ဥတၱရသီရိၿမိဳ႕နယ္မွ NLD ကိုယ္စားလွယ္ ဦးမင္းသူ၏ ေဆြးေႏြးခ်က္တြင္လည္း တိုင္းရင္းသားကုိယ္စားလွယ္မ်ားမွာ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ တင္ျပရန္ မ၀ံ့မရဲျဖစ္ေနမႈမ်ားရွိေၾကာင္း ေျပာၾကားရာ ဥကၠဌက အဆိုပါေျပာၾကားခ်က္အား ကန္႔ကြက္ေၾကာင္း သတိေပးတခါက လူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ ဘ၀ႀကီးပြားတိုးတက္ေရးအတြက္ အိမ္နီးခ်င္းနိဳင္ငံတစ္နိဳင္ငံကို တရားမ၀င္သြားၿပီး တံငါအလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ခဲ႔ပါသတဲ႔။
လုပ္စက အရင္းမစိုက္ေလွထိုးလိုက္ဆိုတဲ႔ ေရွးစကားအတိုင္း တံငါေလွသားေပါ႔၊ ေနာက္ေတာ႔ သူ႔ရဲ႔ႀကိဳးစားမွဳ ဥာဏ္ေကာင္းမွဳ အကြက္ၿမင္မွဳ စတာေတြေႀကာင္႔ မာလိန္မွဴးႀကီး ၿဖစ္လာခဲ႔ပါသတဲ႔၊ ေနာက္ေတာ႔လည္း လူမ်ဳိးၿခား တံငါသူေဌးႀကီးရဲ႔ ယံုႀကည္စိတ္ခ်ရတဲ႔ မာလိန္မွဴးႀကီးၿဖစ္၊ ဒီကေန ေခတ္ေတြအေၿပာင္းမွာ မိခင္နိဳင္ငံရင္းကို ၿပန္၀င္လာၿပီး လူမ်ဳိးၿခားတံငါသည္ႀကီးရဲ႔ အေထာက္အပံ႔နဲ႔ ေခတ္မွီတံငါလုပ္ငန္းကို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ၿဖစ္ေအာင္ လုပ္ကိုင္ခ်ဲ႔ထြင္ရင္း သူႀကြယ္ႀကီးတစ္ေယာက္ၿဖစ္လာပါေလေရာ။
သူႀကြယ္ၿဖစ္လာေတာ႔ တစ္မူးရွိလို႔တစ္ပဲလွဴ ဆိုတဲ႔ အေလ႔အထရွိတဲ႔ မိရုိးဖလာအစဥ္အလာအတိုင္း အလွဴအတန္းေတြ ရက္ရက္ေရာေရာ လုပ္ေတာ႔တာေပါ႔၊ ဒါ႔အၿပင္ သူရဲ႔ဇာတိခ်က္ၿမဳတ္က လူငယ္လူရြယ္ေလးေတြကို အလုပ္အကိုင္ေပးတာေတြ ႀကီးပြားေအာင္ ႏုတ္၏ေစာင္မၿခင္း လက္၏ေစာင္မၿခင္း စတာေတြ လုပ္ေပးေလေတာ႔ သူဟာ ဇာတိနယ္ရဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးလို ၿဖစ္လာတာေပါ႔။
သူဟာ အတန္းပညာေတာ႔ သိပ္ၿဖစ္ၿဖစ္ေၿမာက္ေၿမာက္ မတတ္ရွာပါဘူး ဒါေပမဲ႔ ေလာကမွာ ဘယ္လိုေနရင္ ဘယ္လိုထိုင္ရင္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာတယ္ ဆိုတာကို ဘ၀ေက်ာင္းေတာ္မွာ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ပါရဂူေၿမာက္ ဆည္းပူးလာခဲ႔သူပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ သီရိဘာညာအစခ်ီတဲ႔ သူႀကြယ္ဘြဲ႔ႀကီးကိုလည္း သူရလိုက္ပါတယ္။
ေခတ္ေတြေၿပာင္းၿပီး အမတ္ေခတ္ေရာက္ေတာ႔ အင္မတန္ႀသဇာႀကီးတဲ႔ ပါတီႀကီးတစ္ခုရဲ႔ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းအၿဖစ္ သူ႔ရဲ႔ဇာတိနယ္မွာ ၀င္ေရာက္အေရြးခံပါေလေရာ။ နိဳင္ငံေရးကို နားလည္လို႔ နိဳင္ငံေရးေလာကထဲ ၀င္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ အမတ္ၿဖစ္ရင္ အနည္းဆံုးေတာ႔ ဂုဏ္ရွိမယ္လို႔ သူေတြးတယ္ေလ၊ ဒီလိုပဲ သူ႔ရဲ႔ပါတီကလည္း သူ႔လို ႀသဇာရွိသူ လူေလးစားသူကို ကိုယ္စားလွယ္အလုပ္ခိုင္းရင္ ပါတီဂုဏ္တက္တယ္ေပါ႔။
