သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၄၆

Wednesday, September 12, 2012

 God Army (ေခၚ) ဘုရားသခင္ တပ္မေတာ္ ေပၚေပါက္လာျခင္း

၁၉၉၇ ကေန ၂၀၀၂ ခုနွစ္အၾကား နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ God Army (ေခၚ) ဘုရားသခင္ တပ္မေတာ္ ဆုိတာကုိ မင္းသမီး စခန္းကေန ခြာစစ္ဆင္တဲ့ ေဖေဖာ္၀ါရီ လကုန္ပုိင္းေလာက္အထိ က်ေနာ္ တခါမွ မၾကားဖူးပါ။ ဒီအမည္ကုိ ပထမဆုံးအႀကိမ္ က်ေနာ္ စၾကားဖူးတာဟာ ဖုမ၀မ္ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေရာက္ေန စဥ္က ျဖစ္ပါတယ္။ဘုရားသခင္ တပ္မေတာ္ရဲ႕ တပ္မႉး အမႊာညီေနာင္၊ အသက္ ၁၂ ႏွစ္ အရြယ္ ကေလးငယ္ ၂ ဦးဟာ လွ်ာအနက္ေရာင္ရွိၿပီး တန္ခုိးရွင္လုိလုိ၊ ဓားၿပီး၊ လွံၿပီး၊ က်ည္ၿပီးတဲ့လူေတြလုိလုိ၊ ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ စတင္ၾကားဖူးခဲ့တာပါ။ ဒီကေလးငယ္ ၂ ဦးဟာ က်ေနာ္တုိ႔ မင္းသမီးစခန္းရဲ႕ ေအာက္ဘက္ ေန႔တ၀က္စာ ခရီးအကြာက တနသၤာရီ ျမစ္ကမ္းေဘးမွာရွိတဲ့ ေမာထာရြာနဲ႔ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္က ေထာမေမာ-ေထာ မၿဖိဳးရြာ အၾကားေဒသက ျဖစ္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။

မင္းသမီးစခန္းအက် KNU နဲ႔ ABSDF တပ္ေတြ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ ဆုတ္ေျပးေနရခ်ိန္မွာ ဒီဘုရားသခင္ တပ္မေတာ္ စတင္ေပၚလာၿပီး န၀တ တပ္ေတြကုိ အလစ္အငုိက္ ၀င္တုိက္ရာက ခ်က္ခ်င္း နာမည္ႀကီး လာတာလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ပထမပုိင္းမွာ ေထာမေမာေဒသက ခရစ္ယာန္ တရားေဟာဆရာတဦးက ဒိီကေလးငယ္ ၂ ဦးကုိ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပါ။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္း သားေတြနဲ႔ ျပည္ျခား-ပုေလာေဒသမွာ ပူးတြဲ တာ၀န္ယူဖူးတဲ့ ဗုိလ္ေရႊဖ်ား အပါအ၀င္ KNU က နည္မည္ႀကီး တပ္မႉးတခ်ိဳ႕နဲ႔ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ပါ ပါလာၿပီး အင္အား ရာနဲ႔ခ်ီ ရွိလာတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။KNU နဲ႔ ABSDF တပ္ေတြ ဆုတ္လာတဲ့ မင္းသမီးစခန္းအနီးက အမရာရြာ ၀န္းက်င္အထိ ဘုရားသခင္ တပ္မေတာ္ က ၀င္ေရာက္တုိက္ခုိက္ခဲ့ၿပီး အဲဒီပဲြမွာ န၀တဘက္က တပ္စုတစုစာ လူအင္အား ၃၀ ေက်ာ္အထိ တႀကိမ္တည္း က်သြားခဲ့တယ္လုိ႔ ဒုကၡသည္စခန္းဆီ ေရာက္လာသူေတြက ေျပာျပပါတယ္။

