လူအခ်င္းခ်င္း ရွိခိုးရျခင္း ကင္းေဝးပါေစ

ေရြးေကာက္ပြဲအႏိုင္ရ ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေတြ႕ဆံုေနတုန္းမွာ ကိုယ္စားလွယ္ တစ္ေယာက္က လက္အုပ္ခ်ီ ႏႈတ္ဆက္တာကို “မိတ္ဆက္တဲ့လူေတြ လက္အုပ္ခ်ီစရာ မလိုပါဘူး။ ဒီအထဲမွာ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးမွ မပါဘူး..” လို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ေျပာခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ စကားက အခုရက္ပိုင္း လႈပ္ခတ္သြားတယ္။ အြန္လိုင္းလူမႈကြန္ရက္ စာမ်က္ႏွာေတြမွာလည္း ေထာက္ခံသူ၊ ေဝဖန္သူေတြနဲ႔ ပြဲနည္းနည္းဆူသြားတယ္။

တကယ္ေတာ့ လူနဲ႔လူခ်င္း ရွိခိုးကန္ေတာ့ရျခင္းဟာ ျမန္မာ့႐ိုးရာ ႏႈတ္ဆက္တဲ့ ဓေလ့လားဆိုတာ နဝတ၊ နအဖ ေခတ္ႀကီးျပင္းတဲ့ လူငယ္၊ လူရြယ္ေတြၾကားမွာ ေဝဝါးစရာျဖစ္ေနတာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဟိုအရင္ အဂၤလိပ္ သူ႔ကၽြန္ဘဝေခတ္ စနစ္မွာလည္း အုပ္စိုးသူ၊ ဖိႏွိပ္သူ မင္းအစိုးရ အာဏာပိုင္မ်ားကို ဘုရားထူး၊ ရွိခိုးရတဲ့ ဓေလ့ဟာ ႀကိဳးနီစနစ္ အခြင့္ထူးခံ ျဗဴ႐ိုကရက္မ်ား ႀကီးစိုးျခင္းနဲ႔အတူ အထက္-ေအာက္ အစိုးရယႏၱရား အဆင့္ဆင့္မွာ တည္ရွိခဲ့ဖူးတယ္။

စာေရးဆရာသိန္းေဖျမင့္ကို သူ႔အေဖက အဂၤလိပ္ေက်ာင္းထားေပးခဲ့ျခင္းဟာ သူ (ဖခင္) ေျမတိုင္းစာေရးဘဝမွာ လာသမွ် ေျမတိုင္းဗိုလ္ဝန္ေထာက္ အရာရွိမင္းဆိုသူေတြကို လက္အုပ္ခ်ီ၊ ဘုရားထူးခဲ့ရလို႔၊ ငါ့သားပညာတတ္၊ ဘြဲ႕ရ၊ ဝန္ေထာက္ဗိုလ္ျဖစ္ရင္ ဘုရားထူးလြတ္မွာပဲဆိုၿပီး အဲဒီစိတ္၊ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္နဲ႔ အဂၤလိပ္ေက်ာင္း ပို႔ခဲ့ျခင္းျဖစ္တယ္လို႔ ဆရာသိန္းေဖျမင့္က စာတစ္ပုဒ္မွာ တခုတ္တရ ထည့္ေရးဖူးခဲ့တယ္။

ကိုလိုနီေခတ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေက်ာင္းေတြမွာ၊ အစိုးရဌာနေတြမွာ ဒီလက္အုပ္ခ်ီ ျပႆနာဟာ အေတာ္ အျငင္းပြားဖြယ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ျမန္မာပညာရွင္ႀကီးမ်ား ေဆြးေႏြးပြဲေတြ လုပ္ခဲ့ရတယ္။ မတူကြဲျပားတဲ့ လက္အုပ္ခ်ီျခင္းပံုစံ၊ စနစ္၊ အႏွစ္သာရေတြကို ေထာက္ျပေဝဖန္ခဲ့ၾကရတယ္။ အုပ္စိုးသူ ရွင္ဘုရင္ဟာ မင္းက်င့္တရားနဲ႔ ညီမွသာ အ႐ိုအေသျပဳခံထိုက္ ေၾကာင္း၊ ဒါေတာင္မွ အ႐ိုအေသျပဳရပံုနဲ႔ သေဘာဟာ အနေႏၲာအနႏၲငါးပါး အေပၚ ျပဳမူရပံုနဲ႔ ကြာျခားေၾကာင္းေတြကို ေရွးျမန္မာႀကီးမ်ား ကၽြႏ္သ ေဘာက္ဘဝမွာ အာခံတန္ျပန္ အသံေတြ ထြက္ခဲ့ၾကရဖူးပါတယ္။

