၈၈ မ်ဳိးဆက္တို႔ရဲ့ ခရီးခဲ -၂

ႏွေမ်ာစိတ္က သူ႔အတိုင္းရပ္မေနခဲ့။ ေတြး၏။ ယာဂုအိုးႀကီးကြဲသလို ခံစားမႈေတြဝင္၏။ မင္ဖူးသည့္တရား ကြယ္သလိုလို ျဖစ္ရ၏။ “ေကာင္းပါတယ္ကြာ၊ ၿပီးသြားတာေပါ့၊ လူလံုးကြဲသြားတာပဲ” စသည့္မခ်ိတင္ကဲျဖင့္ သကၠရာဇ္ေဟာင္းတို႔ကို ငဲ့ေစာင္းမိ၏။ “ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားအျဖစ္ ေထာင္ထဲဝင္သြားၾကၿပီး နိုင္ငံေရးသမားမ်ားအျဖစ္ ျပန္ထြက္လာၾက သည့္ သူတို႔အား   ေခတ္တေခတ္ထဲအၿပိဳင္  ျဖတ္ခဲ့ၾကသည္ဆိုျငား မိမိေခါင္းေဆာင္ မ်ားအျဖစ္ ျမင္စမ္းခ်င္လွ” ဟု ေတာင့္ တခဲ့ဖူး၏။ ခု ထိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တို႔အား ယာယီသိမ္းဆည္းရံုမွတပါး မံႈဝါးဝါးအနာဂတ္ေပၚ မပံုဝံ့ မယံုဝံ့ေသး။

ပန္းခ်ီ..စစ္ၿငိမ္းေအး

အသက္အရြယ္၊ ဘဝ၊ ျဖတ္သန္းမႈ၊ စိတ္ဓါတ္ႏွင့္အေတြးအေခၚေရခ်ိန္၊ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္မႈမ်ားအရ သူတို႔ ေက်ာင္းသား မဟုတ္ၾကေတာ့။ ဤတြင္ သူတို႔ တခုခုႏွင့္ဖလွယ္ရန္ျဖစ္လာသည္မွန္၏။ အမည္ သက္သက္မွ်မဟုတ္။ ဘာႏွင့္လဲမလဲကို အျမင္အမ်ဳိးမ်ဳိးမွေျပာၾကသူေတြထဲ က်ေနာ္လည္းပါခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္က “ဘာနဲ႔လဲေစ့ခ်င္သည္” ဟု မေျပာခဲ့ဘဲ “ဘာနဲ႔  မလဲေစခ်င္သည္” ကိုသာ အဘိယာစ ကလုပ္ခဲ့၏။ မလဲေစခ်င္သည့္အထဲတြင္ “ပါတီေထာင္ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ လႊတ္ေတာ္လမ္းေၾကာင္း” ဆိုသည့္နည္းပါ၏။ ပါတီေထာင္ မွတ္ပံုတင္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္   ေကာ္မရွင္ေရွ႕ေမွာက္ လွ်က္လဲၿပီ။   ေရြးေကာက္ပြဲဝင္လွ်င္ လႊတ္ေတာ္ေရွ႕ ဒူးတုပ္မိၿပီ။ လႊတ္ေတာ္ထဲေရာက္လွ်င္ ၂ဝဝ၈ အာဏာစက္ကို က်ဳိးႏြံရေတာ့မည္။ မမွန္မႈေအာက္ ေမွာက္လွ်က္မက်ေစခ်င္။ မဟုတ္မႈ၌ ဒူးအတုပ္မခံရေစခ်င္။ မတရားမႈတြင္ မက်ဳိးႏြံေစခ်င္။ အေရးအႀကီး ဆံုးက စစ္အုပ္စုက သိမွတ္ျပဳမွပါတီျဖစ္ရကာ ရွိေစခ်င္ရွိ ရၿပီး ေပ်ာက္ေစခ်င္ေပ်ာက္ရမည့္ မွတ္ပံုတင္ပါတီမ်ဳိး မျဖစ္ေစ့ခ်င္တာ ျဖစ္၏။ ဤသို႔လွ်င္ မျမင္လို။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအရာႏွင့္ မလဲေစခ်င္။