ဒ႑ာရီဆန္လွတဲ့ ဒီအဖြဲ႔ဟာ ဘာသာေရး အေတာ္ကုိင္းရႈိင္းၿပီး ဘုရား၀တ္ျပဳၿပီးမွ စစ္ထြက္တုိက္တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အရက္မေသာက္ရ၊ ၀က္သားမစားရ၊ ၾကက္ဥမစားရ၊ ေတာေကာင္မပစ္ရ စသည္ျဖင့္ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြ မ်ားစြာရွိၿပီး အဲဒီကန္႔သတ္ခ်က္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ရွိေနတဲ့ ဖုမ၀မ္ ဒုကၡသည္ စခန္းထဲအထိ ေရာက္လာပါတယ္။ဘုရားသခင္ တပ္မေတာ္ စစ္ပဲြ ေအာင္ႏိုင္ေရးအတြက္ ဒုကၡသည္စခန္းအတြင္း ၀က္သားမစားရ၊ ၾကက္ဥ မစားရဆုိၿပီး အမိန္႔ ထြက္လာတဲ့အျပင္ စစ္ေအာင္ႏိုင္ေရး ဆုေတာင္းပဲြေတြလည္း လုပ္ခဲ့ၾကတာကို က်ေနာ္ အမွတ္ရေနပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္အထိ ဘုရားသခင္ တပ္မေတာ္ အေၾကာင္းကုိ မီဒီယာက မသိေသးပါဘူး။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လည္း သတင္းၾကားရံုက လဲြၿပီး ဒီအဖြဲ႕ကို မေတြ႔ဖူးးေသးပါဘူး။ ဘန္ေကာက္က ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ ကုိေဌးေအာင္နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ တပ္ေတြရွိရာ ေထာမေမာ-ေထာမၿဖိဳးဘက္ ၀င္ႏိုင္ဖုိ႔ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီလုိႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ ကန္ခ်နပူရီ ေထာက္လွမ္းေရး ၂ ဦးနဲ႔ ခ်ိတ္မိၿပီး ရတ္ခ်ပူရီခရုိင္ ဆုုန္ဖြန္း ၿမိဳ႕နယ္ (ျမန္မာေတြကေတာ့ ကရင္ေတြ အေနမ်ားတဲ့ ဘန္းပုံရြာကိုအစြဲျပဳၿပီး ဘန္းပုံၿမိဳ႕လုိ႔ေခၚၾကပါတယ္) ဘက္ဆီ က်ေနာ္ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕မွာ KNU တပ္မဟာ ၄ က တပ္ဖြဲ႕၀င္တခ်ဳိ႕ကုိ ေတြ႕ရၿပီး သူတုိ႔ရဲ႕ အႀကံေပးခ်က္အရ နယ္စပ္ေဒသ (အခု ထန္ဟင္း ဒုကၡသည္ စခန္းဆီ၀င္ရာ လမ္းေပါက္ အနီးကရြာ) တဂုိလန္း ေက်းရြာဆီက်ေနာ္ ေရာက္သြားပါတယ္။အဲဒီရြာကိုမေရာက္ခင္ ေထာမေမာ-ေထာမၿဖိဳး ေဒသကေန ထြက္္ေျပးလာတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ ခုိလုံရာစခန္းႀကီး တခုကုိ ေတြ႔ရၿပီး ဖုမ၀မ္ စခန္းထက္ေတာင္ လူဦးေရ ပုိမ်ားမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ေမာထာရြာမွာ က်ေနာ္ေတြ႕ဖူးတဲ့ ကရင္ရြာသားေတြ၊ ေစ်းသည္ေတြကို ဒီစခန္းမွာ ေတြ႔ရၿပီး ပလစတစ္ ယာယီအမိုး၊ ၀ါးတဲေတြနဲ႔ ေနထုိင္ေနၾကပါတယ္။ဒီစခန္းဟာ ကားလမ္းေဘးမွာတင္ ရွိတဲ့အတြက္ ဆက္သြယ္ေရး အလြန္လြယ္ကူၿပီး ျပင္ပကမၻာရဲ႕ အကူညီကုိ ဖုမ၀မ္ထက္ ပုိရထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စခန္းေဘး စမ္းေခ်ာင္းေလးက ေသးလြန္းတဲ့အတြက္ ေသာက္ေရ၊ သုံးေရ မေလာက္မငွ ျဖစ္ေနၿပီး ၀မ္းေလွ်ာေရာဂါ စတင္ျဖစ္ပြား ေနပါတယ္။ ဒီစခန္းရဲ႕ အေပၚဘက္ ဆုန္ဖုန္းၿမိဳ႕ အနီးက ေဘာ္၀ီရြာဘက္မွာလည္း ဖယ္ဖ်ားခီးေဒသ၊ ေအာင္သာ၀ရ ေဒသဘက္ကေန ထြက္ေျပးလာၾကတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ ေထာင္နဲ႔ခ်ီ ရွိေနတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ေဘာ္၀ီ၊ ေထာမေမာနဲ႔ ဖုမ၀မ္စခန္း ၃ ခုစလုံးကုိ ေပါင္းၿပီး ထန္ဟင္ေဒသမွာ စခန္းသစ္တခုအျဖစ္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တာ အခုခ်ိန္အထိ ဒုကၡသည္ ၈ ေထာင္ေလာက္ ရွိေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။

ေထာမေမာ – ေထာမၿဖိဳးေဒသသုိ႔

ထုိင္းနယ္ေျမထဲကရြာကုိ ေထာမေမာအျဖစ္ ဆက္ေခၚ ေနၾကတဲ့ ေထာမေမာ ဒုကၡသည္စခန္းကုိ ေက်ာ္ၿပီး တဂုိလမ္းရြာကုိ ေရာက္တဲ့အခါမွာလည္း KNU တပ္ဖြဲ႕၀င္ေတြနဲ႔ ေမာထာမွာ က်ေနာ္ေတြ႕ဖူးတဲ့ ရြာသားေတြ၊ ေစ်းသည္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။ တဂုိလမ္းရြာကေန ေထာက္လွမ္းေရး ၂ ဦးနဲ႔အတူ က်ေနာ္ ပထမ ေရာက္သြားတဲ့ေနရာဟာ ေထာမေမာဆီ ၀င္တဲ့ နယ္စပ္ဂိတ္ တည့္တည့္ျဖစ္ေပမယ့္ တုိက္ပဲြျဖစ္ေနလုိ႔ ေရွ႕ကုိ ဆက္သြားခြင့္ မရပါဘူး။ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္လုိ႔ ေရးထားတဲ့ သြပ္ျပားဆုိင္းဘုတ္ႀကီးနားအထိ ကားေမာင္းသြားၿပီး အဲဒီဆုိင္းဘုတ္မွာက်ည္ေဖာက္သြားတဲ့ ေနရာေတြ ကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီကေန ျမန္မာနယ္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ ၀င္လုိက္ေတာ့ အိမ္အိုတလုံးေပၚမွာ ကရင္အဖုိးအဖြား ၂ ဦးကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။က်ေနာ္နဲ႔ပါလာတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး ၂ ဦးထဲက တဦးက ထုိင္း-ကရင္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကရင္ဘာသာနဲ႔ စကားေျပာ ေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္က တလုံးမွ နားမလည္ပါ။ ကရင္လုိလည္း ေကာင္းေကာင္းမရ၊ ထုိင္းလုိကလည္း ေကာင္းေကာင္း မရဘဲထုိင္းေထာက္လွမ္းေရးေတြနဲ႔ အတူ စစ္ေျမျပင္ဆီ သြားေနတဲ့ က်ေနာ္ဟာ မ်က္စိကန္း တေစၦမေၾကာက္ ဆုိသလုိ ျဖစ္ေနမလားပါပဲ။
