ဆရာနဲ႔ တပည့္

ေလာကလူမႈဆက္ဆံေရး နယ္ပယ္မွာ မကင္းႏုိင္တဲ့ ဆက္ဆံေရးေတြ အမ်ားႀကီးရွိ ပါတယ္။ ပမာအားျဖင့္ သားသမီးနဲ႔မိဘ ဆက္ဆံေရး၊ လင္နဲ႔မယား ဆက္ဆံေရး၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ ဆက္ဆံေရးရယ္လို႔  ရွိၾကတဲ့ အနက္က လူ႔ေဘာင္ဘ၀ ျဖစ္ထြန္းတိုးတက္မႈမွာ အဓိကက်တဲ့ ဆက္ဆံေရး တစ္ခုကေတာ့ ဆရာနဲ႔ တပည့္ ဆက္ဆံေရးပါပဲ။

“အတတ္လည္းသင္၊ ပဲ့ျပင္ဆံုးမ၊ သိပၸမခ်န္၊ ေဘးရန္ဆီးကာ၊ သင့္ရာအပ္ဖို႔၊ ဆရာတို႔ က်င့္ဖို႔၀တ္ငါးျဖာ” ဆိုတာက ဆရာ႔က်င့္၀တ္ပါ။ ဆရာက တပည့္မ်ားအေပၚ ေက် ပြန္ရမယ့္ ၀တၱရားပါ။ ဒီ၀တၱရားေတြ ေက် ပြန္ရင္ ဆရာေကာင္းပဲရယ္လို႔ ေလာကအျမင္အရ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ ထို႔အတူပဲ “ညီညာထၾကြ၊ ဆံုးမ နာယူ၊ လာမူႀကိဳဆီး၊ ဌာနီးလုပ္ေကြၽး၊ သင္ေတြးအံရြတ္၊ တပည့္၀တ္ မခြၽတ္ငါးခုသာ” ဆိုတာကလည္း တပည့္မ်ား လိုက္နာရမယ့္ ၀တၱရားေတြပါ။ ဒီ၀တၱရားေတြကို စိတ္ပါလက္ပါ က်ဳိးက်ဳိးႏြံႏြံနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ၾက ရင္လည္း ေလာကအျမင္အရ တပည့္ေကာင္း ျဖစ္တယ္ရယ္လို႔ ခ်ီးမြမ္းၾကပါတယ္။

အမွန္လည္း ဆရာနဲ႔တပည့္ ဆက္ဆံေရးက အင္မတန္ က်ယ္ျပန္႔ပါတယ္။ ဆရာဆိုတာ တပည့္ေတြအေနနဲ႔ “ခ်စ္၊ ေၾကာက္၊ ႐ိုေသ” ရွိေနမွလည္း ေကာင္းပါတယ္။ တပည့္ ဆိုတာလည္း ဆရာေတြ အေနနဲ႔မွာ “ခ်စ္သနားၿပီး က႐ုဏာသက္၀င္” ရွိေနမွလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ “ဆန္ေပးလို႔ ဆီရ” လာဘ္လာဘကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး အခေၾကးေငြအရ ဆက္ဆံေနၾကတဲ့ ဆရာတပည့္ ဆက္ဆံေရးကေတာ့ ဆရာ၀တ္၊ တပည့္၀တ္ ထားရွိမႈ အေတြ႕ရနည္းတတ္ပါတယ္။ ေရွးယခင္ကေတာ့ ပညာသင္တဲ့အခါ ဆရာကို ေျခဆုပ္ လက္နယ္ျပဳၿပီး ဆရာေျခရင္းမွာ ၀ပ္ဆင္းခစားလို႔ ပညာသင္ၾကရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕ ေရွးကေတာ့ ဆရာ့အေပၚမွာ တပည့္ေတြက ခ်စ္၊ ေၾကာက္၊ ႐ိုေသရွိၾကပါတယ္။ ဒီလို ဆက္ဆံေရး ရွိခဲ့ၾက လို႔လည္း ျမန္မာေတြရဲ႕ လူမႈနယ္ပယ္ဟာ အဘက္ဘက္မွာ ေအးခ်မ္းၿပီး စည္းစည္းလံုးလံုး ခ်စ္ခ်စ္ ခင္ခင္ ရွိၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