ေနာက္တလမ္းက “အင္န္ဂ်ီအိုနဲ႔ေမွးထား တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ အခြင့္အခါေစာင့္” သည္နည္းလည္း ဘဝင္သိတ္မက်။ မက်ရသည္မွာ တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ႏွင့္အခြင့္အခါေစာင့္က ျပႆနာမရွိ။ မရွိသည့္ အျပင္ မျဖစ္မေနလုပ္ရမည့္ကိစၥ။ အင္န္ဂ်ီအိုနဲ႔ေမွးထားဆိုသည္က ကိစၥရွိ၏။ ထိုင္းတြင္ ကာလတခုေန ခဲ့ဖူး၍ အင္န္ဂ်ီအိုဆိုသည္မွာ ဘာဟူ၍ အတန္အ သင့္ျမင္ခြင့္ရခဲ့၏။ အန္ဂ်ီအိုသည္ ဒိုနာအလိုက် သြားရသည့္ခရီး။ ကန္ပိန္းတို႔ ေလာ္ဘီတို႔သေဘာသည္ သူ႔ကိုသြားခ်ဲ႕ဖို႔ထက္ သူ႔ဂြင္မွာဆန္႔ဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခ်ဳံ႕ေပးရသည့္အျဖစ္ထက္မပို။ သူ႔အထုတ္ႏွင့္ ကိုယ့္အလုပ္သက္သက္ လုပ္မရ။ ဘယ္အစိုးရတက္တက္ ငါ့အစိုးရဟု မေႂကြးေၾကာ္လွ်င္သာရွိမည္ လက္ေတြ႔တြင္ အန္င္ဂ်ီအိုတို႔ ထိုသို႔သာအႏွင္မ်ား၏။ သို႔မွလည္း ခရီးတြင္၏။ က်ေနာ္က သူတို႔ကို လူထုလမ္းတြင္ ျမင္ခ်င္၏။ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ခ်ဲ႕ရင္း လြတ္လပ္လမ္းကို က်ယ္ေစ့ခ်င္၏။ လူထုအထုတ္ႏွင့္လူထုအလုပ္ကို လုပ္ေစ့ခ်င္ ၏။ မူမမွန္သူေတြ အစိုးတရလုပ္ေနသည္ကို ဖယ္ရွားၿပီး သူတို႔ကိုသာ အစိုးရေစ့ခ်င္၏။ အေရးအႀကီးဆံုး အခ်က္က ေငြေၾကးကိစၥ။ အန္င္ဂ်ီအိုကို ေငြေၾကးႏွင့္ပတ္သက္၍ ပြင့္ လင္းျမင္သာမႈမရွိဟု အစိုးရေတြ၊ အစိုးရႏွင့္လုပ္သည့္လုပ္ငန္းေတြအပါအဝင္ လူထုအဖြဲ႔အစည္းေတြကိုေျပာသလို သြား ယိုးစြပ္လို႔မရ။ အန္ဂ်ီအိုက လူထုပိုက္ဆံ၊ တိုင္းျပည္ဘ႑ာတို႔ႏွင့္ လည္ပတ္ေနတာမဟုတ္။ သူ႔အလႉရွင္ႏွင့္ သူ႔ပံုစံႏွင့္ သူ႔ေငြေၾကးစီမံခန္႔ခြဲမႈႏွင့္ သူ႔စာရင္းဇယားႏွင့္သူျဖစ္၏။ ဒါကို အန္ဂ်ီအိုယဥ္ေက်းမႈအေျခခိုင္သည့္ နိုင္ငံႏွင့္ ထိုနိုင္ငံသား တို႔က နားလည္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပႆနာမရွိတတ္။ ဗမာျပည္က်ေတာ့ ထိုသို႔မဟုတ္။ ထိုယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ထိေတြ႔ကာလ မၾကာေသး။ ေနာက္တခ်က္က ဗမာ့နိုင္ငံေရး၏ ဆတ္ဆတ္ ထိမခံေသာကိစၥမ်ား၌ ေငြေၾကးကိစၥထိပ္ဆံုးကပါ၏။ နဂိုကတည္းက အင္န္ဂ်ီအိုဘဝမွလာသူတို႔တြင္ ကိစၥမရွိေသာ္လည္း သန္႔စင္သည့္နိုင္ငံေရးဘဝက လာသူေတြက်ေတာ့ ကိစၥမွ အႀကီးႀကီးကိုရွိ၏။ က်ေနာ္က သူတို႔ကို ကိစၥေသးေသးေလးပင္ ရွိေစ့ခ်င္သူမဟုတ္။ အင္န္ဂ်ီအိုေငြဇယားတြင္ သြားမ ညပ္ေစ့ခ်င္။ သို႔ျဖင့္ ဤနည္းလည္း ပံုမက်ပန္းမက်။