ဒီလုိစစ္ပူေဒသမွာ ဘာသာစကားကုိ ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ရင္ စကားတလုံး ဘာသာျပန္လြဲရံုနဲ႔ ေသေစ၊ ရွင္ေစ အဓိပၸာယ္ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ၿပီး အခ်ိန္မေရြး အသက္ေပ်ာက္သြားႏုိင္တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ဒီေလာက္အထိ မစဥ္းစားျဖစ္ပါဘူး။ ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္းလည္း မသိခဲ့ပါဘူး။
ကံေကာင္းတာ တခုကေတာ့ အဲဒီ ထိုင္း-ကရင္ ေထာက္လွမ္းေရးက အဂၤလိပ္လုိ ေကာင္းေကာင္းရတဲ့ အတြက္ ကရင္လုိနဲ႔ ထုိင္းလုိကုိ သူက အဂၤလိပ္ ဘာသာျပန္ျပၿပီးမွ က်ေနာ္က နားလည္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့ သူလည္း ဘာသာျပန္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရတဲ့အတြက္ Body Language လက္ဟန္ ေျခဟန္ကို မွန္းၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ နားလည္ႏုိင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားရပါတယ္။
အဲဒီ ကရင္အဘိုးႀကီး လက္ညိႇဳးျပတဲ့ဘက္ဆီ က်ေနာ္တုိ႔ ၃ ဦး တက္လာၿပီး ထုိင္း-ကရင္ ေထာက္လွမ္းေရးက ကရင္ ဘာသာနဲ႔ တခုုခု ေအာ္ေျပာလုိက္ပါတယ္။

ျဗဳန္းဆုိ မ်က္ႏွာဖုံး စြပ္ထားတဲ့ ကရင္ရဲေဘာ္တဦး လွံစြပ္ပါတဲ့ AK 47 ကုိင္ၿပီးကားလမ္းေပၚ ေရာက္လာပါ တယ္။ သူတုိ႔ အခ်င္းခ်င္း ကရင္လုိ ေျပာေနတာကို က်ေနာ္ကနားမလည္ျပန္ပါဘူး။“သူငယ္ခ်င္း က ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔က သတင္းေထာက္လား။ ဒီမနက္ပဲ တုိက္ပဲြျဖစ္ၿပီး ရန္သူခဏဆုတ္သြားလုိ႔ ငါတုိ႔ တပ္ေတြ ဒီမွာေရာက္ေနတာ” လုိ႔ အဲဒီ မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ ကရင္ တပ္ၾကပ္ႀကီးက ေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကားလမ္းေဘး ၿခံဳထဲက ေသြးေပေနတဲ့ န၀တ စစ္ယူနီေဖာင္းေတြကို လက္ညိႇဳး ထုိးျပပါတယ္။ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ န၀တ တပ္ေတြ အက်အဆုံး မ်ားစြာနဲ႔ ဆုတ္သြားတယ္ဆုိတဲ့ သေဘာပါ။ ဒီေနရာကေန ကားလမ္းအတုိင္း ေထာမေမာနဲ႔ ေမာထာဘက္ သြားဖုိ႔လြယ္ေပမယ့္ ေရွ႕မွာ န၀တ တပ္ေတြ ပိတ္ေနတာေၾကာင့္ သြားခြင့္မရဘဲ က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္လွည့္ လာခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္တေန႔ မနက္မွာေတာ့ တဂုိလမ္းရြာကေန မုိင္းေဟာင္းတခုကို ေက်ာ္ၿပီး ေတာင္ေပၚတက္ သြားရတဲ့ လမ္းကေန ေတာစီးဆုိင္ကယ္ ၂ စီးနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ၃ ဦး တက္လာျပန္ပါတယ္။ တနာရီေလာက္ တက္ၿပီးတဲ့အခါ အလြန္ျမင့္တဲ့ နယ္စပ္ေတာင္ထိပ္ဆီ ေရာက္လာၿပီး အဲဒီမွာ အင္အား ၂၀ ခန္႔ရွိတဲ့ ေတာခ်ေတာ နယ္ျခားေစာင့္ တပ္စခန္းတခု ရွိပါတယ္။