ဟိုစဥ္က ေလာကီ ေလာကုတၱရာ နယ္ပယ္ႏွစ္မ်ဳိးစလံုးမွာ အင္မတန္ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ ရဟန္းပုဂၢိဳလ္၊ လူပုဂၢိဳလ္ေတြ အမ်ားအျပား ေပၚထြက္ခဲ့ရတာဟာ ဆရာေကာင္းေတြရဲ႕ သြန္သင္ညႊန္ျပမႈကို တေလးတစား လိုက္နာခဲ့ၾကလို႔ ျဖစ္သလို သူတို႔ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားမႈဟာလည္း ဆရာရဲ႕အရိပ္က ကင္းလြတ္ၿပီး တည္ရွိေန တာ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ ပမာအားျဖင့္ သဂၤဇာဆရာေတာ္ဟာ သူ႕ရဲ႕ငယ္ဆရာျဖစ္တဲ့ “ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္” ကို ရဟန္းပရိသတ္၊ လူပရိသတ္စံုတဲ့ အခါတိုင္း ထုတ္ေဖာ္ၿပီး ဂုဏ္တင္ေလ့ရွိပါတယ္။ သဂၤဇာ ဆရာေတာ္ က ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ရဲ႕ တပည့္ပါ၊ ဒါေၾကာင္မို႔ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က စကားၾကြယ္သလို၊ သဂၤဇာဆရာ ေတာ္ကလည္း စကားၾကြယ္ပါတယ္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က ဥပမာ- ဥပေမယ်ေတြနဲ႔ ပံုျပဆံုးမတတ္သလို၊ သဂၤဇာ ဆရာေတာ္ကလည္း ဥပမာ-ဥပေမယ်ေတြနဲ႔ ပံုျပဆံုးမတဲ့ေနရာမွာ ထင္ရွားပါတယ္။ 

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း သူ႔တပည့္ေတြ စကားၾကြယ္တယ္၊ စကားတတ္တယ္ ဆိုရင္ အင္မတန္ဂုဏ္ယူၿပီး ခ်ီးမြမ္းေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါကိုသိတဲ့ သဂၤဇာဆရာေတာ္ဟာ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႔ ဆံုတဲ့အခါတုိင္း ဆရာရဲ႕ အခ်ီးမြမ္းကိုခံယူခ်င္လို႔ ဆရာကို စကားႏိုင္ေအာင္ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ဆရာနဲ႔ တပည့္ ခ်စ္လို႔က်ီစယ္တဲ့ သေဘာပါ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါမွေတာ့ ႏိုင္ေအာင္ မေျပာႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔  ျဖစ္ရပ္ကေလးတစ္ခု ရွိခဲ့ဖူးတာ ျပန္ၿပီးေဖာက္သည္ ခ်ခ်င္ပါတယ္။

တစ္ခ်ိန္က မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီး ရတနာပံုေနျပည္ေတာ္မွာ စိုးစံေတာ္မူေနတဲ့ ကာလပါ။ ဗန္းေမာ္ဆရာ ေတာ္က မင္းတုန္းမင္းနဲ႔ မသင့္တင့္ပါဘူး။ မွန္တယ္ထင္ရင္ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ မေထာက္ဘဲ မကြယ္မ၀ွက္ ေျပာတတ္တဲ့ ဥာဏ္ေၾကာင့္ တစ္ခါးသားမွာ ဗန္းေမာ္ကို အပို႔ခံရပါတယ္။ ဗန္းေမာ္ကေန မင္းျပစ္မင္းဒဏ္ က လြတ္ၿပီး ျပန္ၾကြလာေတာ့လည္း ဘုရင္ကို စိတ္နာတာနဲ ရတနာပံု ေနျပည္ေတာ္ကိုျပန္ၿပီး မၾကြေတာ့ ပါဘူး။ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုးမွာပဲ သီတင္းသံုးၿပီး ေနပါတယ္။ တပည့္ျဖစ္တဲ့ သဂၤဇာဆရာေတာ္ကလည္း ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ သီတင္းသံုးရာေက်ာင္းနဲ႔ မနီးမေ၀း ေက်ာင္းတစ္ခုမွာ သီတင္းသံုးေနစဥ္အခိုက္ အဲဒီေခတ္က စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕မွာ ထံုးစံတစ္ခု ရွိပါတယ္။ ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔ကစၿပီး ၀ါတြင္းသီတင္း ဥပုသ္ေန႔တိုင္း မွာ ဘုရားဆြမ္းေတာ္ႀကီး ကပ္လွဴပြဲနဲ႔ သံဃာေတာ္မ်ားကို ဆြမ္းဆန္စိမ္းနဲ႔ စာေရးတံမဲ လွဴဒါန္းၾကတဲ့ ပြဲပါ။