တိုတိုနဲ႔ေၿပာရရင္ သူအမတ္ၿဖစ္သြားတယ္။
သူ႔ရဲ႔အမတ္ဘ၀ ပထမႏွစ္မ်ားကေတာ႔ ပန္းခင္းေသာလမ္းပါပဲ၊ ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးကိုသြား လႊတ္ေတာ္ႀကီးကိုတက္၊ အမ်ားလက္ခုပ္တီးရင္ တီးလိုက္၊ အိပ္ငိုက္ရင္အိပ္လိုက္၊ လႊတ္ေတာ္ဆင္းရင္ အပန္းေၿဖလိုက္၊ ဇာတိၿမိဳ႔ကိုၿပန္လာရင္ သူ႔ကိုတေလးတစား လာႏုတ္ဆက္တဲ႔ ေဒသခံေတြကို ဂုဏ္ရွိရွိၿပန္ႏုတ္ဆက္လိုက္၊ တခ်ိန္က သူ႔ကို အေပၚစီးက ဆက္ဆံဖူးတဲ႔ ဌာနဆိုင္ရာေတြ အခုေတာ႔ သူ႔ကို ရုိရုိေသေသ ေလးစားၿပေနတာကို အရသာခံလိုက္ နဲ႔ ဘ၀ႀကီးက ေက်နပ္စရာႀကီးၿဖစ္လို႔။
အဲ ... ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ႔ လႊတ္ေတာ္ႀကီးက အရင္ကလို အပန္းေၿဖစရာ ေနရာမဟုတ္ေတာ႔၊ တခ်ိန္တုန္းက နိဳင္ငံေတာ္ကို ဆန္႔က်င္ခဲ႔သူ သူပုန္သကန္ေတြလို႔ သတ္မွတ္ကာ ေထာင္ေတြတန္းေတြအခ်ခံခဲ႔ရသူေတြ ေခါင္းေပါင္းႀကီးေတြ စြတ္လို႔ လႊတ္ေတာ္ထဲ ေရာက္လာႀကၿပီ၊ လႊတ္ေတာ္ႀကီးက ၿငင္းႀကခံုႀက ေဆြးေႏြးႀက အလုပ္လုပ္ႀကတဲ႔ ေနရာဌာနႀကီးၿဖစ္လာခဲ႔ၿပီ။ ဒီေတာ႔ အရင္ႏွစ္ကလို သူ႔ဘ၀က ခပ္ၿငိမ္႔ၿငိမ္႔ လႊတ္တက္အမတ္မင္း လုပ္ေနလို႔မရေတာ႔၊ နိဳင္ငံေရးသမားဘ၀ထဲ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ေနတာကို နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ေတြ႔လိုက္ရၿပီ။ တစ္သက္လံုးသိလာခဲ႔တာ နိဳင္ငံေရးသမားဆိုတာနဲ႔ လက္ထိပ္နဲ႔ေထာင္ တြဲလ်က္ ဒါေႀကာင္႔ နိဳင္ငံေရးနဲ႔ အေ၀းဆံုး သူေရွာင္ခဲ႔သမွ် အခုေတာ႔ ေက်ာခ်မွ ဟ ငါနိဳင္ငံေရးသမား ပါလားလို႔ သတိထားမိေတာ႔တဲ႔အၿဖစ္။
ကိုယ္စားလွယ္တိုင္း ကိုယ္စားလွယ္တိုင္း ဟာ နိဳင္ငံေရးသမားပီပီ မိမိတို႔ရပ္ရြာအက်ဳိး နိဳင္ငံေတာ္အက်ဳိး ေထာက္ၿပေဆြးေႏြးၿပီး လူစြမ္းၿပရတဲ႔အခ်ိန္ကိုေရာက္လာေတာ႔ သူလည္း ဟယ္ ၀က္ၿဖစ္မွေတာ႔ ဟိုသင္းေႀကာက္ေနလို႔မရ ဆိုတဲ႔ထံုးအတိုင္း နိဳင္ငံေရးစာေတြ ေပေတြ တတ္နိဳင္သေလာက္ ႀကိဳးစားဖတ္ရွဳ႕ေလ႔လာၿပီး မိမိဇာတိနယ္မွာ ဘာေတြလိုအပ္ေနသလဲ ဘာေတြလုပ္သင္႔သလဲ ဆိုတာမ်ဳိးေတြ ကြင္းဆင္းစနည္းနာလို႔ လႊတ္ေတာ္ႀကီးထဲမွာ တင္ၿပေဆြးေႏြးရင္း သူဟာလည္း ေခသူမဟုတ္ေႀကာင္း ကိုယ္ရည္ၿပပါသတဲ႔။
သူ႔ဇာတိနယ္က စကားကို ေရွးပ်ဴေတြ ပုဂံေတြ ေၿပာသလို လဆြဲသံထည္႔ၿပီး ေၿပာတဲ႔ အေလ႔အထရွိပါတယ္။
