အေျဖခက္သည့္ ႀကိဳး

က်ဴရီ

ဝတၳဳတို

လွည္းယာဥ္ေပၚသို႔ ဆရာေတာ္ကို တြဲတင္လိုက္ကာ ဆရာေတာ့္ ဖိနပ္ကို လွည္းရံ တိုင္မွာ စြပ္လိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ ေျမႀကီးေပၚက အထုပ္ႏွစ္ထုပ္ကို ဆရာေတာ့္ ေနာက္နားတြင္ ေနရာခ်လိုက္ၿပီး လွည္းေပၚတက္ရန္ ျပင္လိုက္ေသာ ကိုဘိုေတာက္ကို ဆရာေတာ္က “ဟဲ့ ဘိုေတာက္၊ ဟိုကေလးပါ တင္ဦး” ဟု မိန္႔လိုက္သည္။ ဆရာေတာ္ ၫႊန္ျပရာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဒၚလံုးတင္ နားတြင္ ကပ္ရပ္ေနေသာ တက္ထရြန္ ကြက္စိပ္ ၀မ္းဆက္ပြပြကေလး ၀တ္ထားသည့္ အသက္ငါးႏွစ္ခန္႔ ရွိေသာ ေခါင္းေျပာင္ေျပာင္၊ မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္း၊ အသားျဖဴျဖဴ၊ ၀ကစ္ကစ္ ကေလး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရသည္။

“ဘယ္က ကေလး လဲ ဘုရား”

“ငါ ေခၚလာတာ။ လမ္းက်မွ ငါ ေျပာျပမယ္။ ကဲ ကေလးတင္။ ေမာင္းေတာ့”

ကိုဘိုေတာက္သည္ ဆရာေတာ္ကို ဘာမွ် ျပန္မ ေျပာေတာ့ဘဲ ထိုကေလးကို လွည္းေနာက္ၿမီးေပၚသို႔ ဆိုး ဆိုးဆတ္ဆတ္ ေကာက္တင္ လိုက္၏။ ထိုကေလးသည္ လွည္းရံတိုင္ကို သူ၏ လက္ ၀ကစ္ကစ္ေလးႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္ ထားၿပီး ကိုဘိုေတာက္ကို မၾကည့္ရဲ ၾကည့္ရဲၾကည့္သည္။

ကိုဘိုေတာက္တ႔ို မိုးညိဳရြာက ရန္ကုန္ျပည္ကား လမ္းမႀကီး ၇ မိုင္ခန္႔ေ၀း၍ နတၱလင္းၿမိဳ႕ အေနာက္မွာ ရွိ သည္။ ခုလည္း ဆရာေတာ္က ျပည္ၿမိဳ႕ရွိ စာခ်ဆရာ ေတာ္ႀကီးေနမေကာင္း၍ သတင္းေမးၿပီး ျပန္လာသည္ကို ကားလမ္းမမွ သြားႀကိဳျခင္း ျဖစ္သည္။ ႏြားညီေနာင္သည္ အျပန္လမ္းမို႔ နကန္ပင္ တို႔စရာ မလိုေအာင္ သြက္ သြက္လွမ္းသျဖင့္ လွည္းယာဥ္ေလးမွာ ျခဴသံလြင္လြင္ ျဖင့္ လွည္းလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ခပ္ေသာ့ေသာ့ေလးေျပးေန၏။ လွည္းလမ္းေဘးရွိ ခ်ဳံေတြေပၚတြင္ ေဖြးေနေအာင္ ပြင့္ေသာ မိေက်ာင္းပန္းမ်ားေၾကာင့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ပန္းရနံ႔တို႔ျဖင့္ သင္းပ်ံ႕ေနသည္။ အင္ဖက္ပင္တစ္တန္းကို ျဖတ္ေက်ာ္အထြက္ မွာေတာ့ ေရွ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ ဖ်ာၾကမ္းေပါင္းမိုးကာထားေသာ လွည္းတစ္စီးက ဆရာေတာ့္ လွည္းယာဥ္မွန္း သိကာ ေဘးသို႔ ကပ္ရပ္ေပး သည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လွည္းေပၚမွ ကိုေအးေငြကို ျမင္ေသာ္ ဆရာေတာ္က
“ေအးေငြေရ...လံုးတင္တို႔သားအမိလည္း ပါတယ္။ မင္းကိုေစာင့္ေနတယ္”

ဆရာေတာ္ စကားေျပာေနတုန္းမို႔ ကိုဘိုေတာက္က ႏြားေတြကို တကၽြတ္ကၽြတ္ စုတ္သပ္ရင္း နဖားႀကိဳးေလး တင္းတင္းဆြဲထားလိုက္သည္။ ဆရာေတာ္ စကားစျပတ္ေတာ့ နဖားႀကိဳးေလွ်ာ့ကာ ဟဲ့ တစ္ခ်က္ ခပ္ျပင္းျပင္းေငါက္လိုက္ရာ ႏြားညီေနာင္ကလည္း အေသာ့ကေလးေဆာင့္႐ုန္းလိုက္စဥ္

“အား... ေအာင္မေလး အေမေရ...”

