"---တစ္ခ်ိန္က ေကာင္ေလးက မူးလုိ႕ ေကာင္မေလးက ထိန္းၾကရသည္။ ဒီမုိကေရစီရေတာ့ ေကာင္မေလးက ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္ေအာင္မူးသည္---"
ဤေဆာင္းပါးကုိ မေရးမီ ေျပာလုိသည္မွာ ကၽြန္မသည္ ႏုိင္ငံေရးသမားမဟုတ္ပါ။ သုိ႕ေသာ္ ႏုိင္ငံအေရးကုိ စိတ္၀င္စားမႈ အျပည့္ ရွိပါသည္။ ဤႏိုင္ငံတြင္ ေမြးဖြားၾကီးျပင္းခဲ့သူတစ္ဦးျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ဤႏိုင္ငံကုိ မင္းလုပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာသူမ်ားႏွင့္ သူတုိ႕၏ ဥပေဒမ်ား၊ အမိန္႕မ်ား၊ ေၾကညာခ်က္မ်ားသည္ ကၽြန္မ အတြက္ အေရးပါလာရပါသည္။
ႏိ္ုင္ငံေရးသမားမွ တုိင္းျပည္အေရးကုိ စိတ္၀င္စားရသည္ မဟုတ္ပါ။ ႏုိင္ငံေရးဆုိသည္က တုိင္းျပည္တြင္ မီွတင္းေနထုိင္သူ လူသားအေပါင္းႏွင့္ သက္ဆုိင္သည္ ဆိုေသာ္ျငားလည္း တုိင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ပုံ နည္းနာ နိႆယမ်ားကုိ ေျပာၾကဆုိၾကလွ်င္ျဖင့္ လုပ္ေဖာ္ ကုိင္ဖက္မ်ားႏွင့္ မိသားစု၀င္မ်ားက ႏုိင္ငံေရးေတြ မေျပာနဲ႕၊ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္သူမ်ားစုေ၀းရာကုိ မသြားနဲ႕ စသည္ျဖင့္ တားၾက ဆီးၾကပါသည္။ သမုိင္းေၾကာင္းေနာက္ခံက လူကုိ အက်င့္ပါေစသည္ကုိး။
ကၽြန္မသိသေရြ႕ ဒီမုိကေရစီဆုိတာ တုိင္းျပည္ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္မည့္ လမ္းစဥ္ တစ္ခုပါ။ တစ္ပါတီစံနစ္ တုန္းက အုပ္ခ်ဳပ္ပုံမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ အစုိးရ ဖဲြ႕စည္းခြင့္ရေသာ ပါတီ၀င္ေတြသာမက လႊတ္ေတာ္ထဲတြင္ အတုိက္အခံ ပါတီ၀င္မ်ားလည္း ရွိေနမည္။ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆုိခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ စသည့္ အခြင့္အေရး ရမည္။
သုိ႕ေသာ္ ……… လြတ္လပ္ျခင္းသည္ စည္းကမ္းမဲ့ျခင္း မဟုတ္။ ဒီမုိကေရစီ ဆုိသည္မွာ ေဘာင္းဘီတုိကပ္ကပ္ေလးကုိ ရင္လုံရုံမွ် ဗုိက္သားေဖာ္ကာ၀တ္ျခင္း မဟုတ္။ ကၽြန္မကုိ သမီးက ေမးသည္။ ေမေမ ဒီမုိကေရစီရျပီ ဆုိေတာ့ အဲဒီလုိ ၀တ္ရမယ္လုိ႕ဆုိလုိတာလား ..တဲ့။
၀တ္စားဆင္ယင္မႈသည္ ယဥ္ေက်းမႈ၊ လူၾကီးသူမေရွ႕တြင္ ေခါင္းငုံ႕ကာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရသည္မွာ ယဥ္ေက်းမႈ၊ လမ္းမေပၚတြင္ လူကူးမ်ဥ္းက်ားတြင္ လမ္းျဖတ္ကူးသူရွိလွ်င္ ကားရပ္ေပးရမည္မွာ ယဥ္ေက်းမႈ။
ဒီႏွစ္ ေႏြရာသီက အေတာ္ပူျပင္းခဲ့သည္။ ျဖဴလြလြ ခ်ည္သားမ်ားကုိ လက္စကေလာက္ ခ်ဳပ္၀တ္ကာ စာသင္သြားခဲ့ရသည္။ လမ္းမေပၚတြင္မေတာ့ ေက်ာေျဗာင္သား၊ ၾကိဳးတစ္လုံး အက်ၤီေလးမ်ားႏွင့္။ ေအာ္ ငါ့ႏွယ္…………
ေနေရာင္ရွားပါးေသာ ႏုိင္ငံမ်ားက ေနထိေအာင္ ၀တ္ၾကရသည္ေလ။ တစ္ႏွစ္လုံးမွ ရက္ပုိင္းေလာက္ ေနေရာင္က ထိသည္ကုိး။ သည္မွာက တစ္ဆယ့္ႏွစ္ရာသီပတ္လုံး ေနေရာင္က ျပိဳးျပိဳးကုိလက္ေနသည္ပဲ။
ကၽြန္မအက်ီၤမ်ားကုိ ခ်ုဳပ္သည့္ အစ္မၾကီးကလည္း ၾကိဳးတစ္လုံးဂါ၀န္ႏွင့္.။ ေနာက္ သူက ဆုိေသးသည္။