ေနာက္တလမ္းက “အျခားမ်က္ႏွာစာမ်ားမွေန၍ နိုင္ငံေရးလုပ္”။ ထိုေရြးလမ္းလည္း သိတ္ဟန္မက်ဟု ထင္ျပန္၏။ အနု ပညာမ်က္ႏွာစာမွ ဝင္လုပ္မည္ဆိုပါစို႔ အကန္႔အသတ္က အနုပညာကိုယ္၌ပင္ျဖစ္ေန၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုက အနု ပညာတြင္ အကန္႔အသတ္မရွိ၍ ျဖစ္၏။ နိုင္ငံေရးတြင္အကန္႔အသတ္ရွိၿပီး အျမင့္ဆံုးမွာအာဏာတြင္ဆံုး၏။ အနုပညာကား အဆံုးမရွိသည့္ခရီး။ အကန္႔အသတ္မရွိသည့္ခရီး။ သည္ခရီးထဲသြားၿပီး ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ဖို႔ဆို က်န္တာ ေတြခ်န္ခဲ့မွရ၏။ သူတို႔ နိုင္ငံေရးကိုခ်န္ၿပီး ထိုခရီးထဲဝင္သြားမွာစိုးသူေတြထဲ က်ေနာ္လည္းပါ၏။ ဒါဆို အနုပညာႏွင့္ နိုင္ငံေရးတြဲကာ ကၽြဲကူးေရပါ လုပ္ရင္ေရာဟု ဆိုစရာရွိ၏။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္လည္း ကၽြဲကူးသေလာက္သာ ပါမည့္ေရျဖစ္၏။ ေရ မည္မွ်ရွိ၍ ကၽြဲမည္မွ်ကူးနိုင္မည္နည္း။ ေတြးစရာေတြ ရွိေသး၏။ ထားေတာ့ ကၽြဲကူးသမွ် ပါသည့္ေရ။ ထို႔ထက္မပို။ အာ ဏာအထိ လွမ္းလို႔မလြယ္။ အေရးအႀကီးဆံုးအခ်က္က လက္ရွိဗမာ့နိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းသည္ ဇာတ္ဆရာ သီခ်င္း သည္ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာေတြ အာဏာရမည့္အေၾကာင္းေနာက္ခံ မဟုတ္ဟု ထင္၏။