ဆိုသည့္အသံႏွင့္အတူ လွည္းေနာက္မွာ ထိုင္ေနေသာ ကေလးသည္ လွည္းေပၚမွ တလိမ့္ေခါက္ေကြး ျပဳတ္က်သြားသည္။

“ဟဲ့...ဟဲ့...ဘိုေတာက္၊ ကေလး ျပဳတ္က် သြားတယ္။ ရပ္စမ္းဦး”

ကိုဘုိေတာက္သည္ လွည္းကိုရပ္ၿပီး လွည္းေနာက္ဘက္ဖုန္ေတာထဲက ကေလးကို မတ္တတ္ရပ္ေစၿပီး သူ၏ လက္ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးႏွင့္ ဖုန္ေတြ ခါေပးကာ ကေလးကို ခ်ဳိင္းႏွစ္ဖက္က မ၊ လွည္းေပၚေကာက္တင္လိုက္၏။ ကေလးသည္ တံေတာင္ဆစ္ကို လက္ျဖင့္အုပ္ကာ အသံျဗဲ ႀကီးႏွင့္ ေအာ္ငိုလိုက္သည္။

“မွန္းစမ္း၊ ေၾသာ္ လက္ ပြန္းသြားတာကိုး။ ကဲ တိတ္ တိတ္၊ ေက်ာင္းေရာက္ရင္ ဘုန္းဘုန္းေဆးလိမ္းေပးမယ္ ဟုတ္လား။ လာ ဘုန္းဘုန္းေရွ႕မွာထိုင္”

ခဏေနေတာ့ တအီအီ ငိုသံ ေပ်ာက္သြားၿပီး ကေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။
“ကေလးမိဘေတြက အညာက ေက်ာက္ထုတဲ့ ေက်ာက္က်င္း အလုပ္သမားေတြ။ သူ႔ကို ေမြးၿပီးၿပီးခ်င္း အေမက မီးတြင္းထဲမွာ ဆံုးသြားတာတဲ့။ ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းမွာ သားအဖႏွစ္ေယာက္ကပ္ေနၾကရင္း အေဖ လုပ္သူကလည္း ငွက္ဖ်ားေရာဂါ အခံနဲ႔ မၾကာခင္ကမွ ဆံုးျပန္ေတာ့ ကေလးက ေက်ာင္းမွာ က်န္ေနတာေပါ့ ကြယ္။ ေက်ာင္းက ကိုရင္ ေလးေတြကို ခင္ေနေတာ့ ကေလးက မလိုက္ခ်င္ရွာ ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုရင္ေတြ၊ ဦးပၪၥင္းေတြကလည္းေန႔ေရာ ညပါ စာ၀ါ လိုက္ေနရတာဆို ေတာ့ ဒီကေလးကို ဘယ္ ထိန္းႏိုင္မွာလဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ငါ့ေက်ာင္းမွာပဲ ေမြးေပးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးေခၚလာ ခဲ့တာပဲကြယ့္။ မင္းလည္း ရွိ မဟုတ္လား”
“သနားစရာပဲ။ ဒါေပမဲ့ တပည့္ေတာ္က ကေလးေတြနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္မွ မေနဖူးေတာ့ မျဖစ္ဘူးနဲ႔ တူတယ္”

“ဟဲ့ ငါကေရာ ဘယ္ကေလးနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနခဲ့ဖူးလို႔လဲ။ အခုဟာက ဒုကၡ ေရာက္ေနလို႔ကြယ့္။ နင့္ အားကိုးၿပီး ငါ ေခၚလာတာ။ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ ထားရမယ္၊ ၾကားလား ဘိုေတာက္”

“တင္ပါ့ဘုရား၊ နာမည္ ကေကာ ဘယ္လိုတဲ့တုံး ဘုရား”

“ႏို႔ဆီ တဲ့”

“ႏို႔ဆီ လို႔ပဲ ဟား... ဟား...။ ဒါနဲ႔ ေယာက်္ားေလးလား၊ မိန္းကေလးလား ဘုရား...”

“ဟဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေမြးပါမယ္ဆိုမွ ေယာက်္ားေလးေပါ့ဟ”

“တျခားနာမည္ မရွိဘူးတဲ့လား ဘုရား”

“မရွိဘူးနဲ႔ တူတယ္။ ဒီနာမည္ေတာင္ သူ ငယ္ငယ္က ႏို႔ဆီတိုက္ ေမြးရလို႔ သူ႔ အေဖက ႏို႔ဆီလို႔ပဲ ေခၚရင္း တြင္သြားတာလို႔ ေျပာတာပဲ”

ၿပီးခဲ့သည့္ ကဆုန္လက ကပၸိယ ကိုဘုိေတာက္ အသက္ ၄၀ ျပည့္ခဲ့ၿပီ။ ကိုဘိုေတာက္ ကပၸိယျဖစ္သြား သည္မွာေတာ့ သိပ္မၾကာ ေသးေပ။ အႀကီး မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ၿပီးမွ ရသည့္ သားအငယ္ဆံုးမို႔ ငယ္ငယ္က အလိုလိုက္သမွ် ႀကီးလာ ေတာ့ ထန္းရည္ေသာက္၊ ၾကက္တိုက္၊ အလုပ္လက္ ေၾကာမတင္းႏွင့္ ခ်က္ခနဲဆို ဘိုေတာက္၊ မေကာင္းမႈမွန္ သမွ် စုေနေသာ ဘိုေတာက္ ကို မိုးညိဳ တစ္ရြာလံုးက ေအာ့ႏွလံုးနာၿပီးေထာင္ ထြက္ ရာဇ၀င္လူဆိုးကဲ့သို႔ သေဘာထားကာ ပတ္သက္ ခ်င္သူမရွိေပ။ မိဘေတြ မရွိ ၾကသည့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အစ္မေတြ၊ ေယာက္ဖေတြက လည္း ဆိုးလြန္းေတာ့ အကပ္ မခံၾကဘဲ အဆံုးေတာ့မေကာင္းေက်ာင္းပုိ႔ ဆို႐ိုးစကား အတိုင္း ဆရာေတာ္ထံသို႔ ေရာက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းမွာ ဆရာေတာ္ အျပင္ခန္းေန ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးႏွင့္ ေက်ာင္းသားငယ္ ႏွစ္ေယာက္သာ ရွိသည္။ ထို ေက်ာင္းသားငယ္ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အတန္းေက်ာင္းဖြင့္ လွ်င္ အိမ္ျပန္ၾကမည့္ သူမ်ား ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းမွာ ပံုေသ ေနေသာ ေက်ာင္းသားဟူ၍ မရွိေပ။ ငယ္ငယ္ကတည္း က ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသခဲ့ရ ေသာ ဆရာေတာ္၏ “ဘို ေတာက္ မင္း ငါ့ေက်ာင္းမွာ လာေန။ ကပၸိယလိုတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ရင္ အခ်ဳိး အကုန္ျပင္”ဆိုသည့္ တစ္ခ်က္ လႊတ္ အမိန္႔ႏွင့္အတူ ဆရာ ေတာ့္ ေက်ာင္းေရာက္ေန သည္မွာ လာမည့္၀ါဆို ဆို လွ်င္ ၃ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ ဟိုတုန္းက မူးခဲ့ ဆိုးခဲ့သည့္ အရွိန္ေတြေၾကာင့္ ရြာရိွလူကုန္ ဘိုေတာက္ကို အစြယ္ ခ်ဳိးထားသည့္ ေႁမြကဲ့သို႔ မေၾကာက္ေသာ္လည္း ရြံ႕ေနတုန္း။

ဘိုေတာက္ပံုစံက အသားမည္းမည္း၊ အရပ္ရွည္ ရွည္၊ ဦးေခါင္းခၽြန္တြန္တြန္၊ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး၊ ႏွာေခါင္း ပိန္ပိန္ႏွင့္ ကြမ္းစားလြန္း၍ ပါးစပ္က နီရဲကာ သြားေတြ ကလည္း သစ္ေစးေရာင္ ထ ေနသျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ၾကည့္ လိုက္လွ်င္ ေတာက္တဲ့အာနီ တစ္ေကာင္ႏွင့္ပင္ တူေနေသးေတာ့သည္။ ထို႔အျပင္ လမ္းေလွ်ာက္သည့္အခါလည္း လက္ျပင္ ကိုင္းကိုင္းႀကီးႏွင့္ ရန္ျဖစ္တုန္းက က်ဳိးခဲ့ေသာ သူ၏ ဘယ္လက္ေကာက္ ေကာက္ႀကီးက ခါးတစ္ဖက္ ေထာက္ထားသလား ထင္ရ ေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိုးညိဳရွိ လူမ်ားသည္ ေျပာဆို မေကာင္းသည့္ ကေလးမ်ား ကို ကိုဘိုေတာက္ လာၿပီ ဟု ေျခာက္လန္႔တတ္ၾကသည္။ ကိုဘုိေတာက္ကလည္း ကေလးေတြႏွင့္ တရင္းတႏွီး မရွိေခ်။ ႏို႔ဆီ ေက်ာင္းေရာက္ စတုန္းကလည္း တစ္ပတ္ ေလာက္ၾကာသည့္အထိ ကိုဘိုေတာက္ကို ရဲရဲပင္ မၾကည့္ ေပ။ တရင္းတႏွီး မရွိေခ်။ သို႔ေသာ္ အက်ႌ၊ ေဘာင္းဘီ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း၊ ပြတတေတြျဖင့္ က်က္သေရခန္းေရွ႕တြင္ ေခြေခြကေလး အိပ္ေပ်ာ္တတ္ ေလ့ရွိေသာ အျပစ္ကင္းသည့္ မ်က္ႏွာ၀ိုင္း၀ိုင္း ပါးေဖာင္းေဖာင္းကေလးႏွင့္ ႏို႔ဆီကို ေတာ့ ကိုဘိုေတာက္ ခ်စ္စိတ္ သနားစိတ္၀င္မိသည္။ ဆရာ ေတာ္၏ အရိပ္ခိုရတာခ်င္း တူေသာ္လည္း ႏို႔ဆီကသူ႔ ထက္မ်ားစြာ ကံဆုိးပံုကိုလည္းေတြးမိကာ ကိုဘိုေတာက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။ ေမတၱာဟူသည္ ေရာင္ျပန္ ဟပ္တတ္သည္ျဖစ္ရာ အခ်ိန္ ၾကာလာသည္ႏွင့္ အမွ် ႏို႔ဆီ ကလည္း ကိုဘိုေတာက္ကို ေျပာရဲဆိုရဲ ရွိလာေတာ့သည္။