ဒီလိုစာေရးတံမဲ လွဴဒါန္းတဲ့အခါ ပစၥည္းဥစၥာ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာသူေတြက ဆန္အိတ္လိုက္၊ ဆီပံုးလိုက္၊ ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္၊ င႐ုတ္သီး၊ ၾကက္သြန္ေတာင္း၊ ျပည့္ျပည္စံုစံု ေပါေပါမ်ားမ်ား ထည့္၀င္လွဴဒါန္း ၾကပါတယ္။ အကယ္၍ သူတို႔လွဴတဲ့ ပေဒသပင္မဲ ေပါက္ခဲ့လွ်င္လည္း မဲက်တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ကို လွည္းဦးမွာတင္ၿပီး ပေဒသာပင္နဲ႔တကြ ေက်ာင္းတိုက္ အေရာက္ စည္စည္ကားကား လိုက္ပို႔ေဆာင္ေပးတတ္ ၾကပါတယ္။

အဲ့ ဆင္းရဲသားေတြကိုေတာ့လည္း ဆန္ ႏို႔ဆီဘူး၊ တစ္လံုးစ၊ ႏွစ္လံုးစ၊ ငါးပိငါးေျခာက္က ပါေလကာ ၾကက္သြန္၊ င႐ုတ္သီးကအစ အနည္းအပါးကို အိတ္ကေလးထဲစုထည့္ၿပီး လွဴဒါန္းတတ္ၾကတာမို႔ မဲက်တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ မနစ္နာရေလေအာင္ ကိုးဦး ၁၀ ဦး ေပါင္းစုၿပီး စုပံုမဲလို႔ အမည္တပ္ၿပီး လွဴဒါန္းၾကပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ သံဃာဆြမ္းေလာင္းပြဲမွာေတာ့ စာေရး တံမဲႏိႈက္ၾကတဲ့အခါ ဆရာျဖစ္တဲ့ ဗန္းေမာ္ဆရာႀကီးက ခတ္ညံ့ညံ့ စုပံုမဲတစ္ခု ေပါက္ပါတယ္။ တပည့္ျဖစ္တဲ့ သဂၤဇာဆရာေတာ္ကေတာ့ ေအာင္ဘာေလလို႔ေခၚတဲ့ အေကာင္းဆံုး ပေဒသာပင္ႀကီးကို လွည္းေပၚတင္ သဂၤဇာဆရာ ဆရာေတာ္ကို လွည္းေပၚပင့္ၿပီး စည္စည္ ကားကားနဲ႔ ေက်ာင္းတိုက္အေရာက္ လိုက္ပို႔ ဖို႔ျပင္ၾကပါတယ္။ သဂၤဇာဆရာေတာ္က လွည္းေပၚေရာက္တဲ့ အခါ အၾကံ တစ္ခု ျဖစ္တာနဲ႔ တပည့္ဒကာ၊ ဒကာမေတြကို ဒီလို စကားဆိုပါတယ္။