မည္သို႔ဆိုေစ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားဟာ ေရွးသက္ဦးဆံပိုင္ အာဏာရွင္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္မွာ ကတည္းက မင္းစိုးရာဇာရဲ႕ ဓားကိုေၾကာက္လို႔ အ႐ိုအေသေပး လက္အုပ္ခ်ီ ဦးညြတ္ခဲ့ရေစဦး၊ အေျခခံသေဘာမွာေတာ့ လူမႈဓေလ့ေတြမွာ တရားလြန္ ဟန္လုပ္ ႐ိုက်ိဳးယဥ္ေက်းျပတတ္တဲ့ လူမ်ိဳး မဟုတ္ေၾကာင္းကေတာ့ သမိုင္းထင္ရွားခဲ့ပါတယ္။

ဟန္လုပ္ယဥ္ေက်းျပၿပီး ‘Thank you’ တို႔ ‘Please’ တို႔ ခဏခဏဆိုတတ္ တဲ့ လူမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ထဲက ႏွစ္လိုတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ကိုယ္ႏႈတ္အမူ အရာ ရွိၿပီးျဖစ္လို႔ အေပၚယံယဥ္ေက်းျပ၊ အလြန္အကၽြံ ေအာက္က်ိဳ႕ျပတာ မ်ိဳးေတြကို ေန႔စဥ္လူမႈဓေလ့မွာ ႐ိုးရာသေဘာအရ ျပဳလုပ္ေလ့မရွိပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ လူနဲ႔လူခ်င္းဖိႏွိပ္၊ စာနာေထာက္ထားမႈမဲ့၊ လူသားဆန္မႈမရွိ၊ လူသား တရားကင္း၊ တရားလြန္ အ႐ိုအေသခံ၊ အထက္-ေအာက္ ႏိုင့္ထက္စီးနင္း လုပ္၊ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွဥ္းျပဳ စတဲ့ ဓေလ့ဆိုးေတြ အ႐ိုးစြဲေနတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ တိုင္းျပည္မွာ ရာစုဝက္ အျမစ္တြယ္ၿပီးေနာက္ အခုမ်က္ေမွာက္ ေခတ္မွာေတာ့ လူအခ်င္းခ်င္း လက္အုပ္ခ်ီ အ႐ိုအေသမေပးသူက ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ မရွိသူအျဖစ္ တလြဲထင္ျမင္ ယူဆခံထိေနရပါၿပီ။

႐ုပ္ျမင္သံၾကား သတင္းတက္ဆက္မႈေတြမွာ၊ သတင္းေၾကညာသူေတြမွာ၊ ဟိုဟိုဒီဒီ လူမႈဘဝေတြမွာ၊ စီးပြားလုပ္ငန္း ေၾကာ္ျငာေတြမွာ ဟန္လုပ္ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ လက္အုပ္ခ်ီ ပံုရိပ္ေတြ ေနရာယူ ပ်ံ႕ႏွံ႔က်ယ္ျပန္႔ေန ပါၿပီ။

စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ။ အခုလူအမ်ား ဇြတ္လုပ္ျပၾကရတဲ့ “မဂၤလာပါ” ႏႈတ္ခြန္းဆက္ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ျမန္မာအစစ္ျဖစ္လ်က္ ျမန္မာစကား အသံထြက္ကို ပီသေအာင္ မထြက္တတ္ မထြက္ႏိုင္တာမ်ိဳးလို၊ ကာလံေဒသံ၊ လူပုဂၢိဳလ္၊ ရဟန္း၊ သံဃာလူႀကီးလူငယ္ ေဆြမ်ိဳး၊ အေဖဘက္၊ အေမဘက္ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ ျမန္မာစကား မသံုးတတ္တာကမွ ပိုလို႔ ျမန္မာ ယဥ္ေက်းမႈ ယုတ္ေလ်ာ့ရာ ေရာက္ပါေသးတယ္။ မူလကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ လူမႈထံုးတမ္းမွာလည္း မရွိတဲ့၊ လူလူခ်င္း ႏွိမ္ခ် ခြဲျခားလူ႔ဂုဏ္သိကၡာကို ထိပါးတဲ့၊ ခိုင္းလို႔ ေၾကာက္လို႔ အက်ိဳးေမွ်ာ္လို႔ စီးပြားေၾကာင့္ ဥစၥာ ေၾကာင့္ ရာထူးေၾကာင့္ မျဖစ္မေနလုပ္ေနရတဲ့ လက္အုပ္ခ်ီ ရွိခိုးဓေလ့လို မေလ်ာ္ ကန္တဲ့ အျပဳအမူ မက်င့္သံုး မျပဳလုပ္တဲ့အတြက္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္း နိမ့္က် ယုတ္ေလ်ာ့စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။

အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း ျမန္မာ (ဗမာ)ေတြ ကာလ၊ေဒသမေရြး လက္အုပ္ခ်ီအ႐ိုအေသေပးျခင္းဟာ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ဘုရားရဲ႕သားေတာ္ ရဟန္း သံဃာေတာ္ ေတြကိုသာ ျပဴမူေလ့ရွိပါတယ္။ ေနရာ၊ ေဒသ၊ အေျခအေန အေပၚ မူတည္ၿပီး လက္အုပ္ခ်ီ ဂါရဝျပဳေလ့ရွိၾကတဲ့ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာနဲ႔အတူ တစ္ဂိုဏ္းတည္းထား ေလးစား႐ိုေသျမတ္ႏိုးရတဲ့ မိဘနဲ႔ ဆရာသမားေတြအေပၚမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အလားတူ အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါအလိုက္ လက္အုပ္ခ်ီ အ႐ိုအေသ ေပးေလ့ရွိၾက တာက မိမိထက္ အသက္ႀကီး၊ ဝါႀကီး၊ သီလပညာ သိကၡာႀကီး ပူေဇာ္ထိုက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ လူႀကီးသူမမ်ားကို ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ ထူးျခားတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္စဥ္သေဘာမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ မိမိအသက္ကို ကယ္ခဲ့သူ (သို႔မဟုတ္) ေဆးဆရာ သမားေတာ္ႀကီးမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးသိတတ္တဲ့ သေဘာရွိခိုးကန္ေတာ့ ဂါရဝျပဳေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ ဒီလိုအခ်က္၊ အေျခအေန မ်ိဳးေတြ၊ သီးျခားထူးျခား ျဖစ္စဥ္မ်ိဳးေတြကလြဲလို႔ ေန႔စဥ္ လူမႈဘဝမွာေတာ့ လူအခ်င္းခ်င္း လက္အုပ္ခ်ီ၊ ဦးညြတ္ႏႈတ္ဆက္တယ္ဆိုတာ ျမန္မာ့ (ဗမာ့) ဓေလ့မွာ လံုးဝမရွိခဲ့ပါဘူး။

ဒီလက္အုပ္ခ်ီဓေလ့ဟာ ဟိႏၵဴဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုးစံမွာ ျမစ္ဖ်ား ခံကာ သူတို႔ရဲ႕ လူမႈထံုးတမ္းမွာပါ တည္ရွိေနၿပီး အိႏၵိယယဥ္ေက်းမႈ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေရာက္ရွိတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံ အပါအဝင္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ႏိုင္ငံေတြကို သက္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။

