဆိပ္ ၃၄ ခု၊ ေငြတံဆိပ္ ၂၆ ခုႏွင့္ ေၾကးတံဆိပ္ ၃၆ ခုကို ရယူေပးႏိုင္ခဲ့သည္။
ေနျပည္ေတာ္ ၀ဏၰသိဒၶိအားကစားကြင္းအတြင္းရွိ သက္ဆိုင္ရာအားကစား႐ံုမ်ား၌ ၀ွီးခ်ဲတြန္း၍ သြားလာေနသံမ်ား တဂ်စ္ဂ်စ္ႏွင့္ဆူညံေနသည္။ ခ်ဳိင္းေထာက္ျဖင့္ သြားလာသံတေဂ်ာက္ေဂ်ာက္က စည္းခ်က္မွန္မွန္ထြက္ေနသည္။ သက္ဆိုင္ရာႏိုင္ငံအဖဲြ႕မ်ားက ဘာသာစကားအစံုျဖင့္ ကိုယ့္အသင္းသားမ်ားကို ေအာ္ဟစ္အားေပးသံမ်ား ပြက္ေလာ႐ိုက္ေနသည္။ ေရႊတံဆိပ္ရရွိသြားသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားအလိုက္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းမ်ားလည္း မၾကာခဏထြက္ေပၚလာသည္။
မသန္စြမ္းသူအခ်င္းခ်င္း ေဖးမကူညီရင္း အားကစားစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမႈကို ျမင္ေတြ႕ရသည္။ တစ္ေနရာမွတစ္ေနရာသို႔ ၀ွီးခ်ဲကိုယ္စီျဖင့္ သြားလာေနၾကသည့္ အာဆီယံကစားသမားမ်ားသည္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိပါက မသန္စြမ္းသူအခ်င္းခ်င္း စိတ္ပါလက္ပါ ႏွစ္လိုဖြယ္ၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ အားကစား႐ံုမ်ားအတြင္း ေႏြးေထြးမႈတစ္ခု ပ်ံ႕လြင့္လ်က္ရွိသည္။
ၿပိဳင္ပဲြမ်ားအၿပီးတြင္ ေရကူးအားကစားနည္းျဖင့္ ေရႊတံဆိပ္ႏွစ္ခုရယူသြားခဲ့သည့္ ကိုေအာင္ၿငိမ္းဦး တစ္ေယာက္ ႐ုပ္သံႏွင့္ ဂ်ာနယ္သတင္းေထာက္တို႔ေရွ႕တြင္ ဓာတ္ပံုအ႐ိုက္ခံလ်က္ရွိသည္။ သူက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနတတ္သူျဖစ္ၿပီး ဓာတ္ပံုအ႐ိုက္ခံေနရင္းမွပင္ ပိုလီယိုအေၾကာဆဲြသည့္ပံုစံမ်ားျပဳလုပ္ျပ၍ မ်က္ႏွာေျပာင္လိုက္ေသးသည္။
“မိဘမဲ့ေက်ာင္းမွာေနရေတာ့ အဲဒီမွာမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ အခုလို အၿမဲထပ္ႀကိဳးစားမယ္။ ဆုေတြယူၿပီး ရရွိလာတဲ့ေငြေတြစုၿပီး ေျမကြက္ေလးတစ္ကြက္၀ယ္မယ္။ ကိုယ့္လိုမိဘမဲ့ေတြကို ျပန္လွဴမယ္”ဟု ေအာင္ၿငိမ္းဦးက သူရည္မွန္းထားသည့္အေတြးကို ေျပာျပသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ၂၂ ႏွစ္ကာလက ဘူတာတြင္ ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ေနထိုင္ၿပီး ရထားတဲြမ်ားေပၚ က်င္လည္က်က္စားခဲ့ကာ ပတ္၀န္းက်င္က ဆိုးသြမ္းသူဟု သတ္မွတ္ခံခဲ့ရသည့္ လူငယ္ေလးတစ္ဦးသည္ ယေန႔အခ်ိန္မွာေတာ့ ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ေဆာင္ အားကစားသမားတစ္ဦးအျဖစ္ ဘ၀ကိုရပ္တည္ေနပါၿပီ။
ေအာင္ၿငိမ္းဦးလိုပင္ မသန္စြမ္းအားကစားသမားအားလံုးသည္ ေနာက္ခံအေၾကာင္းအရ၊ ဘ၀ေပးအေျခအေနအရ ၾကမ္းတမ္းခက္ခဲစြာျဖင့္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရသူမ်ားျဖစ္သည္။ မသန္စြမ္းဘ၀ကို စိတ္မပ်က္၊ အားမငယ္ဘဲ ဇဲြလံု႔လျဖင့္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသျဖင့္ ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ေဆာင္အားကစားသမားမ်ားအျဖစ္ ရပ္တည္ခြင့္ရရွိလာၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။
မသန္စြမ္းအားကစားၿပိဳင္ပဲြက်င္းပရာ အားကစား႐ံုအသီးသီးတြင္ ခ်ိတ္ဆဲြထားေသာ ေဆာင္ပုဒ္မ်ားလိုပင္ “မသန္ေသာ္လည္း စြမ္းပါသည္၊ ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ကို ျမႇင့္တင္မည္”၊ “မသန္လည္းလူ၊ သန္လည္းလူ၊ စြမ္းေဆာင္မႈသာအဓိက” ျဖစ္ပါသည္။
7Day News Journal
No comments:
Post a Comment