ဒီစခန္းကေန ျမန္မာဘက္ ေတာတန္းနဲ႔ ရြာပ်က္တခုလုံးကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီး အဲဒါဟာ ေထာမေမာ ေဒသလုိ႔သိရပါတယ္။ နက္ေစာက္လွတဲ့ အဲဒီကုန္းဆင္းကေန နာရီ၀က္ေလာက္ ဆက္ေမာင္းလုိက္ေတာ့ ေထာမေမာရြာ အ၀င္ဆီေရာက္လာၿပီး မီးေလာင္ထားတဲ့ အိမ္ ၁၀ လုံး ခန္႔နဲ႔ မီးေလာင္ေနဆဲ စပါးပုံႀကီး တခုကို ေတြ႕ရပါတယ္။
ရြာသား တဦးစ ႏွစ္ဦးစက မီးေလာင္ေနတဲ့ စပါးထဲက မေလာင္ေသးတဲ့ စပါးေတြကို ရသမွ်ယူၿပီး ထုိင္းဘက္ သယ္ဖုိ႔ျပင္ေန တာကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ နာရီ၀က္ေလာက္ ဆက္ေမာင္းတဲ့အခါ ေထာမေမာ-ေမာထာ ကားလမ္းေပၚ ေရာက္လာၿပီး KNU စစ္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ တုိးပါတယ္။ ထုိင္းေထာက္လွမ္းေရးေတြနဲ႔ KNU တပ္ေတြအၾကား စက္နဲ႔ အခ်ိတ္အဆက္ လုပ္ထားၿပီး ျဖစ္ပုံရပါတယ္။ အားလုံး ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ကရင္စစ္သားေတြဟာ လမ္းေဘးက သစ္ပင္ႀကီးေတြေအာက္ အရင္က က်န္ေနပုံရတဲ့ ယာယီ၀ါးတဲေလးေတြမွာ ခရီးပန္းလုိ႔ ခဏ ထုိင္ေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။အဲဒီစစ္ေၾကာင္းေရွ႕က အိမ္တလုံးမွာေတာ့ ခရိုင္အတြင္းေရးမႉး ပဒုိနီးနီနဲ႔ အဖြဲ႔ကို က်ေနာ္ ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။“ခင္ဗ်ားကေတာ့ သတင္းေထာက္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီေပါ့။ က်ဳပ္တုိ႔ အေျခအေနကေတာ့ ဒီမွာ ျမင္တဲ့အတုိင္းပဲ” ဆုိၿပီး ေျပာပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္ က်ေနာ္ ဆင္ျမန္းထားတဲ့ ၀တ္စုံက ထုိင္းအရပ္သား ၀တ္စုံျဖစ္ၿပီး Pentax ကင္မရာကုိ လည္ပင္းမွာဆဲြ၊ ေရဒီယုိ၊ ရီေကာ္ဒါ၊ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး အေသးစားနဲ႔ တုိလီမုိလီပါတဲ့ စစ္ေရာင္ အိတ္အေသးစား တလုံးကုိ စလြယ္သုိင္း၊ ၿပီးေတာ့ ပင္လယ္ျပင္စစ္ေၾကာင္း ေခတ္က က်န္ေနတဲ့ လက္ကုိင္ တယ္လီဖုန္း တလုံးကုိ ခါးၾကား ခ်ိတ္ထားတယ္ဆုိေတာ့ ပဒုိနီးနီ မ်က္စိ ေနာက္ေနပုံရပါတယ္။