ရြာ၏ အပယ္ခံ ကုိဘုိေတာက္ႏွင့္ ခိုကိုးရာမဲ့ ဥတစ္လံုးတစ္ေကာင္ႂကြက္ ႏို႔ဆီမွာ အသက္အရြယ္ ကြာျခားျခင္းသာရွိၿပီးေလာေလာဆယ္ ဆရာေတာ္ အရိပ္တြင္ ခုိလံႈ ေနရတာခ်င္းေတာ့ အတူတူပင္ ျဖစ္သည္။ ႏြယ္ဆိုသည္ မွာ နီးစပ္ရာကို ရစ္ပတ္တတ္ေသာ သေဘာ ရွိသကဲ့သို႔ တစ္ ေနရာတည္းတြင္ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာ အတူေန အတူ စားေနလာေသာ ဘ၀တူ ကို ဘိုေတာက္ႏွင့္ ႏို႔ဆီတို႔ႏွစ္ဦး တျဖည္းျဖည္း သံေယာဇဥ္ ခိုင္မာ လာခဲ့သည္မွာ မဆန္းေပ။ ႏို႔ဆီသည္ ရြာထဲရွိ သူႏွင့္ရြယ္တူကေလးမ်ားေၾကာက္သည့္ ႐ုပ္ရည္ရွိသူ ကိုဘိုေတာက္အား ပါးစပ္ဖ်ားက “အဘ ဘိုေတာက္”ဆို သည္ကိုမခ်သလို၊ ကိုဘိုေတာက္ကလည္း သူသြားေလရာ ႏို႔ဆီ ေခၚသြားတတ္သည္။ ကိုဘိုေတာက္သည္ ေက်ာင္းေ၀ ယ်ာ၀စၥၿပီးသည္ ႏွင့္ႏို႔ဆီ အတြက္ ေက်ာင္းေသာက္ ေရကန္မွ ရႊံ႕ခူးကာ အ႐ုပ္မ်ဳိးစံု လုပ္ေပးရသည္ႏွင့္၊ ငွက္ေပ်ာ လက္ခုတ္ကာ ေသနတ္ လုပ္သည္ႏွင့္၊ စကၠဴစြန္ ခ်ဳိးရသည္ ကတစ္မ်ဳိး၊ ပလတ္စတစ္ အိတ္ႏွင့္တစ္လံုးေရြးေစ့ ေလးမ်ား ခူးေပးသည္က တစ္ဖံုစသည္ျဖင့္ တစ္ေန႔တစ္မ်ဳိး မ႐ိုးရေအာင္ သြားမည္းမည္းေတြ အၿဖီးသား ႏွင့္ စိတ္ရွည္ရွည္ လုပ္ေပး တတ္သည္။ ဆရာေတာ္ ကလည္း ႏို႔ဆီကို သင္ပုန္းႀကီး စသင္ ေပးေနေပၿပီ။

“ဟဲ့ ဟဲ့ ဘယ္က က ပက္လက္ရမွာလဲ။ ယပက္လက္ပါကြယ့္”

“ဓားဦးခၽြန္ လို႔ မဆိုရဘူး။ ဓေအာက္ခ်ဳိက္။ ကဲ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ဆို”

“ဘကုန္းေရးရမွာေလ။ မင္းေရးထားတာ ဟ ျဖစ္ေနတယ္ကြယ့္”

“ဟဲ့ ႏို႔ဆီ၊ ဟ၀န္းပူ လို႔ မရွိပါဘူးဟယ္။ တ၀န္းပူ။ ကဲ လိုက္ဆို တ၀န္းပူ”

“တစ္ဆယ္ေရးတာ၊ တစ္နဲ႔ သုညနဲ႔ ပူးမေရးရဘူးေလ။ တစ္မွာ အဆံထည့္ လိုက္ေတာ့ မင္းတစ္ဆယ္က ဆလိမ္ ျဖစ္ကုန္ၿပီ”