ဘာ .. မလုပ္ေစခ်င္တာေတြခ်ည္း ေျပာေနလို႔ မၿပီးေသးဟု ေတြးေနတုန္း ျဗဳန္းဆို သူတို႔ဘက္က သူတို႔လုပ္မည့္အရာ ကို “…… လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြကို ပုိၿပီးက်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္လုပ္ေဆာင္နိုင္ေရးနဲ႔ စည္းစနစ္တက် လုပ္ေဆာင္နုိင္ေရး ေတြကို ရည္႐ြယ္ၿပီး…….” ဟု အတိအလင္းဆိုလာ၏။ လူကိစၥေတာ့ မပါေသး။ မေျပာေသး။ ဘယ္သူေတြ လုပ္မွာလဲ။ ၈၈ ၿငိမ္း/ပြင့္ အကုန္လံုးလား။ ဘယ္သူေတြ ဘာလုပ္ၾကမလဲစသည္တို႔ေတာ့ သဲသဲကြဲကြဲမရွိေသး။ သို႔ေသာ္ ေသခ်ာတာ တခုက သူတို႔ လူမႈေရး ဘက္လွည့္သြားၿပီဆိုျခင္းပင္။ “လူမႈေရးလည္း နိုင္ငံေရးပဲ၊ နိုင္ငံေရးဟာ လူမႈေရးရာမဟုတ္လို႔ ဘာလဲ၊ လူမႈေရးႀကီးေတာ့ နိုင္ငံေရးေပါ့” ဟု ဆိုခဲ့လွ်င္မူ ေျပာစရာမရွိ။ မိမိအျမင္က လူမႈေရးလုပ္လွ်င္ လူမႈေရး သမားလို ေနရေတာ့မည္။ ဟိုလူေတြကလည္း ဤသို႔ပဲေနေစ့ခ်င္လိမ့္မည္။ မိမိဘက္ကလည္း သတ္မွတ္ေဘာင္ မေက်ာ္ ေအာင္ ေနရလိမ့္မည္။ မေန ေနေအာင္လည္း လုပ္ျပလိမ့္မည္။ ဟိုလူေတြ အလိုအရ လူမႈေရးအသင္းအဖြဲ႔သည္ နိုင္ငံ ေရးႏွင့္ကင္းရမည္။ ကင္းနိုင္လွ်င္ ေကာင္း/မေကာင္းကို အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းႏွင့္ယွဥ္ေတြးလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဟုထင္၏။

ေနာက္ဆံုးအခ်က္က သာမန္အေနအထားမွပင္လွ်င္ နိုင္ငံတနိုင္ငံ၏အေရးက အျခားနိုင္ငံမ်ား နိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္း မ်ားႏွင့္ ခြဲေတြးလို႔မရ။ ဗမာ့လက္ရွိနိုင္ငံေရးက ပို၍ပင္ဆြဲေတြးေနရသည့္အျဖစ္။ လတ္တေလာ ျပည္တြင္းက အလႈပ္အ ရမ္း အလွည့္အေျပာင္းမွန္သမွ်က ျပည္ပအေရြ႕ေတြဆီကေန လာတာလိုလိုခ်ည္းျဖစ္၏။ ကမၻာ့အလည္မွာ မဝင္ဆန္႔ခဲ့ သည့္ စစ္အုပ္စုသည္ ယခုအခါ အေမရိကန္ နိုင္ငံျခားေရးေပၚလစီ ဖိုးကပ္စ္အေရြ႕တြင္ လူရာဝင္တြင္က်ယ္လာခဲ့၏။ တြင္က်ယ္သည့္ အေလွ်ာက္   ျပည္တြင္းေနေတြအေပၚ ေမာက္မာသည့္လကၡဏာျပခ်င္၏။ လူတလူ သူတမင္း လုပ္ခ်င္ လာ၏။ ထိုအေနအထားေတြရွိေၾကာင္း ကိုမင္းကိုနိုင္၏ ေအာက္ပါစကားက ထင္ရွားေစ၏ “….အေရးအႀကီးဆံုး တခ်က္ က နိုင္ငံတကာနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဆက္ဆံေရးကေျပလည္လာတာနဲ႔အမွ် ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားသူေတြ အေပၚမွာ မေထမဲ့ျမင္ျပဳၿပီးေတာ့” ငါတို႔ေတာ့ နိုင္ငံတကာနဲ႔ရၿပီကြ” ဆိုၿပီးေတာ့ ဒီဘက္မွာ နင္းလိုက္ေတာ့မယ့္ ပံုစံမ်ဳိး ေတာ့ အဲ့လိုမျဖစ္ေအာင္လို႔ေပါ အၿမဲတမ္း နိုင္ငံတကာဟာခ်ိန္ဆၿပီးေတာ့ သူတို႔ ဆက္ဆံသင့္တယ္လို႔ယူဆပါတယ္။ (၅ လပိုင္း ၂၁ ရက္ ၂ဝ၁၃ ဗီအိုေအနဲ႔ မင္းကိုနိုင္ အင္တာဗ်ဴး) http://burmese.voanews.com/media/video/1664909.html?z=0&zp=1