ပဒုိနီးနီနဲ႔ စကားေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုေဌးေအာင္တုိ႔ တပ္ဖြဲ႔ရွိတဲ့အရပ္ဆီ က်ေနာ္လုိက္ရွာေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းေဘး တေနတရာမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကုိေဌးေအာင္နဲ႔အတူ ကုိဆလုိင္း ေယာေအာင္တုိ႔တပ္ဖြဲ႕၊ မဟာမိတ္ ဆက္ဆံေရး တာ၀န္ခံ ကိုေအာင္သန္းႀကီး၊ ေနာက္ ဆက္သြယ္ေရးနဲ႔ ေဆးတပ္ဖြဲ႔ ပါ၀င္တဲ့ ရံုးအဖြဲ႔ တခုလုံး အင္အား ၃၀ ၀န္းက်င္ ရွိေနဆဲလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ဗလဖ အဖြဲ႕၀င္ ကိုေသာင္းထြန္း ဦးေဆာင္တဲ့ အင္အား ၃၀ ခန္႔ပါ စစ္ေၾကာင္းတခု ေစာ္လ၀ ေခ်ာင္းဖ်ားဘက္ဆီ ခ်ီတက္ၿပီး
စခန္းေနရာသစ္ ရွာေနတယ္လုိ႔ ထင္ရပါတယ္။ တခါ တပ္ရင္း ေထာက္လွမ္းေရးမႉး ကိုေဇာ္သန္း ဦးေဆာင္တဲ့ အင္အား ၂၀ ေက်ာ္ စစ္ေၾကာင္းတခုနဲ႔ တပ္ေရးဗုိလ္ႀကီး ကို၀င္းေအာင္ ဦးေဆာင္တဲ့ အင္အား ၃၀ ၀န္းက်င္ ေနာက္ထပ္ စစ္ေၾကာင္း တခုတုိ႔က တနသၤာရီ ျမစ္ကိုျဖတ္ၿပီး ကစီထာကေန ငါးတက္-ျပည္ျခား (အရင္ ႏုိင္ငံျခား သတင္းေထာက္တဦးနဲ႔အတူ က်ေနာ္တုိ႔ သြားခဲ့တဲ့ လမ္းအတုိင္း) ဘက္ ဆင္းသြားတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။
ကိုေဌးေအာင္နဲ႔ ရံုးအဖြဲ႕ကေတာ့ KNU တပ္မဟာ ၄ က ဌာနခ်ဳပ္ တပ္ေတြနဲ႔အတူ တျဖည္းးျဖည္းခ်င္း ေအာက္ဘက္ဆီ ဆုတ္ဆင္းေနၿပီး မယ္ဖ်ာခီးေဒသ သုိ႔မဟုတ္ ေစာလ၀ ေခ်ာင္းဖ်ားေဒသ ၀န္းက်င္က သတ္မွတ္ေနရာသစ္ဆီ ေရာက္ေအာင္ သြားဖုိ႔ ျပင္ေနတယ္လုိ႔ က်ေနာ္နားလည္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ဟာ ၁၉၉၇ ဧၿပီလ အေစာပုိင္း သႀကၤန္မက်ခင္ေလးလုိ႔ မွတ္တမ္းထဲမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ God Army နဲ႔ နာမည္ႀကီးတပ္မႉး ၂ ဦးကေတာ့ ေထာမေမာဘက္ကေန အမာရာဘက္ ေရာက္ေနတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ ေတြ႔ခြင့္ မရလုိက္ပါဘူး။
အက်အဆုံး မ်ားလြန္းတဲ့ မင္းသမီးခြာစစ္
စစ္တုိက္တယ္ဆုိတာ လြယ္တဲ့အလုပ္မဟုတ္၊ သူေသကိုယ္ေသ ႏႊဲရတဲ့ပဲြမွာ အတြက္အခ်က္ တကြက္မွားတာနဲ႔ ခံသြားရ ႏိုင္ပါတယ္။
ေရွ႕ပုိင္းမွာ တင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း မင္းသမီးစခန္းခြာစစ္ လမ္း ၃ သြယ္ စီမံကိန္းအရ ျဖန္႔ခဲြလုိက္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ တပ္ေတြဟာ
တကြဲတျပားစီ ျဖစ္သြားၿပီး န၀တ တပ္ေတြရဲ႕ ၀ုိင္း၀န္း ပိတ္ဆုိ႔ တုိက္ခုိက္မႈကို အႀကီးအက်ယ္ ခံလုိက္ၾကရပါတယ္။