“ဒကာတို႔ ဗန္ေမာ္ဆရာေတာ္ဆိုတာ ဘုန္းႀကီးရဲ႕ ဆရာအရင္းပဲ။ စကားအရာမွာေတာ့ တို႔ဆရာကို ႏိုင္ေအာင္ေျပာႏိုင္တဲ့ တပည့္ကို အင္မတန္ သေဘာက်ၿပီး ခ်ီးက်ဴးေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ငါ့ဆရာက ငါ့ကိုခ်ီးမြမ္းတာ ခံရေအာင္ ေျပာစရာ စကားစဥ္းစားမိထားတာ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ကို မီေအာင္ လွည္းကိုျမန္ျမန္ ေမာင္းၾကစမ္းကြဲ႕” လို႔ အမိန္႔ေတာ္ ရွိေတာ္မူပါတယ္။

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က ေျခလွ်င္ၾကြေတာ္မူတာမို႔ မၾကာခင္မွာပဲ သဂၤဇာဆရာေတာ္စီးလာတဲ့ လွည္းက မီလာတဲ့အခါ သဂၤဇာဆရာေတာ္က လွည္းေပၚကဆင္းၿပီး ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ကို ၀တ္ျဖည့္ပါတယ္။ ၿပီးတဲ့ေနာက္ မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ၿပီး “ဆရာေတာ္ ဘာမဲက်ပါသလဲဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဗန္ေမာ္ဆရာေတာ္က အေလးမထားဟန္နဲ႔ “တို႔ေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး စုပံုမဲကေလးပဲ ရခဲ့သကြဲ႕” လို႔ ေျဖပါတယ္။ ဒီေတာ့ သဂၤဇာ ဆရာေတာ္က ၀ံ့၀ံ့ၾကြားၾကြားဟန္နဲ႔ “တပည့္ေတာ္ေတာ့ ပထမတန္းစား ေအာင္ဘာေလ ပေဒသာပင္မဲ ေပါက္ပါတယ္ဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္တဲ့အခါ “ေအးေအး၊ ေကာင္းပါေလကြာ” လို႔ဆိုၿပီး သဂၤဇာဆရာေတာ္ မဲေပါက္တဲ့ ေအာင္ဘာေလ ပေဒသာပင္ႀကီးရွိရာ လွည္းဆီကို ဗန္းေမာ္ဆရာ ေတာ္က လွမ္းၾကည့္ေတာ္မူပါတယ္။

ဒီအခါ အကြက္ဆိုက္ၿပီလို႔ ေတြးမိတဲ့ သဂၤဇာဆရာေတာ္က “ဆရာေတာ္ဘုရား သည္တစ္ခါေတာ့ ဆရာက တပည့္ထက္ ဘုန္းကံနည္းတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တာေပါ့ဘုရား” လို႔ ျပံဳးၿပီးေလွ်ာက္တဲ့အခါ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က ရယ္ျပံဳးေတာ္မမူဘဲ “အင္း ေမာင္သဂၤဇာ ဗုဒၶ၀င္ကို အေသအခ်ာ မေလ့လာဘူးဘဲကိုး” လို႔ မွတ္ခ်က္ျပဳပါ တယ္။ “ဘယ္အခ်က္မ်ား ေမ့ေနလို႔ပါလဲ ဘုရား အမိန္႔ရွိေတာ္မူပါဦး” လို႔ ေတာင္းပန္တဲ့အခါ “အင္း ကႆပ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္ အခါက စာေရးတံမဲ လွဴဒါန္းပြဲတစ္ခုမွာ အမ်ားစု ရဟန္းေတာ္ေတြက ဘုရင္ေတ၊ြ အမတ္ေတြ၊ ၀န္ႀကီးေတြ၊ သူေဌးႀကီးေတြ လွဴဒါန္းတဲ့ ဆြမ္းကို စားဖို႔အတြက္ စာေရးတံမဲ က်ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အင္မတန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးျမတ္ေတာ္မူတဲ့ ကႆပဘုရားရွင္ကေတာ့ ဆင္းရဲသား မဟာဒုတ္ရဲ႕အိမ္မွာ ဆြမ္းစားဖို႔ စာေရးတံမဲက်တာ ကႆပဘုရားရွင္ဟာ ဘုန္းကံနည္းလို႔လားဗ်ာ” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူတဲ့အခါ “မေျပာ ၀ံ့ပါ ဘုရား” လို႔ သဂၤဇာဆရာေတာ္က ျပန္ၿပီး ေလွ်ာက္ပါတယ္” ေအး အဲဒါဟာ မဟာက႐ုဏာရွင္ ျဖစ္ေတာ္မူလို႔ ဆင္းရဲသားကို ခ်ီးေျမႇာက္လိုတဲ့အတြက္ ဆင္းရဲသား “မဟာဒုတ္” ကို ေရြးလိုက္တာပါပဲဗ်ာ” လို႔ မိန္႔ၿပီး ဗန္းေမာ္ဆရာ ေတာ္ႀကီးက ေရွ႕ခရီးကိုဆက္ၿပီး ၾကြသြားေတာ္မူပါတယ္။