တခ်ိဳ႕ ႏိုင္ငံေတြမွာ ေန႔စဥ္သံုး ႏႈတ္ခြန္းဆက္ရာမွာပါ ဓေလ့အေနနဲ႔ သံုးလာၾကပါတယ္။ ဥပမာ – အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ လူအခ်င္းခ်င္း ႏႈတ္ဆက္ရင္ လက္အုပ္ခ်ီ ဦးညြတ္ ဒူးညြတ္ၿပီး “Namasté” လို႔ ႏႈတ္ဆက္သလို ထိုင္းႏိုင္ငံ မွာဆိုရင္ အလားတူအမူအရာနဲ႔ “Sawasdee” လို႔ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ကေမၻာဒီးယားမွာဆိုရင္ “Sampeah” လို႔ဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။

ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီ ကၽြန္သေဘာက္ဘဝ လြတ္ေျမာက္ေရး ႀကိဳးပမ္းစဥ္ ကာလတုန္းက သခင္ဘေသာင္း ဦးေဆာင္တဲ့ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးဝင္ ေရွးသခင္ႀကီးေတြဟာ လူအခ်င္းခ်င္း၊ အထူးသျဖင့္ အုပ္စိုးသူ၊ ၾသဇာ အာဏာရွိသူ အဂၤလိပ္နဲ႔ လက္ပါးေစ အခြင့္ထူးခံလူတန္းစားေတြကို ဘုရားထူး၊ သခင္တပ္ေခၚ၊ လက္အုပ္ခ်ီ၊ ဦးညႊတ္ အ႐ိုအေသ ေပးေနရ တာကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကပါတယ္။

လူတိုင္း နာမည္ေရွ႕မွာ သခင္တပ္ေခၚရင္း ပေဒသရာဇ္စနစ္ဆိုးနဲ႔ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕စနစ္ဆိုးဒဏ္ကို ရာစုႏွစ္၊ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ ခံစားရင္း ကၽြန္စိတ္ဝင္ေနရွာၾကတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံသား လူမ်ိဳးေပါင္းစံုကို “သခင္စိတ္” သြင္းေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ တိုင္းျပည္ကို သူ႔ကၽြန္ဘဝက လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့တဲ့ အေတြးအေခၚ လက္နက္ေကာင္း တစ္ခုလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါကို ေနာင္တိုင္းျပည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ငါးစုေက်ာ္ တိုင္းသူျပည္သားအေပၚ ဗိုလ္က်စိုးမိုးခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြက စစ္ဘုရင္ဓေလ့ ပေဒသရာဇ္ ဉာဥ္လည္း မေပ်ာက္၊ ကိုလိုနီ အေမြဆိုးကိုလည္း ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းလိုၿပီး အေတြးအေခၚ က်ပ္မျပည့္၊ လူလူခ်င္း ခြဲျခားတဲ့စိတ္နဲ႔ သာမန္ထက္ပို အ႐ိုအေသေပးမႈ ခံယူခ်င္ကာ သူတို႔ရဲ႕ မင္းခမ္း၊ မင္းနား၊ ပြဲလမ္းသဘင္နဲ႔