ပထမဆုံး ခံလုိက္ရတဲ့ အဖြဲ႔ကေတာ့ စစ္ပဲြ မျဖစ္ခင္ ေလးမွာတင္ ပင္လယ္ျပင္ထဲ ဆင္းသြားတဲ့ တပ္ရင္းမႉး ကိုခ်စ္ကိုကိုတုိ႔ စစ္ေၾကာင္းကေန ေရွ႕တန္းမွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ တပ္စုမႉး ေစာပုိလုိ ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိပ္ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္မျဖစ္ခင္ တနသၤာရီျမစ္အတုိင္း စုန္ဆင္းသြားတဲ့ ဒီအဖြဲ႔ဟာ ေကာ့မျပင္း၊ သက်က္ကေန တပ္ရင္းမႉးနဲ႔အဖြဲ႕ ပင္လယ္ျပင္ထဲ ဆင္းသြားေပမယ့္ ေစာပုိလုိနဲ႔ တပ္စိတ္တစိပ္က တျခားတာ၀န္တခုနဲ႔ ပျပင္ခြင္မွာ က်န္ေနခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။
ဆက္သြယ္ေရးစက္က တပ္ရင္းမႉးနဲ႔အတူ ပါသြားတဲ့အတြက္ စက္မရွိျဖစ္ေနတဲ့ ေစာပုိလုိဟာ ဆက္သြယ္ေရးစက္ ရမယ္ဆုိၿပီး ပျပင္ကေန ကစီထာဘက္ တက္လာစဥ္ ေစာ္လ၀ေခ်ာင္း၀ အနီးရွိ ေက်ာက္လုံးႀကီးရြာမွာ ပစ္သတ္ ခံလုိက္ရတယ္လို႔ မွတ္တမ္းတခုမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေစာပုိလုိဟာ မင္းသမီးခြာစစ္အတြင္း ပထမဆုံး က်ဆုံးသူျဖစ္ၿပီး အခ်ိန္ကေတာ့ ၁၉၉၇ မတ္လအတြင္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒုတိယ က်ဆုံးတဲ့အုပ္စုကေတာ့ တပ္ရင္းမႉး ခ်စ္ကိုကုိ ကုိယ္တုိင္ဦးေဆာင္တဲ့ ပင္လယ္ျပင္ တပ္ခဲြျဖစ္ပါတယ္။ တုိက္ပဲြျဖစ္တဲ့ ေနရာက ကၽြန္းစုၿမိဳ႕နယ္ ကပကၽြန္းမွာျဖစ္ၿပီး အခ်ိန္ကေတာ့ ၁၉၉၇ ေမလ အတြင္းမွာျဖစ္ပါတယ္။
တပ္ရင္းမႉး ခ်စ္ကုိကုိနဲ႔အတူ ဒု တပ္စုမႉး ကိုသန္းၾကည္၊ ဆက္သြယ္ေရးမႉး ကိုစစ္ႏုိင္၊ ပါးမဲ ေခၚ ဘုန္ႀကီးသိန္းေရႊ၊ ဘျမင့္ ေခၚ ဦးရင္၊ သီဟ၊ စုိးစိုး၊ အာႏုိး၊ ေရႊတင္၊ အပါအ၀င္ ရဲေဘာ္ ၉ ဦး က်ဆုံးသြားခဲ့ပါတယ္။
န၀တရဲ႕ထုိးစစ္ဟာ အလြန္ျပင္းထန္ၿပီး အင္အားအလြန္အကၽြံ သုံးခဲ့တယ္လုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြက ေျပာပါတယ္။ ေရွ႕ပုိင္းမွာ တင္ျပခဲ့သလုိ န၀တတပ္ေတြဟာ ဆင္ျဖဴတုိင္နဲ႔ ဘန္းေခ်ာင္းဘက္ကေန စစ္ေၾကာင္း ၂ ေၾကာင္းတည္း ဆင္းလာတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ တနသၤာရီနဲ႔ ၿမိတ္ဘက္ကေနလည္း တနသၤာရီျမစ္ေၾကာင္း တေလွ်ာက္ စစ္ေၾကာင္းႀကီးတခု တက္လာၿပီး KNU တပ္မဟာ ၄ ေဒသကုိ အေပၚ ေအာက္ ညႇပ္ၿပီး အျပတ္ရွင္းတဲ့ သေဘာလုိ႔ ယူဆရပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကမ္းဦး ေရတိမ္ပုိင္းနဲ႔ ပင္လယ္ထဲက ကၽြန္းေတြကိုလည္း တၿပိဳင္တည္း စစ္ဆင္ေရး ၀င္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
“ရန္သူအေနနဲ႔ တနသၤာရီ တိုင္းတခုလံုးကို တၿပိဳင္နက္တည္း ပိုက္စိပ္တိုက္ ထိုးစစ္ မဆင္ႏုိင္ဘူးလို႔ ငါသံုးသပ္ခဲ့တာ မွားသြားတယ္” လုိ႔ စစ္ေဒသ တာ၀န္ခံ ကိုေဌးေအာင္က ဒီေဆာင္းပါးေရးဖုိ႔ ေမး ျမန္းစဥ္အတြင္း က်ေနာ့္ကုိ ေျပာျပပါတယ္။