ဒီလို ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႀကီး ၾကြသြားေတာ္မူတဲ့အခါ သဂၤဇာဆရာေတာ္က ေနာက္နားမွာပါလာတဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ား ဘက္ကို ျပံဳးျပံဳးႀကီး လွည့္ၾကည့္ရင္း “ေအး ဒီတစ္ခါလည္း မႏိုင္ျပန္ဘူးေဟ့၊ မႏိုင္တဲ့အျပင္ သူမဲညံ့တဲ့ အတြက္ေတာင္ သူကိုပဲပိုၿပီး ၾကည္ညိဳရေတာ့မလုိလို၊ ကိုယ္ကမဲေကာင္း ရတဲ့အတြက္ ရွက္ရေတာ့ မလိုလိုေတာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီကြယ္တို႔” လို႔ ညည္းေတာ္မူပါတယ္။

တပည့္ဆိုတာ ဆရာကို ခ်စ္လည္း ခ်စ္ရပါတယ္၊ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္ရပါတယ္၊ ႐ိုလည္း ႐ိုေသရပါ တယ္။ တခ်ဳိ႕တပည့္ေတြက ဆရာကို ခ်စ္ေတာ့ခ်စ္ပါရဲ႕ မေၾကာက္ဘူး။ မေၾကာက္ေတာ့ ႐ိုေသရေကာင္း မွန္း မသိဘူး။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ေၾကာက္လြန္းလို႔ ႐ိုေသလိုက္ရတာ။ ဒါေပမဲ့ ရင္ထဲကတကယ္ မခ်စ္ ဘူး။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ဆရာကို ခ်စ္လည္း မခ်စ္ဘူး၊ ေၾကာက္လည္း မေၾကာက္ဘူး၊ ႐ိုေသရေကာင္းမွန္း ေတာင္ မသိေတာ့ ဆရာကိုေတာင္ ကာျပန္တတ္ၾကပါတယ္။

ေလာကမွာ ဆရာဆိုတာ တပည့္ရဲ႕ ဓားေသြးေက်ာက္ဆိုလည္း ဟုတ္ရဲ႕၊ ဖေယာင္းတိုင္ဆိုလည္းဟုတ္ရဲ႕၊ ေနာက္ဆံုး နင္းတက္စရာ ပခံုးတစ္ဖက္ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဓားေသြးေက်ာက္ရဲ႕ တန္ဖိုး၊ ဖေယာင္းတိုင္မီး အလင္းေရာင္ရဲ႕ တန္ဖိုး၊ ပခံုးကေလး တစ္ဖက္ရဲ႕တန္ဖိုးကို တကယ္သိမွ တပည့္ ေကာင္းလည္းျဖစ္မွာပါ။ ေလာကလည္း ပန္းေတြ ပြင့္မွာပါ။ သာယာတဲ့ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးကိုလည္း အျမဲျမင္ေတြ႕ၾကရမွာပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဆရာ့ထက္ေတာ္ေသာ တပည့္မ်ားျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း နဲ႔ တိုင္းျပည္အက်ဳိးကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္တဲ့ လူခြၽန္၊ လူေကာင္းေလးေတြ မ်ားမ်ားေပၚထြက္ ႏိုင္ပါေစလို႔ တကယ္စိတ္ရင္း အမွန္နဲ႔ ဆႏၵျပဳလိုက္ ပါတယ္။

Eleven Media Group