“ဆယ့္တစ္၊ ဆယ့္တစ္ မွတ္မိလား။ ေနာက္တစ္ ေခါက္ေရး။ တစ္တစ္လို႔ မဆိုရဘူးေနာ္”

စသည္ျဖင့္ ႏို႔ဆီ စာ သင္ခ်ိန္တိုင္း ဆရာေတာ္ အသံကို ၾကားရေလ့ရွိသည္။
တစ္ခါကလည္း ဆရာ ေတာ္က
“ႏို႔ဆီ ေက်ာင္းေပၚ နာရီသြားၾကည့္စမ္း”

ခဏၾကာေတာ့ ႏို႔ဆီ ျပန္ေရာက္လာကာ
“ရွိတယ္ ဘုရား”

“ဘာရွိတာလဲ ဟဲ့”

“နာရီေလ။ ဘုန္းဘုန္းပဲ နာရီၾကည့္ဆို ဘုရား”

“သယ္ ငါ ေခါက္ လိုက္ရ။ မင္းကို ဘယ္ႏွနာရီ လဲလို႔ ၾကည့္ခိုင္းတာကြယ့္။ ရွိမရွိ ၾကည့္ခိုင္းတာ မဟုတ္ဘူး”

ဆရာေတာ္ႏွင့္ ႏို႔ဆီတို႔ ၏ ကဲ့သို႔အျဖစ္ေတြကို ကိုဘိုေတာက္အဖို႔ ေန႔စဥ္ၾကားေန က်မို႔ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ေပ။ ႏွစ္ေတြသာ ေျပာင္းသြားေသာ္လည္း သင္ပုန္းႀကီးက မတက္ႏိုင္ေသာ ႏို႔ဆီကို “တယ္ထိုင္းတဲ့ ကေလး” ဟု ဆရာေတာ္က မွတ္ခ်က္ခ် လိုက္ေတာ့သည္။ သုိ႔ေပမဲ့ ကိုဘိုေကာက္အဖို႔ မိုးညိဳ တစ္ရြာလံုး ႏို႔ဆီသာ အေတာ္ဆံုး၊ အတတ္ဆံုးအထင္ရွိေလသည္။

ကထိန္ဒါယကာ ျမေမာင္ ဆိုသည္က ဘိုေတာက္ ႏွင့္ ငယ္ငယ္က ထိန္ေတာမူ လတန္းေက်ာင္းအထိ အတူ ေနခဲ့ၾကေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သည္။ ကိုဘိုေတာက္မွာသာ ေပေပေတေတႏွင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ကပ္ေနရသည့္ ဘ၀ဆိုက္ခဲ့ ေသာ္လည္း ျမေမာင္က ဘြဲ႕ေတြ ဘာေတြရကာ ရန္ ကုန္တြင္ ႀကီးပြားေနသည္။ သူတို႔မိသားစုကို ကိုဘိုေတာက္ လွည္းျဖင့္ သြားႀကိဳရ မည္။ ႏို႔ဆီလည္း ပါသည္။ ျမေမာင္၏ အပ်ဳိေပါက္အ ရြယ္အ `မြာသမီးေလး ႏွစ္ေယာက္ မွာ က်စ္ဆံၿမီးရွည္ရွည္၊ ဂါ၀န္ ဆင္တူေလးႏွင့္ ခ်စ္စ ရာေကာင္းလွသည္။ ျမေမာင္က ႏို႔ဆီ၏ ခ်စ္စဖြယ္ သန္႔ျပန္႔ ေသာ ႐ုပ္ရည္ကို ၾကည့္ကာ
“ဘိုေတာက္၊ ဘယ္သူ႔ ကေလးလဲ။ ခ်စ္စရာေလးပဲ ကြ”

ဟုဆိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏို႔ဆီ အေၾကာင္းကို ကိုဘိုေတာက္ ခပ္တိုတိုရွင္းျပလိုက္ရ၏။ ျမေမာင္ မိန္းမလုပ္သူက ႏို႔ဆီကိုၾကည့္ကာ သနား၏။ ျမေမာင္၏ အ`မြာသမီး ႏွစ္ေယာက္မွာ လွည္းစီးရ၍ ေပ်ာ္ၾကသည္။ ျမေမာင္က ဘိုေတာက္ကို မေရာက္တာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရြာက အေၾကာင္းေတြ ေမးလာ၏။ ႏို႔ဆီကေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွ ဂါ၀န္ လွလွ၀တ္ထားသည့္ ႐ုပ္ဆင္တူေကာင္မေလးေတြကို မ်က္ ေတာင္မခတ္တမ္းေငးကာ လိုက္ပါလာေတာ့သည္။ ႏို႔ဆီသည္ ျမေမာင္၏ သမီးႏွစ္ ေယာက္ႏွင့္ အေဖာ္ျဖစ္သြား ခဲ့သည္။ ညဘက္အိပ္ၾက ေတာ့ ႏို႔ဆီက“ဘဘိုေတာက္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က တိရစၧာန္႐ံုထဲမွာ ျမင္းအက်ားႀကီးေတြလည္း ရွိတယ္ဆို”
“ေအး ရွိတာေပါ့။ မင္း က ဘယ္လိုသိလဲ”