အက်အဆုံး စာရင္းကို ဆက္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိ ကုိေဇာ္သန္း ဦးေဆာင္တဲ့ အဖြဲ႔ဟာ ကၽြန္းစုၿမိဳ႕နယ္ မုိးမလင္းကၽြန္းမွာ ပိတ္ဆုိ႔တုိက္ခုိက္ ခံလုိက္ရျပန္ပါတယ္။ အခ်ိန္ကေတာ့ ၁၉၉၇ ေအာက္တုိဘာလ အတြင္းျဖစ္ၿပီး ကိုေဇာ္သန္းနဲ႔အတူ တပ္စုမႉး ကိုေလး၊ ကုိတိတ္၊ ဘၿငီး ေခၚ ထြန္းသိန္း၊ အရွည္ႀကီး ေအး၀င္း၊ ေဆးမႉး ေအာင္ေက်ာ္မုိးနဲ႔ ေစာလြင္အပါအ၀င္ ရဲေဘာ္ ၇ ဦး က်ဆုံးသြားပါတယ္။
ပင္လယ္ျပင္ဘက္မွာ ဒီလုိ တုိက္ပဲြေတြ ျပင္းထန္ေနသလုိ တနသၤာရီ ျမစ္နဲ႔ ထုိင္းနယ္စပ္တေက်ာ အၾကားမွာလည္း တုိက္ပဲြေတြက ျပင္းထန္ခဲ့ပါတယ္။
ေရွ႕မွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ ေထာမေမာ-ေထာမၿဖိဳးေဒသ ကိုေဌးေအာင္တုိ႔ ရံုးအဖြဲ႕ကေန ထြက္ၿပီး ေနရာသစ္ ရွာဖို႔အတြက္ တာ၀န္ေပးျခင္း ခံရသူ ဗလဖ အဖြဲ႕၀င္ ကိုေသာင္းထြန္းနဲ႔ အင္အား ၃၀ ခန္႔ စစ္ေၾကာင္းတခုဟာ တနသၤာရီျမစ္နဲ႔ ေစာ္လ၀ ေခ်ာင္းဆုံရာ ေက်ာက္လုံးႀကီးရြာ ၀န္းက်င္မွာ န၀တ စစ္ေၾကာင္းရဲ႕ ပိတ္ဆုိ႔ တုိက္ခုိက္မႈကုိ အႀကီးအက်ယ္ ခံခဲ့ရျပန္ပါတယ္။
အဲဒီ တုိက္ပဲြအတြင္း ကုိတင္ထြန္း ဒဏ္ရာနဲ႔ လြတ္ေျမာက္လာၿပီး ခြဲအရာခံဗုိလ္ ကိုဖုိးခ်ဳိကေတာ့ ဒဏ္ရာနဲ႔ အရွင္ဖမ္း ခံလုိက္ရပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ရိကၡာကလည္းျပတ္၊ ခဲယမ္းကလည္း ျပတ္၊ မဟာမိတ္နဲ႔လည္း အဆင္မေျပ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ေရွ႕ဆက္သြားဖုိ႔ ဘယ္လုိမွမလြယ္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္လာတယ္လုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြက ေျပာပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေသနတ္ေတြကို ေျမႀကီးထဲ တြင္းတူးျမႇဳပ္ထားခဲ့ၿပီး ထုိင္းနယ္ေျမထဲ အရဲစြန္႔ ထြက္လာစဥ္ ထုိင္းနယ္ျခားေစာင့္ တပ္ရဲ႕ ဖမ္းဆီးျခင္းကို အင္အား ၂၃ ဦးရွိတဲ့ သူတုိ႔တဖြဲ႔လုံး ခံလုိက္ရတယ္လုိ႔ ကုိေသာင္းထြန္းနဲ႔ ကိုရဲမင္းေအာင္တုိ႔က ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကုိေဌးေအာင္နဲ႔အတူ က်န္ေနတဲ့ ရံုးအဖြဲ႔က ေဆးမႉး ကုိမုိးေဇာ္ေအာင္နဲ႔ တျခား ရဲေဘာ္တဦးဟာလည္း ထုိင္းနယ္ေျမထဲက ဖုမ၀မ္ ဒုကၡသည္စခန္းေရာက္ ဆရာေအာင္ျမင့္တုိ႔အဖြဲ႕နဲ႔ ဆက္သြယ္ဖုိ႔ဆုိၿပီး ထြက္လာစဥ္ ထုိင္း နယ္ျခားေစာင့္တပ္ရဲ႕ ဖမ္းဆီးျခင္းကို ခံလုိက္ရျပန္ပါတယ္။