ေၾသာ္…. ကၽြန္မတုိ႕ တုိင္းျပည္က ဆရာမေတြလည္း သနားပါတယ္၊ ဒီေလာက္ပူတာေတာင္ အက်ီၤက လက္စက ၀တ္ရေသးတယ္၊ ကၽြန္မတုိ႕ဆီက လူေတြသက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္တာကုိ ဦးစားမေပးဘဲ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဆုိတာနဲ႕ကုိ ကုိင္ေပါက္ေနေတာ့တာ …
သူလည္း တတ္သမွ်မွတ္သမွ် ေတြးေခၚကာ ကၽြန္မ အတြက္ အက်ီၤ လက္စက အတြက္ ကုိယ္တုိင္း ယူရင္း ဆုိရွာသည္။
ေၾသာ္ …….. ယဥ္ေက်းမႈဆုိတဲ့ အရာၾကီးကုိ လူေလာကပတ္၀န္းက်င္က တမင္တကာ ဖန္တီးယူၾကသည္ဟု ေအာက္ေမ့ေနၾကသည္ကုိး။ ေရွးအဆက္ဆက္က ဖန္တီးဆင္ယင္လာသမွ်တုိ႕ သည္ မိမိေနထုိင္က်က္စားရာ ေရေျမသဘာ၀ အေပၚတည္မီကာ တည္ျမဲလာခဲ့သည္ပဲ။ သူ႕ႏိုင္ငံ၊ သူ႕ ရာသီဥတုႏွင့္ လုိက္ေလ်ာညီေထြေသာ အ၀တ္အစားမ်ားက ဆက္လက္ တည္ျမဲကာ က်န္ရစ္သည္ ဆုိကတည္းက အဆင္ေျပမႈ ရွိသည့္အတြက္ပင္။ ထဘီ၀တ္ပုံႏွင့္ ပုဆုိး၀တ္ပုံပင္ မတူ။
ခုေတာ့ ေနပူက်ဲက်ဲေအာက္တြင္ ေက်ာအေျပာင္သားနွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီက ေပါင္ရင္းအဆုံးတြင္။ ပူေလာင္လုိက္မည့္ မိတ္ကပ္ေတြက အေဖြးသား။ နားထင္က စီးက်ေနသည့္ ေခၽြးေပါက္မ်ား။ တခ်ိဳ႕ကလည္း အတြင္းအကၤ်ိီက ကုိယ္က်ပ္၊ အေပၚအက်ီၤတုိတုိေလးက ႏုိင္လြန္ဇာ။
ေယာက်္ားေလးမ်ားၾကည့္လုိက္လွ်င္လည္း အက်ီၤမည္းမည္း၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီက်ပ္က်ပ္ ရွည္ရွည္ၾကီးႏွင့္ ဆံပင္က ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္။ ေခၽြးကြက္ေတြက အကၤီ်အနက္ေရာင္မွာပင္ အထင္းသား။
ကုိရီးယားက ေအးခဲေနသည္မို႕ ဆုိဂ်ဳေလး ကူရသည္က ဓေလ့တစ္ခု။ ပူေလာင္တဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ ဆုိဂ်ဳက ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္ႏုိင္သည္ေလ။ သုိ႕ေပမယ့္လည္း ေရပြဲႏႊဲသည့္ သည္သၾကၤန္မွာ ျပင္းလွတဲ့ေနပူျပင္းေအာက္မွာကုိ မိန္းကေလး၊ ေယာက်္ားေလးမေရြး ဆုိဂ်ဴနဲ႕ ဘီယာနဲ႕။ တစ္ခ်ိန္က ေကာင္ေလးက မူးလုိ႕ ေကာင္မေလးက ထိန္းၾကရသည္။ ဒီမုိကေရစီရေတာ့ ေကာင္မေလးက ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္ေအာင္မူးသည္။ ေၾသာ္ ေကာင္ေလးက ေပြ႕ကာထိန္းရေတာ့သည္။ မ၀႕ံမရဲမရွိ။
က်န္းမာေရးအရ နံနက္ခင္းလမ္းမေလွ်ာက္ႏုိ္င္ေတာ့ ညေနခင္းေလးေရြးကာ ေလွ်ာက္ရသည္။ ကန္ေတာ္ၾကီးကန္ပတ္ တံတားေလးက ေလွ်ာက္လုိ႕အေတာ္ေကာင္းသည္။ ေရျပင္ႏွင့္ ၾကာႏွင့္။ ဘုရားႏွင့္ စိမ္းစုိ႕ေသာ သစ္ပင္အုံ႕အု႔ံႏွင့္။ တံတားေပၚေရာက္ အသက္ကုိ ျပင္းျပင္းရႈကာ ရင္ကုိေကာ့ ျပီး လမ္းကုိ ေလွ်ာက္ရင္းေခါင္းက တျဖည္းျဖည္းငု႕ံမွန္းမသိ၊ ငု႕ံလာသည္။ တံတားေပၚမွာ ခ်စ္သူစုံတြဲတုိ႕က ျပင္သစ္ႏုိင္ငံ၊ ပါရီျမိဳ႕သုိ႕ ေပြ႕ကာပုိက္ကာ တုိးကာ ေ၀ွ႕ကာ၊ ေနာက္ ... ရႈကာရႈိက္ကာ အနမ္းပန္းေလးပင္ေခၽြလုိ႕ေရာက္ေနၾကသည္။ ကၽြန္မတုိ႕ ဗမာမ်ား အတြက္ေတာ့ ယုိသူမရွက္၊ ျမင္သူရွက္စရာေပပဲကုိး။
ဒီလိုႏွင့္ ပု၀ါတစ္ကမ္း၊ လက္တစ္လွမ္း ဆုိေသာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ............. ဒီမုိကေရစီစံနစ္ႏွင့္ လားလားမွ် မဆုိ္င္ဘဲ ေပ်ာက္သြားပါေရာ့လား။
ဧရာ၀တီ(Blog)
No comments:
Post a Comment