“မမႀကီးနဲ႔ မမငယ္ေျပာတာ။ ကားလည္း မ်ားတယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံလည္း ရွိတယ္။ ရထားႀကီးကလည္း သူတို႔ အိမ္နားက ေန႔တိုင္းေမာင္းသြားတာ တဲ့။ သားတို႔ ဟိုတစ္ခါ စားဖူးတဲ့ ေရခဲမုန္႔မ်ဳိး လည္း အမ်ားႀကီး စားလို႔ရ တယ္တဲ့။ ဟုတ္လားဟင္”

“ဟုတ္တာေပါ့ကြ။ ရန္ကုန္ပဲ”

“ဘဘိုေတာက္ေကာ အဲဒီရန္ကုန္ႀကီးေရာက္ဖူးလား”

“ေဟ့ေအး၊ ဘယ္ ေရာက္ဖူးမွာလဲ။ အိပ္ေတာ့ကြာ။ ဘ အိပ္ခ်င္ၿပီ။ မနက္ျဖန္ ကထိန္ လွည့္မယ့္ေန႔။ မနက္က်ရင္ ဘ အ႐ုဏ္ဆြမ္းလည္း ခ်က္ရဦးမယ္”

ေက်ာင္းကထိန္က ထင္ထားသည္ထက္ ပိုၿပီး စည္ကားလွသည္။ အလွ်ံပယ္ ေကၽြးေမြးကာ လွဴဖြယ္ပစၥည္း စို႔စို႔ပို႔ပို႔ ျဖစ္သျဖင့္ ဆရာေတာ္ မ်က္ႏွာ ပြင့္လွသည္။ ႏို႔ဆီ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ျမေမာင္တို႔ ဆင္သည့္ ပါ၀ါ ရိန္းဂ်ား အ႐ုပ္ပါ တီရွပ္ အနီေရာင္ကို သေဘာ အက်ႀကီး က်ေန၏။ ကထိန္ၿပီး ႏွစ္ရက္ေျမာက္လွ်င္ ျမေမာင္တို႔ မိသားစု ရန္ကုန္ ျပန္ေတာ့မည္။ ရြာမွ ေပးၾကေသာ လက္ေဆာင္ပဲေစ့ပဲဆံေတြက ေက်ာင္းမွာ တစ္ပံုတစ္ပင္။ ျမေမာင္က ငယ္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ ဘိုေတာက္ကို အ၀တ္အစား အခ်ဳိ႕ႏွင့္ ပိုက္ဆံအခ်ဳိ႕ ေပးသည္။ ကိုဘိုေတာက္ ၀မ္းသာသြားသည္။ မၾကာခင္က ႏို႔ဆီပူဆာေသာ မီးေရာင္စံုလင္းကာ အသံမ်ဳိးစံု ထြက္ေသာ ဓာတ္ခဲေသနတ္ ကို
“ေနာက္မွ ဘ ၀ယ္ေပးမယ္။ ခုေတာ့ ဒီေသနတ္ ခဏကိုင္ဦး”
ဟု ဆိုကာ ငွက္ေပ်ာလက္ကို ေသနတ္ လုပ္ေပးခဲ့ ရသည္။

ခုေတာ့ျဖင့္ ႏို႔ဆီ လိုခ်င္ ေသာ ေသနတ္ ၀ယ္ေပးလိုက္ဦးမည္ဟု ေတြးလိုက္သည္။
ကိုဘိုေတာက္ ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုလည္း အံ့ၾသမိသည္။ သူ႔ဘ၀မွာ မည္သူကိုမွ် ႏို႔ဆီေလာက္ သံေယာဇဥ္ တြယ္ရ မည့္သူ မရွိခဲ့ေပ။ အစ္မေတြကေမြးေသာ တူ၊ တူမမ်ား ရွိေသာ္လည္း ကေလးမ်ားက ဘာသိဘာသာ ေနၾကသည္။ တစ္ရြာတည္းေနေသာ္လည္း အစ္မေတြ ေနာက္ေမြးသည့္ ကေလးမ်ား ဆိုသူ လံုး၀ မသိေတာ့ေပ။ ကုန္ကုန္ ေျပာရလွ်င္ သူ႔႐ုပ္ရည္ေၾကာင့္ ခုခ်ိန္ထိ သူမို႔ ရြာလယ္လမ္းကေလွ်ာက္ လာလွ်င္ ကေလးေတြက နီးရာအိမ္ထဲ ၀င္ပုန္းၾကသည္က မ်ား၏။ သူကလည္း ဘယ္ကေလးမွ ပုပု ပပမရွိခဲ့ ဖူးေပ။ ခုေတာ့ ဘယ္သူ႔ အတြက္မွ မစဥ္းစားတတ္ေသာ ကိုဘိုေတာက္ အေတြး ထဲမွာ ဘယ္ကိစၥမဆို ႏို႔ဆီအတြက္ ထည့္စဥ္းစား လာတတ္ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ ခါတစ္ခါ ဆရာေတာ္က “မင္းတို႔ေျမးအဘိုး မ်က္စိ ေနာက္ေနတာပဲ”ဟု ေျပာ တတ္သလို မိုးညိဳတစ္ရြာလံုး ကလည္း “ဘိုေတာက္ေတာ့ ႏို႔ဆီ ေရာက္လာၿပီးမွ အခ်ဳိးေျပာင္းလာတယ္”ဟု မွတ္ ခ်က္ခ်ခံရသည္။