ဟိုပန္ကိစၥသည္ ကိုမင္းကိုနိုင္ ေျပာသည့္ ဤ “မေထမဲ့ျမင္” မႈကို ထင္ဟပ္သည့္ အနီးကပ္ဆံုး အလွည့္ဟု ထင္၏။ “ေတာ္ ေလာက္ၿပီ” ဟု သတိေပးျခင္းလည္း ျဖစ္နိုင္၏။ ဆန္ရွင္ေတြအကုန္နီးနီး ဖြင့္မည္မေသခ်ာခင္အထိ လွန္ထားသည့္ႀကိဳးစ ကို ရွည္ထားေပးရာမွ တစတစျပန္ရုပ္ေတာ့မည္ဟု အခ်က္ျပျခင္းလည္းျဖစ္နိုင္၏။ “မင္းတို႔ဘာလုပ္မွာလဲေျပာ၊ နိုင္ငံေရး လိုလို လူမႈေရးလိုလို လုပ္မေနနဲ႔” ဟု သြယ္ဝိုက္ေမးျခင္းဟု ယူဆနိုင္စရာျဖစ္၏။ အားစမ္းၾကည့္ျခင္းလည္း ျဖစ္နိုင္၏။ သူတို႔အလိုမတူလွ်င္ ဤဟိုပန္သားေတြ တံတားထိပ္ေရာက္လာစရာအေၾကာင္းမရွိ။ ၈၈ ေတြကို တားစရာအေၾကာင္း မရွိ။ ၈၈ ေတြ မရပ္ဘဲဆက္တိုးလွ်င္ ဘာျဖစ္မည္မွန္းမသိေသာ္လည္း မတိုးခဲ့သျဖင့္ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ မွန္းေတာ့ ေသခ်ာ၏။ ဤ ဟိုပန္သည္ “မွတ္ပံုတင္လူမႈေရးအသင္း” လုပ္ရန္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျမန္ျမန္က်ေစဖို႔ ဖိအား တြန္းအား ေစ့ေဆာ္အား ေတြထဲက တခုမဟုတ္ဟု မည္သူေျပာနိုင္မည္နည္း။

ဘာပဲေျပာေျပာ ခုေတာ့ ၈၈ ၿငိမ္း/ပြင့္သည္ လူမႈေရးအသင္းအျဖစ္ မွတ္ပံုတင္ေတာ့မည္။ လူမႈေရးေတြ အားသြန္ခြန္စိုက္ လုပ္ေတာ့မည္။ “ကုသိုလ္လည္းရ ဝမ္းလည္းဝ” ကို ေရြးသူတို႔အဖို႔ “နိုင္ငံေရးဆိုတာ ကုသိုလ္တပဲ ငရဲတပိႆာ” သာ ျဖစ္ေတာ့ေလမည္လား မေျပာတတ္ေတာ့။ ခရီးကေတာ့ ခရီးခဲပင္။ ျဖတ္သူေတြအတြက္ မွတ္အတင္ခံမည့္ ေနာက္ထပ္ ခရီးခဲ။