တိုင္းခန္းလွည့္လည္တဲ့ ခရီးစဥ္ေတြမွာ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားနဲ႔ ျပည္သူလူထုကို အတင္းအဓမၼ လက္အုပ္ခ်ီ ႀကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္ခုိင္းရင္းနဲ႔ လက္အုပ္ခ်ီ ႏႈတ္ဆက္တဲ့ ဓေလ့ကို လူမႈထံုးတမ္းအျဖစ္ ဇြတ္အတင္း သြတ္သြင္းရွင္သန္ေစခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ဒါဟာ ေၾကာက္စိတ္၊ အငံု႔စိတ္အုပ္စိုးသူ လုပ္သမွ်ခံမယ့္ ကၽြန္စိတ္ကို တိုင္းျပည္မွာ အထူးသျဖင့္ လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္ၾကားမွာ ရွင္သန္ေစခ်င္လို႔ စနစ္တက် ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိရွိ ၾကံစည္ခဲ့ၾကျခင္းပါ။ ဒီအက်ိဳးဆက္က နာခံေတာ္ေနာက္လိုက္ ကၽြန္ေကာင္းျဖစ္ တာကို အရည္အခ်င္းတစ္ခုအလား လိုလိုခ်င္ခ်င္ ခံယူကာ အရပ္ဘက္ ဌာနဆိုင္ရာတိုင္း၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ ပညာေရးက႑ မက်န္ စာသင္ခန္းေတြ အထိပါ အ႐ိုးစြဲ က်င့္သံုးလာခဲ့ ၾကပါေတာ့တယ္။ ‘ေရဘူးေပါက္တာမလိုခ်င္ ေရပါတာလိုခ်င္တယ္’ အာဏာနဲ႔ ဇြတ္နာခံေစခိုင္း လုပ္ေစမႈ၊ အမိန္႔တည္ေစမႈေတြဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ က႑စံုမွာ အျမစ္တြယ္ခဲ့ပါၿပီ။

ဒီလိုနဲ႔ အထက္အမိန္႔ကို ေၾကာက္လို႔ မျဖစ္မေနလုပ္ရတဲ့ အျဖစ္ေတြ၊ ဟန္ျပေတြ၊ ဇြတ္ေခါင္းငံု႔ ေဖာ္ေဆာင္ရတဲ့စတဲ့ မေတာ္မတည့္မႈ အစုစုရဲ႕ ဆိုးက်ိဳးဒဏ္ကို ခံရရင္း ႏိုင္ငံလည္း ယိုယြင္းပ်က္စီး ခၽြတ္ျခံဳက် ယုတ္ေလ်ာ့ခဲ့ရတာ လက္ရွိ ကမၻာ့ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အနိမ့္ဆံုးစာရင္းဝင္တဲ့ ဘဂၤလာေဒ့ရွ္ေအာက္၊ အီသီယိုးပီးယားေအာက္ ေရာက္ေနရရွာတဲ့ ပကတိ တိုင္းျပည္ကို မ်က္ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရပါၿပီ။

ေနာက္တစ္ခ်က္က ဒီလက္အုပ္ခ်ီ ဓေလ့ေၾကာင့္ပဲ သက္ဦးဆံပိုင္ စစ္ဘုရင္ မင္းစိတ္ေပါက္သူ လူတန္းစား၊ တစ္သီးတစ္သန္႔ ကိုးကြယ္ပူေဇာ္ရွိခိုးခံ လူတန္းစား၊ အုပ္စိုးသူ လူတန္းစား၊ ဘုရားထူးခံ လူတန္းစားစတဲ့ VIP တံဆိပ္ကပ္ခံ အရာရာအခြင့္ထူးခံ ျပည့္စံုကံုလံု ၾကြယ္ဝစံစားေနရတဲ့ လူမႈအစုအဖြဲ႕အုပ္စု လူလက္တစ္ဆုပ္စာကိုလည္း ဖန္တီးလိုက္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ လူထုလူအမ်ားကေတာ့ အဲဒီ လူတန္းစားအတြက္ အလုပ္အေကြ်းျပဳ ရင္း ငတ္ရင္း၊ ခံရင္း လူတန္းစားမညီမွ် မႈေတြ၊ လူမႈ-စီးပြား တရားမဲ့မႈေတြ တိုင္းျပည္မွာ ပိုတိုးလာခဲ့ေတာ့တယ္။

ဒါ့အျပင္ ဒီလို႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရ ဝပ္တြားခယရတဲ့ လူမႈဓေလ့ဟာ ႏိုင္ငံေရး ဓေလ့ Politcal Culture ကိုလည္း လႊမ္းမိုးသက္ေရာက္ ျပဳျပင္စြမ္းပါတယ္။ လူမႈထံုးတမ္းမွာ၊ ပညာေရးစနစ္မွာ အလြန္အမင္း ႐ိုက်ိဳးေခါင္းငံု႔ ဒူးေထာက္ စိတ္ကို ဆိုခဲ့သလို အစီစဥ္တက် ထည့္သြင္းခဲ့ေတာ့ တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုးရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးႏိုးၾကြမႈ ေရခ်ိန္ကို အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ အုပ္စုိးသူ အာဏာရွင္က ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ပါ တယ္။