ႏို႔ဆီကို ျမေမာင္တို႔အျပန္ ရန္ကုန္သုိ႔ ေခၚသြားမည္ဟု ဆရာေတာ္ မိန္႔လိုက္ေတာ့ ကိုဘိုေတာက္ ၀မ္းသာသြား သည္။
“ေကာင္းတာေပါ့ ဘုရား၊ ကေလးမေလးေတြ ေျပာတာနဲ႔တင္ ႏို႔ဆီက ရန္ကုန္ကို သိပ္စိတ္၀င္စားေန တာ။ ဒါနဲ႔ အေတာ္ၾကာၾကာ ေနရမွာလား ဘုရား”

“ဟဲ့ ဘိုေတာက္ရဲ႕ နားေ၀းလိုက္တာ။ သူ ေပ်ာ္ရင္ ေမြးစားမယ္ ဆိုမွ အၿပီးေနေတာ့မွာေပါ့ကြယ္။ အဲဒါကို မင္းပဲ ႏို႔ဆီကို ေျပာျပလိုက္။ ဟဲ့ ငါ ေျပာတာ ၾကားလား။ ဘိုေတာက္”

“တင္ပါ့ဘုရား”

ဟုသာ ဆိုလိုက္ရေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ ဘာေတြ ဆက္မိန္႔မွန္း ကိုဘိုေတာက္ မသိေတာ့ေပ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ သံေယာဇဥ္မျဖစ္ဖူးေသာ ကိုဘိုေတာက္က အေနၾကာလာေသာ ႏို႔ဆီကို သံေယာဇဥ္ တြယ္ေနမိသည္။ ညတိုင္ဆို လွ်င္ကိုဘိုေတာက္ကို “ဘဘို ေတာက္ သား ႏွိပ္ေပးရမ လား”ဆိုၿပီး သူ႔လက္ေသးေသးေလးနဲ႔ ႏွိပ္ေပးလိုႏွိပ္ေပး လုပ္တတ္သည္။ ကိုဘိုေတာက္သည္ ႏို႔ဆီႏွင့္ ထမင္းအတူစား၊ ေရအတူခ်ဳိး၊ ညအတူအိပ္ႏွင့္ ဘယ္သြား သြား ႏို႔ဆီပါတတ္ျပန္သည္။ ခုေတာ့ ျမေမာင္က ႏို႔ဆီကို ေမြးစားမည္ဆိုေသာအခါ ႏို႔ဆီ အတြက္ ၀မ္းသာရသလို၊ ႏို႔ ဆီကို ခြဲရမည္ဆိုေသာ အသိစိတ္ေၾကာင့္ ရင္ထဲတြင္ မေကာင္းလွေပ။ ညဘက္ ေရာက္ေတာ့ ကိုဘိုေတာက္က ႏို႔ဆီလိုခ်င္ေသာ မီးလင္းေသနတ္ကေလးေပးရင္း

“ႏို႔ဆီ၊ မင္း အ၀တ္ေတြသိမ္း။ ဘုန္းဘုန္းက ရန္ကုန္ကို လိုက္သြားဖို႔ မိန္႔လိုက္တယ္”

“ဟာ ဘဘိုေတာက္ တကယ္ေျပာတာလား။ သားတို႔ တကယ္လိုက္ရမွာလား”

“ဟုတ္ပါတယ္ဆိုမွ ကြာ။ ကဲ အိပ္ေတာ့။ မနက္ က်ရင္ ေစာေစာထရမယ္။ ဘလည္း အိပ္ခ်င္ၿပီ”
ခဏၾကာေတာ့ တ႐ွဴး႐ွဴးႏွင့္ ႏို႔ဆီ အိပ္ေမာက်သြားေတာ့သည္။ ကိုဘိုေတာက္ တစ္ေယာက္ နံနက္အုန္းေမာင္းထေခါက္သည္အထိ တစ္ေရးမွ မေပ်ာ္ေတာ့ေခ်။