လႊတ္ေတာ္ႀကီးမွာ သူ႔ကိုယ္သူ ကီး ေတြသြင္း ရဲေဆးတင္ၿပီး ပထမဆံုး လူစြမ္းၿပအဆိုတင္သြင္းတဲ႔အခိုက္မွာပဲ လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌမင္းက သူ႔ကို ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီး ခင္ဗ်ားေၿပာတဲ႔စကားကို အမ်ားနားမလည္ပါဘူး ဆိုၿပီး ထိုင္ခိုင္းလိုက္ပါသတဲ႔။
သူဟာ သူ႔ေဒသလိုအပ္ခ်က္ သူ႔ကိုမဲေပးသူေတြရဲ႔ လိုလားခ်က္ကို လႊတ္ေတာ္ႀကီးသိေအာင္ တင္ၿပတာပါ၊ ဒီအတြက္ သူ႔မွာအၿပစ္မရွိပါဘူး၊ ဒီလိုပဲ သူဟာ သူ႔ရဲ႔ခ်က္ၿမဳတ္ေဒသစကားကလြဲ က်န္တဲ႔ဘာသာစကားမေၿပာတတ္တာလဲ သူ႔အၿပစ္မဟုတ္ပါဘူး၊ သူ႔အေမကလည္း ငါသား ႀကီးလာရင္ အမတ္လုပ္မယ္လို႔ ရည္ရြယ္ထားၿပီး သူ႔ကိုေမြးခဲ႔တာမဟုတ္ေတာ႔ သူ႔အၿပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ လႊတ္ေတာ္ထဲက လူအမ်ားစုကလည္း သူ႔အရပ္ေဒသစကားနားမလည္တာ အၿပစ္မဟုတ္ပါဘူး၊ နားမလည္ေတာ႔ သူဘာတင္ၿပသလဲဆိုတာ က်န္တဲ႔ကိုယ္စားလွယ္ေတြ မသိနိဳင္တာမို႔ ေဆြးေႏြးဖို႔ မၿဖစ္နိဳင္ပါဘူး ဒါေႀကာင္႔ အထိုင္ခိုင္းတဲ႔ လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌမွာလည္း အၿပစ္မရွိပါဘူး။
ဒါဆိုအၿပစ္က ဘယ္သူလဲ ....
တိုင္းရင္းသားေတြဟာ သူတို႔အေရးေဆြးေႏြးဖို႔ရာ စကားအသံုးအႏွဳံးအားနည္းလို႔ မ၀ံ႔မရဲၿဖစ္ေနရွာတယ္ဆိုတဲ႔ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးရဲ႔ အဆိုကို လႊတ္ေတာ္တစ္ခုရဲ႔ ဥကၠဌႀကီးတစ္ဦးက ပယ္ခ်ၿပီး အဲဒီကိုယ္စားလွယ္ရဲ႔ အဆိုကိုေတာင္ ေ၀ဘန္အၿပစ္တင္ခဲ႔တာကို သတင္းေတြထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။
ၿမန္မာစကား (အထူးသၿဖင္႔ ၿပည္မစကား) မကၽြမ္းက်င္တဲ႔ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးအတြက္ သူ႔အၿမင္ သူ႔အေတြး သူ႔ေဒသအေရး နိဳင္ငံအေရးေတြကို ခ်ၿပေၿပာဆိုဖို႔ ဘာသာစကားဟာ အတားအဆီးႀကီးတစ္ခု ၿဖစ္ေနတာအမွန္ပဲ၊ တိုင္းၿပည္ေသြးစည္းညီညႊတ္ေရးမွာ အၿမင္ခ်င္းညီေအာင္ညိွဖို႔အတြက္ ရင္ထဲက စကားလံုးေတြ လြယ္လြယ္ကူကူထြက္ေအာင္ တစ္ခုခုေတာ႔ လိုအပ္ေနမလား။ အမ်ားစုကေၿပာမွာပါ ၿမန္မာလူမ်ဳိးအမ်ားစု ေနထိုင္တဲ႔ နိဳင္ငံမွာ အမတ္လုပ္မဲ႔ လူတစ္ေယာက္အဖို႔ ၿမန္မာစကားေတာ႔ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ တတ္ထားသင္႔တာေပါ႔လို႔ ဆိုႀကမွာပဲ၊ ဒါေပမဲ႔လည္း ...အင္း
mokenlay(MMCP)
ေဒါင္းမာန္ဟုန္
No comments:
Post a Comment