တစ္မတ္သား ေရႊရည္စိမ္ ဒီမိုကေရစီကို အခြင့္အေရးတစ္ခုအျဖစ္ ျမင္ေစ တဲ့အထိလည္း ႏိုင္ငံေရးအျမင္မွားေတြကို ျဖစ္ေစႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္ မရွိတာနဲ႔ စာရင္၊ အရပ္သားအစိုးရအဖြဲ႕ လံုးလံုးမရွိတာနဲ႔စာရင္၊ အေျခခံ ဥပေဒနဲ႔ မအုပ္ခ်ဳပ္တာနဲ႔ စာရင္ စစ္ဗိုလ္မ်ားႀကီးစိုးတဲ့ လႊတ္ေတာ္၊ အစိုးရနဲ႔ စစ္ဖြဲ႕စည္းပံု ရွိလာတာ အျမတ္ပဲဆိုတဲ့ ဒီမိုကေရစီေစ်းေပါင္က်ိဳးတရား ေတြကိုလည္း လူထုလူၿပိန္း အမ်ားႀကိဳက္ ေရပန္းစားတရား ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။

ဒါေတြ အားလံုးဟာ ျပန္မေျပာရ၊ မဆိုရ ျပားျပာဝပ္ ေအာက္က်ိဳ႕ တရားလြန္ ယို႔ယို႔ေနရတဲ့ လက္အုပ္ခ်ီဓေလ့၊ အငံု႔ေၾကာက္စိတ္ကို ေန႔စဥ္သံုး လူမႈ ဓေလ့မွာ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ သြတ္သြင္းခဲ့ျခင္းက အဓိကအေၾကာင္းႀကီး အျဖစ္ ပါခဲ့ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အခုအခ်ိန္မွာ စံခ်ိန္မီဒီမိုကေရစီစနစ္ လူ႔ေဘာင္ကို အမွန္တကယ္ ေရွးရႈခ်င္တယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရး ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား အစဥ္အဆက္ ဇြတ္ပံုေဖာ္ ေဇာင္းေပးခဲ့တဲ့ လက္အုပ္ခ်ီ လူမႈဓေလ့ ကေန တိုင္းျပည္ကို ဘယ္ေလာက္ ထိခိုက္နစ္နာေစသလဲ၊ စစ္ကၽြန္သက္ဆိုးရွည္ေစ ေနသလဲ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံသားအမ်ားစု ဘာသာလူမ်ိဳးစံု လက္ခံနားလည္ ျမင္တတ္ဖို႔ မျဖစ္မေန လိုေနပါၿပီ။

‘လက္အုပ္ခ်ီ’ နဲ႔ ‘မဂၤလာပါ’ ဟာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအာဏာ အက်ိဳး အတြက္ ဖန္တီးထားတဲ့ ‘လုပ္’ ယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အစဥ္အဆက္ ျမန္မာ့႐ိုးရာ ေန႔စဥ္သံုး ဓေလ့ထံုးစံ မဟုတ္ေၾကာင္း အားလံုးဆင္ျခင္ႏိုင္ၾက ရင္း လူလူခ်င္း ရွိခိုးခံလူတန္းစားနဲ႔ ဓေလ့အျမန္ဆံုး တိုက္ဖ်က္ႏိုင္ေစဖို႔ရာ ေဆြးေႏြးတင္ျပ ႏႈိးေဆာ္လိုက္ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား။

ၿငိမ္းခ်မ္းေအး

(ဆက္သြယ္ရန္ႏွင့္ ျပန္လည္ေဝဖန္ရန္ - nyeinchanaye81@gmail.com)

The Ladies News Journal