ျမေမာင္တို႔ မိသားစုႏွင့္ အတူ မ်က္ရည္ စက္လက္ႏွင့္ ႏို႔ဆီ ပါသြားေသာ လွည္းကို မ်က္စိေအာက္က ေပ်ာက္ သြားသည္အထိ ကိုဘိုေတာက္ လိုက္ၾကည့္ေနမိ သည္။ ကိုဘိုေတာက္ စိတ္ထဲတြင္ သူလိုလူ တစ္ေယာက္က ဘာေသြးသားမွ် မေတာ္စပ္ေသာ ကေလး တစ္ေယာက္ကို ႏွစ္အနည္းငယ္ အတူ ေနရ႐ံုျဖင့္ ထိုမွ် သံ ေယာဇဥ္ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ထင္မွတ္မထားသလို၊ ယခု ထိုကေလးႏွင့္ ခြဲခြာရသည့္ အခါတြင္ လြန္စြာ ၀မ္းပန္းတနည္း ျဖစ္ရမည္ဟု ထင္မွတ္မထားေခ်။ ဆရာေတာ္ကလည္း ဖြင့္မေျပာေသာ္လည္း ကုိဘို ေတာက္ အတြင္းစိတ္ကို ရိပ္မိကာ ဆိတ္ဆိတ္ေနေနသည္။ ထင္းစင္ေဘးရွိ ရႊံ႔႐ုပ္ ကေလးေတြႏွင့္ အနီေရာင္ ေရြးေစ့ေတြက ပိုင္ရွင္မဲ့သြားေလၿပီ။ ေက်ာင္းတိုင္တြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ႏို႔ဆီ လႊတ္ေနက် စြန္ကေလးက ေလ အေ၀ွ႔တြင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ ျမည္ကာ လႈပ္ယမ္းသြားသည္။

ကိုဘိုေတာက္သည္ ေက်ာင္းေလွကားရင္းကို မီွကာ အားမရွိသလို ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔ရင္ဘတ္ႀကီးက ဖားဖိုႀကီးကဲ့သို႔ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ ျဖစ္လာၿပီး အတန္ၾကာေတာ့ ပူေႏြးေသာ မ်က္ရည္တို႔က သူ႔ပါးျပင္ေပၚသို႔ တစ္လိမ့္ခ်င္း စီးက်လာေတာ့သည္။ က်လာေသာ မ်က္ရည္တို႔ကို သူ၏ လက္ ၾကမ္းႀကီးႏွင့္ ပြတ္ပစ္လိုက္ ၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းေရွ႕ရွိ လွည္းလမ္းေၾကာင္းကို လည္းေကာင္း၊ အင္ဖက္ပင္ စိမ္း အုပ္အုပ္ေတြကို လည္းေကာင္း ရီေ၀ေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာသည္ အထိ အဓိပၸာယ္မဲ့ ေငးေမာေနမိေတာ့သည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုဘိုေတာက္မ်က္စိထဲတြင္ အင္ဖက္ပင္ စိမ္းအုပ္အုပ္ေတြၾကားမွ အနီေရာင္ေလးတစ္ခုကို ျမင္လိုက္သည္။ ထိုအနီေရာင္ သဏၭာန္ေလးသည္ ေက်ာင္း ဘက္ကို ဦးတည္ေနေသာ လွည္းလမ္းေၾကာင္းေပၚမွတစ္ဆင့္ ေက်ာင္းဘက္သို႔ တေရြ႕ေရြ႕နီးလာေနသည္။ ကိုဘိုေတာက္သည္ ရီေ၀ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ထိုအနီေရာင္ေလးအား စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ပထမေတာ့ သူ႔မ်က္လံုး သူ မယံုႏိုင္ေသးေပ။

ခဏၾကာေတာ့ ထိုအနီေရာင္ သဏၭာန္ေလးမွာ ထင္ရွား သည္ထက္ ထင္ရွားလာ သည္။ ကိုဘိုေတာက္၏ ရီေ၀ေနေသာ မ်က္လံုးအစံုမွာ အေရာင္တလက္လက္ ေတာက္ပလာကာ ထိုင္ေနရာ ေလွကားရင္းမွ ထကာ သြက္လက္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းေရွ႕ လွည္းလမ္းဆီသို႔ တစ္ဟုန္ထိုးေျပးထြက္ သြားေတာ့သည္။ သည္မနက္ သူကိုယ္တိုင္ ႏို႔ဆီကို ပါ၀ါရိန္း ဂ်ား႐ုပ္ပါသည့္ အနီေရာင္တီရွပ္ကို ၀တ္ေပး ထားခဲ့သည္ပဲ။ ေက်ာင္းျပတင္းေပါက္ကေန အလံုးစံုကို ျမင္ေနရေသာ ဆရာေတာ္သည္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ကာ ႏႈတ္ဖ်ားကေတာ့ သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာ ဟုသာ မိန္႔ ေတာ္မူလိုက္ေတာ့သည္။

က်ဴရီ
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ ေမလ ၂၀၁၂)
http://shweamyutay.com